Ως Πρόεδρος του Συλλόγου Ελληνορωσικής Φιλίας Καρδίτσας παρευρέθηκα την Κυριακή 11 Νοεμβρίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Μηνά, στην υποδοχή της Ελληνορωσικής εικόνας της Παναγίας “ΙΝΑ ΩΣΙΝ ΕΝ” της Πατριωτίσσης, στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης της πόλης της Καρδίτσας, με σκοπό να υποδεχθώ τον ερχομό της Θεοτόκου στην πόλη μας και να τιμήσω με αυτή τη συμβολική πράξη τις διαχρονικές και διορθόδοξες σχέσεις που ενώνουν το λαό της Ρωσίας και της Ελλάδας, ειδικά σε μια περίοδο που αυτοί που κρατούν τα ηνία της εξουσίας στην χώρα μας προσπαθούν να κόψουν τον άρρηκτο συνδετικό κρίκο που ενώνει αυτούς τους δύο λαούς.
Ωστόσο πέρα από την ευλάβεια λαού και κλήρου και ιδιαιτέρως του σεβ. Μητροπολίτου Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων κ.κ Κυρίλλου, που συμβάλλει τα μέγιστα για τη διατήρηση αυτών των ιερών δεσμών των δύο Ορθοδόξων λαών, θα ήθελα να διαμαρτυρηθώ για την απρεπή στάση του Μητροπολίτου Αυλώνος κ.κ Χριστοδούλου, να αποκαλέσει τον Άγιο Θεόδωρο Ουσακώφ ως μη Άγιο, μπροστά στην Παναγία μας, στον ίδιο τον Άγιο και μάλιστα την ώρα που θυμιάτιζε την Ιερά Εικόνα για την είσοδό της στον Ιερό Ναό.
Με αγάπη θα ήθελα να τονίσω στον σεβασμιότατο Αυλώνος, ότι στην Ορθόδοξη παράδοση έχουμε αγίους προερχόμενους από τις τάξεις του στρατού, που κατείχαν μάλιστα υψηλή θέση στο στράτευμα, όπως ο Άγιος Γεώργιος ο Τροπαιοφόρος, ο Άγιος Μηνάς, ο Άγιος Προκόπιος, ο Άγιος Θεόδωρος ο Στρατηλάτης και ο Άγιος Δημήτριος ως διοικητής Θεσσαλίας με έδρα τη Θεσσαλονίκη. Το ίδιο ισχύει και για τον λαό της Ρωσίας αφού έχουμε την ίδια Ορθόδοξη πίστη και οι Άγιοι μας, είναι Άγιοι του ίδιου Θεού και όχι ξεχωριστού. Είμαστε μια Ορθόδοξη πίστη και οι ομολογούντες αυτήν είναι παιδιά του ίδιου Θεού του ζώντος και εις μια κοινωνία. Αυτή είναι η παρακαταθήκη του Χριστού στους Αποστόλους, αυτό συμβολίζει και η εικόνα της Παναγίας “ΙΝΑ ΩΣΙΝ ΕΝ” της Πατριωτίσσης. Την ενότητα υπό τη σκέπη της Ορθοδοξίας, δηλαδή του Χριστού, της Παναγίας μας και των Αγίων.
Τις ίδιες ενστάσεις και απογοήτευση έχω και για τη στάση της ΙΜ Τρίκκης με την θλιβερή ιδέα να σκεπάσουν με πανί τον εξωτερικό διάκοσμο της εικόνος, σκεπάζοντας τους Αγίους που απεικονίζονται όπως τον Μέγα Κωνσταντίνο, τον Άγιο Βλαδίμηρο και τον Άγιο Θεόδωρο Ουσακώφ. Ενέργεια χωρίς φόβο Θεού, προσβλητική πρώτα στην Κυρία Θεοτόκο μας και τους Αγίους μας.
Θα ήθελα να πω δύο λόγια καταρχήν για τον Άγιο Θεόδωρο Ουσακώφ, τον Άγιο προστάτη του Πολεμικού Ναυτικού της Ρωσίας και Ανώτατο Αξιωματικό του Πολεμικού Ναυτικού ομόδοξης χώρας και μεγάλης ναυτικής δύναμης. Η Ιερά Σύνοδος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, το Δεκέμβριο του 2000, ανακήρυξε άγιο το Ρώσο Ναύαρχο και Αρχηγό του Στόλου της Βαλτικής Θάλασσας Θεόδωρο Ουσακώφ, ήρωα μάλιστα του πολέμου του 1787 κατά των Τούρκων.
