Πριν από ένα χρόνο έφυγε πρόωρα από τη ζωή ένας καλός παιδικός μας φίλος, ένας άνθρωπος γεμάτος ζωντάνια και δραστηριότητα, ένας καλός οικογενειάρχης.
Ο Κώστας Νικολάου Ιωαννίδης, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στον Παλαμά και έζησε τα περισσότερα χρόνια της ζωής του στη Θεσσαλονίκη, στη συμπρωτεύουσα, τη νύμφη του Θερμαϊκού, που αγαπούσε και λάτρευε σαν δεύτερη πατρίδα του.
Μαζί στο Δημοτικό, μαζί στο Γυμνάσιο, μαζί όλη μέρα στις γειτονιές και στα παιχνίδια. Δικολάβος της εποχής εκείνης με τις ατέλειωτες «σοφίες» ο πατέρας του ο Νικόλαος Κων. Ιωαννίδης κι άλλες φορές Γραμματέας Κοινότητας στο Κορτίκι και στο Βλοχό. Κσλή νοικοκυρά με την «αριστοκρατική φλυαρία» η μάνα του η Μαριγούλα. Καλοδεχούμενη και στοργική όταν πηγαίναμε στο σπίτι τους, αλλά και αυστηρή για τις πολλές αταξίες που κάναμε! Πόσες φορές δεν έψαχναν να μας βρουν όταν νύχτωνε, αφού η μέρα δεν έφτανε για τα παιχνίδια…
Μαθητές καλοί, οι καλύτεροι, κι ας μας έβαζε τιμωρία ο δάσκαλος στο Δημοτικό και πήγαιναν βροχή οι αποβολές στο γυμνάσιο. Οι αταξίες αταξίες και το διάβασμα διάβασμα…το λίγο αυτό που προλαβαίναμε ύστερα από τα παιχνίδια και τις παιδικές μας τρέλες! Με τον Κώστα είχαμε ένα κοινό προνόμιο. Είμασταν οι καλές «πένες» στην έκθεση. Τούτο βλέπεις δεν ήθελε ιδιαίτερο χάρισμα, ήταν χάρισμα. Γυμναστική στον Αθλητισμό, στο σχολικό Θέατρο, στις Εθνικές Γιορτές στις παρελάσεις, παντού μπροστά με προνόμια και πρωτοβουλία.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς από εκείνα τα παιδικά τα αξέχαστα χρόνια. Τα παράνομα ξενύχτια – αφού υπήρχε απαγόρευση για τους μαθητές μετά της 8 το βράδυ; το χτυποκάρδι; μήπως την άλλη μέρα μας «σηκώσει» ο καθηγητής ή όταν πηγαίναμε για καντάδες στις γειτονιές μη φάμε κανένα κυνηγητό; Βέβαια, μόλις φεύγαμε από το κέντρο του Παλαμά το μαθητικό πηλίκιο πήγαινε περίπατο, που το είχαμε και αυτό φτιαγμένο σύμφωνα με τη μαγκιά της εποχής. Χωρίς βάτα, μικρός γύσος, πατημένο για να μην είναι «ταβλάς» και να χωράει στην τσέπη.
Ο Κώστας ήταν περισσότερο γνωστός ως «Ντίνος» ή με το υποκοριστικό «Ντινάκος». Στο σκοπό του γνωστού λαϊκού «σε διώξαν απ’ την Κοκκινιά για το ‘χες παρακάνει …» είχα γράψει για το Ντίνο ένα τραγούδι που έγινε το σουξέ της παρέας μας και το τραγουδούσαμε τα βράδια στις γειτονιές και στις ονομαστικές γιορτές τις περισσότερες φορές κρατούσαν μέχρι το χάραμα… Το τραγούδι περιγράφει τα νεανικά μας γλέντια και τις «παρανομίες» της νύχτας στα μαγαζιά της εποχής.
«Με το Ντινάκο κίνησα ένα Σαββάτο βράδυ,
στα καπηλιά του Παλαμά να κάνουμε σεργιάνι
πρώτα στο Τζίνη1 μπήκαμε, στου Πίτσια2 τη γωνία
στα Αστέρια3 και στα Δειλινά4 ως τη μία.
Στου Ζούρτου5 συνεχίσαμε, στο Γάτο6 κοπανάμε
Και τέρμα μεσ’ του Μπλουγουρα7 πίνουμε και τα σπάμε.
Και μεσ’ το γλυκοχάραμα η νύχτα για να κλείσει
Στου Ζάχου8 πίνουμε καφέ να φύγει το μεθύσι».
Τα ωραία τελειώνουν γρήγορα, όπως και τα μαθητικά χρόνια και ήρθαν άλλα…πάλι ωραία…αλλά και δύσκολα…τα φοιτητικά. Ο Κώστας βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη για σπουδές εγώ με άλλους φίλους στην Αθήνα, άλλοι στα Γιάννενα και στην Πάτρα, και άλλοι στην Ιταλία και σε άλλες ξένες χώρες… Με σημείο αναφοράς τον Παλαμά ποτέ όμως δεν χάσαμε επαφή και τα γλέντια γλέντια όταν ανταμώναμε στις μεγάλες γιορτές.
