Η ΟικόΣφαιρα και ο Δήμο Καρδίτσας πραγματοποιούν το ποιοτικό άλμα στα πολιτιστικά δρώμενα της πόλης μας, επιχειρώντας να γιορτάσουν μαζί με τους κατοίκους της πόλης την Καθαρή Δευτέρα στην Καράμπαλη, περίπου όπως παλιά, σε συνδυασμό με περίπατο στο ανάχωμα κατά την επιστροφή.
Επιθυμία και προτροπή των διοργανωτών είναι η γιορτή αυτή να γίνει όπως παλιά, δηλαδή χωρίς μηχανοκίνητα (αυτοκίνητα μηχανάκια και ό,τι άλλο προκαλεί θόρυβο), αφού, κάπου στο τέλος εκείνης της εποχής, άρχισαν αυτά να μπαίνουν στη ζωή των κατοίκων. Άλλωστε έχουμε ανάγκη να απαλλαγούμε για λίγο από την πολύβουη καθημερινότητα και να ζήσουμε λίγες ώρες χαλάρωσης και καθαρού αέρα, απολαμβάνοντας τη φύση μακριά από θορύβους. Οι παλαιότεροι των κατοίκων ας θυμηθούν με νοσταλγία κάτι από τα παλιά και οι νεότεροι ας ζήσουν και ας ονειροπολήσουν κάτι από εκείνη την εποχή.
Η Καθαρή Δευτέρα γιορτάζονταν με περίπατο στη γέφυρα Καράμπαλη. Ο κόσμος ξεκινούσε από το σιδηροδρομικό σταθμό και με πεζοπορία πάνω στις γραμμές έφτανε στη γέφυρα.
Να τι έγραψε πέρσι (2012) ο αειθαλής Μάνθος Γιολδάσης στο τοπικό τύπο, 24 Φλεβάρη, σε άρθρο του με τίτλο «ΟΙ ΑΠΟΚΡΙΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΚΑΡΔΙΤΣΑ- αποκριάτικες αναμνήσεις»:
«…Το τέλος όμως των αποκριάτικων εκδηλώσεων στην παλιά Καρδίτσα, αλλά και για αρκετά χρόνια και στη νεώτερη, το σημάδευε η ομαδική μετάβαση των κατοίκων της πόλης, στη σιδηροδρομική γέφυρα Καράμπαλη. Τη Δευτέρα αμέσως μετά το μεσημέρι, Καρδιτσιώτισες και Καρδιτσιώτες κάθε ηλικίας, ξεκινούσαν από τα σπίτια τους ποδαράτο και περπατώντας πάνω στη σιδηροδρομική γραμμή κατευθύνονταν στην γέφυρα που αναφέραμε. Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι μεταξύ του πλήθους αυτού αρκετοί ήταν εκείνοι που ήταν ντυμένοι με διάφορες αποκριάτικες στολές. Εκεί κοντά στη γέφυρα είχαν στηθεί πρόχειρα μαγαζάκια, κυρίως καφενεία- αναψυκτήρια και εξυπηρετούσαν τους πολυάριθμους επισκέπτες. Μια ιδιαίτερη νότα στη συγκέντρωση αυτή έδινε και κάποια αμαξοστοιχία του θεσσαλικού σιδηροδρομικού δικτύου, που οπωσδήποτε θα περνούσε στη διάρκεια αυτού του απογεύματος. Το τραίνο έκοβε ταχύτητα, και πολύ αργά περνούσε ανάμεσα στο πλήθος, που ήταν παρατεταγμένο στις δύο πλευρές της σιδηροδρομικής γραμμής, ενώ οι επιβάτες του όρθιοι όλοι στα ανοιχτά παράθυρα, χαιρετούσαν. Η εκδήλωση αυτή είχε καθιερωθεί, είχε «ριζώσει», θα έλεγα τόσο βαθειά στις καρδιές των κατοίκων της παλιάς Καρδίτσας, που κάθε χρόνο έμπαινε στο πρόγραμμα διασκέδασης κάθε Καρδιτσιώτη. Το βράδυ της ίδιας ημέρας ένα πλήθος κόσμου , μια λαοθάλασσα, κατέκλυζε κυριολεκτικά την κεντρική πλατεία και τους δρόμους από την Άρνη μέχρι το τέλος του Παυσιλύπου, παίζοντας τον γνωστό χαρτοπόλεμο και ρίχνοντας σερπαντίνες. Ίσως στη σημερινή εποχή μας, όλα αυτά να φαίνονται πολύ πεζά! Για την εποχή όμως εκείνη ήταν κάτι το ιδιαίτερο και αποτελούσαν μέρος της χρονιάτικης διασκέδασης των συμπολιτών μας.»
Αξίζει να αναφέρουμε ότι το έθιμο αυτό, άρχισε να γιορτάζεται από τις αρχές του περασμένου αιώνα κάπου στα 1920 και έπαψε κάπου στα τέλη της δεκαετίας του 1970, τότε που το αυτοκίνητο μπήκε στη ζωή και των Καρδιτσιωτών, και άρχισε να διαβαίνει άλλες διαδρομές, με έρωτά του πλέον τη ρόδα…