Ο Ναύαρχος Ουσακώφ, έχει θέση στη νεώτερη Ελληνική ιστορία, αφού είναι ο ελευθερωτής των Ιονίων νήσων από τους Γάλλους που τα κατείχαν, το 1798, και ο ιδρυτής του πρώτου αυτόνομου Ελληνικού κρατιδίου, της ΄΄Ιονίου Πολιτείας΄΄, που ανέδειξε ηγέτη της τον Καποδίστρια και τον οδήγησε σε λίγο να κυριαρχήσει σ’ ολόκληρη τη ρωσική και ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή και διπλωματία.
Ο Ρώσος ναύαρχος-άγιος γεννήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου του 1745, στο χωριό Μπουρακόβο, κοντά στη πόλη Γιαροσλάβ της Ρωσίας, από ευσεβή και αριστοκρατική οικογένεια. Μικρός ακόμα είδε το θείο του Θεόδωρο, αξιωματικό της τσαρικής φρουράς, να εγκαταλείπει τη καριέρα του και να γίνεται μοναχός στη Μονή του Αγίου Αλεξάνδρου Νέφσκι, στη Μόσχα πράγμα που επηρέασε πολύ τη μετέπειτα ζωή και πορεία του. Από τη Ναυτική Σχολή της Αγίας Πετρούπολης αποφοίτησε το 1766, με βαθμό ΄΄άριστα΄΄, και ξεκίνησε τη καριέρα του στο στόλο της Μαύρης Θάλασσας, που τότε, 1775, άρχισε να δημιουργείται από τον πρίγκιπα Ποτέμκιν. Το 1783 διακρίθηκε στη πόλη Χερσόνησο, κοντά στο Δνείπερο ποταμό, όπου ιδρύθηκαν τα πρώτα ναυπηγεία, και έλαβε το βαθμό του Κυβερνήτη μαζί και το παράσημο του Αγίου Βλαδιμήρου, για τη δράση του κατά την επιδημία πανούκλας που έπληξε τη περιοχή. Με την κήρυξη του Ρωσοτουρκικού πολέμου του 1787 ο ρωσικός στόλος με την αρχηγία του Ουσακώφ κατάφερε βαρύτατα πλήγματα κατά του υπέρτερου αριθμητικά τουρκικού στόλου. Ο Ουσακώφ με τη βαθιά ρωσική πίστη του απέδιδε τις νίκες του στο Θεό και ο ρωσικός λαός μαζί με τα πληρώματα του στόλου έλεγαν με ενθουσιασμό: «όπου είναι ο Ουσακώφ εκεί είναι και η νίκη». Ο Αντιναύαρχος πλέον Ουσακώφ δεν παρέλειπε από τη θέση του αυτή να κάνει πολλές φιλανθρωπίες και μετά από κάθε πολεμική νίκη του να καλεί τους άνδρες του σε ευχαριστήρια προσευχή και δοξολογία προς το Θεό για τη βοήθειά του. Αυτό έκανε και μετά τη νικηφόρα ναυμαχία της 25ης Αυγούστου 1790 κατά των Τούρκων όταν κάλεσε τους άνδρες του σε ευχαριστήρια αγρυπνία στο ναό του Αγίου Νικολάου Σεβαστουπόλεως, ενώ τα κανόνια των πλοίων χτυπούσαν θριαμβευτικά.