Στη Θεσσαλονίκη ο Κώστας γνώρισε τη Χρυσούλα από τα χωριά της Ελασσόνας, την παντρεύτηκε και έκανε τρεις κόρες. Τη Μαρία, την Παναγιώτα και τη Νίκη. Τρεις κόρες κι εγώ. Γεγονός που το σχολιάζαμε ποικιλοτρόπως και πάντα θετικά και το ερμηνεύαμε με εύστοχες θεσσαλικές παροιμίες.
Ο Κώστας μετά τις σπουδές έδωσε εξετάσεις, έγινε υπάλληλος στον ΟΣΕ και σταδιοδρόμησε. Έφτασε στον βαθμό του Επιθεωρητή και με αυτόν συνταξιοδοτήθηκε πριν από λίγα χρόνια. Υπηρέτησε και εκτός συνόρων, στη Γευγελή. Τέτοια εμπιστοσύνη από την Υπηρεσία του. Συνταξιούχος ασχολήθηκε και με τα κοινά. Ήταν υποψήφιος στις δημοτικές εκλογές στην Κάτω Τούμπα, όπου κατοικούσε, και τα πήγε καλά.
Ήταν δραστήριος και αγαπητός όχι μόνο στην Τούμπα, αλλά και σε όλη τη Θεσσαλονίκη. Συνηθισμένο φαινόμενονα βαδίζουμε με τον Κώστα στην Τσιμισκή και να σταματάμε για να χαιρετίσουμε φίλους.
Τα τελευταία χρόνια πήγαινα συχνά στη Θεσσαλονίκη με τις σπουδές των κοριτσιών μου στο Αριστοτέλειο. Κάθε φορά έπαιρνα τηλέφωνο τον Κώστα μόλις έφτανα στα τελευταία διόδια των Μαλγάρων. Χαράς Ευαγγέλια για τον Κώστα… «αδερφέ θα βγούμε το βράδυ». Τέτοια βράδια πολλά. Με «τρέλες» σαν μικρά παιδιά όπως στα αγνά χρόνια της νιότης. Και σε άλλες δύσκολες ώρες που πέρασα στη Θεσσαλονίκη παλιότερα ο Κώστας με συμπαραστάθηκε.
Έρχονταν στον Παλαμά. Όχι πολύ συχνά. Αλλά έρχονταν. Πήγαινε και στην Καρδίτσα στη μοναδική αδερφούλα του την Όλγα. Στην τοπική μας κοινωνία ήταν πολύ αγαπητός. Στον Κώστα ταίριαζαν μόνο δυο λέξεις και αυτές τον χαρακτήριζαν. Παλικάρι και αδερφός.
Και μια δύσκολη μέρα χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν ο άλλος καλός φίλος της μαθητικής παρέας, ο δήμαρχος ο Βασίλης Καραδήμος. «Να ξέρεις ο Κώστας ο Ιωαννίδης …». Κατάλαβα. Ο Κώστας έφυγε από τη ζωή. Ο Κώστας, ο αδερφός, που περάσαμε ατέλειωτες ώρες μαζί. Στη Θεσσαλονίκη, για να τον αποχαιρετήσουμε στο τελευταίο του ταξίδι βρεθήκαμε και άλλοι παιδικοί φίλοι. Ο Μπάμπης ο Γκιουλέκας, ο Βαϊος ο Θεοχάρης, ο Γιάννης ο Σουλέας με την Άσπα, ο κουμπάρος ο Σάκης ο Διδάγγελος και άλλοι Παλαμιώτες. Είπα και δυο λόγια τότε σαν αυτά που γράφει ο Κωστής Παλαμάς στο «Θάνατο του Παλικαριού». Έτσι ταίριαζε σε ένα παλικάρι, σε ένα καλό φίλο, στον αδερφό τον Κώστα Ιωαννίδη.
1 Ταβέρνα και χορευτικό μαγαζί του Δημητρίου Τάντου στην οδό Μαντοπούλου που δεν υπάρχει σήμερα.
2 Το γνωστό καφενείο ταβέρνα του Μάνθου Πίτσια το οποίο λειτουργεί και σήμερα με άλλη διεύθυνση .
3 Χορευτικό κέντρο των αδερφών Νασιάκου στα Νασιακέϊκα στην οδό Μαντοπούλου που δεν υπάρχει σήμερα.
4 Νυχτερινό χορευτικό κέντρο στη γωνία των οδών Ηρώων Πολυτεχνείου και Μαντοπούλου όπου σήμερα στεγάζεται η Εθνική Τράπεζα.
5 Το καφενείο ουζερί του Λάζαρου Ζούρτου το οποίο λειτουργεί και σήμερα.
6 Πρόκειται για το καφενείο ουζερί του Αλ. Ξενόπουλου στη συμβολή των οδών Στρ. Γρ. Γουλιανού και Παλαμιωτών Μακεδονομάχων το οποίο δεν λειτουργεί σήμερα.
7 Πρόκειται για συνοικιακό ουζερί με το όνομα «Καμέλια» ιδιοκτησίας Αθ. Μπλουγουρά το οποίο δεν υπάρχει σήμερα στη γειτονιά Μπλουγουραίϊκα στη συμβολή των οδών Δημάρχου Φ.. Μαρματζά και Αγίας Λαυρας που δεν υπάρχει σήμερα.
8 Το καφενείο του Ζάχου λειτουργούσε δίπλα στο καροποιείο του Κων. Γκούλιου στην οδό Παλαμιωτών Μακεδονομάχων απέναντι από τα Γκολέϊκα.