Όταν οι Ρώσοι χρειάστηκε να αντιμετωπίσουν τον επεκτατισμό των Γάλλων προς την Ανατολή και συμμάχησαν για το σκοπό αυτό με τους Τούρκους, ο Ουσακώφ ηγήθηκε του ρωσοτουρκικού στόλου και το φθινόπωρο του 1798 προχώρησε στην απελευθέρωση των Ιονίων νήσων από τους Γάλλους. Η υποδοχή που έτυχε από τους κατοίκους των νησιών ήταν ενθουσιώδης, λόγω και των βιαιοτήτων στις οποίες είχαν εν τω μεταξύ προβεί οι Γάλλοι. Ρωσικές σημαίες ανέμιζαν, και συνθήματα υπέρ της Ρωσίας και της Ορθοδοξίας επικρατούσαν[1]. Στα Κύθηρα (7 Οκτωβρίου 1798) αλλά και στα άλλα νησιά όπου διεξήχθησαν επιχειρήσεις κατά των Γάλλων η συμπεριφορά των Ρώσων προς τους ηττημένους Γάλλους διακρινόταν από ξεχωριστή ευγένεια και πολλές φορές πλήρωναν σημαντικά ποσά για να εμποδίσουν τους Τούρκους από σφαγές Γάλλων αιχμαλώτων και για να περιορίσουν τις τουρκικές λεηλασίες και αγριότητες. Στη Ζάκυνθο, όπου οι κάτοικοι είχαν εξεγερθεί και ανάγκασαν τους Γάλλους να παραδοθούν (25 Οκτωβρίου 1798) ο Ουσακώφ προσήλθε και ασπάστηκε με πολλή ευλάβεια το λείψανο του Αγίου Διονυσίου αρχιεπισκόπου Αιγίνης που φυλάσσεται στο νησί. Στο Αργοστόλι μόνοι τους οι κάτοικοι κατέβασαν τη γαλλική σημαία και ύψωσαν τη Ρωσική και στην Ιθάκη φρόντισαν από πριν να πείσουν του Γάλλους σε συνθηκολόγηση. Στη Κέρκυρα με τα ισχυρά τείχη οι Γάλλοι αντιστάθηκαν περισσότερο και όπως έγραψε ο Έλληνας πλοίαρχος Γεώργιος Μεταξάς στα Απομνημονεύματά του, κατά την πολιορκία: «οι Ρώσοι έδειξαν ότι η τόλμη συνοδεύει την ανθρωπιά». Στις 19 Φεβρουαρίου του 1799 οι Γάλλοι παραδόθηκαν και οι Ρώσοι ναύτες που έμπαιναν στο λιμάνι της Κέρκυρας χαιρετούσαν τους Κερκυραίους λέγοντας: «Γεια σας Ορθόδοξοι αδελφοί μας». Στις 27 Μαρτίου 1799, με παρότρυνση του Ναυάρχου Ουσακώφ, έγινε περιφορά του λειψάνου του Αγίου Σπυρίδωνα. Οι Ρώσοι ναύτες είχαν παραταχθεί στις δύο πλευρές του δρόμου, όπου περνούσε η πομπή, και τη λάρνακα του Αγίου κρατούσαν οι άρχοντες του νησιού και ο ίδιος ο Ναύαρχος Ουσακώφ.
Πριν φύγει από την Κέρκυρα ο Ουσακώφ φρόντισε να εδραιωθεί η ειρήνη, και η ασφάλεια στα Επτάνησα, να συνταχθεί το σχέδιο του νέου συντάγματος και να μπουν τα θεμέλια του πρώτου ελεύθερου ελληνικού κράτους της «Πολιτείας των Επτά Ηνωμένων Νήσων». Φρόντισε δε και για την ανασύσταση της ορθόδοξης Αρχιεπισκοπής και την εκλογή, μετά από αιώνες ενετοκρατίας, του πρώτου ορθόδοξου Αρχιεπισκόπου Κερκύρας.
Η Γερουσία της Κέρκυρας αποχαιρετώντας τον Ουσακώφ του προσέφερε ως δώρο ένα χρυσό σπαθί με την επιγραφή «Από το νησί της Κέρκυρας στο Ναύαρχο Ουσακώφ» και από την Ιθάκη του απένειμαν χρυσό μεταλλείο με την επιγραφή «Στον Θεόδωρο Ουσακώφ, απελευθερωτή της Ιθάκης».
Μετά την επιστροφή του στη Ρωσία ο Θεόδωρος Ουσακώφ παραιτήθηκε από την υπηρεσία του στο στόλο και εγκαταστάθηκε στο χωριό Αλεξέγιεφκα, κοντά στο Μοναστήρι Sanaxarsky, όπου ασκήτευε ο θείος του Θεόδωρος. Παρακολουθούσε τακτικά τις ακολουθίες στο μοναστήρι, νήστευε, κοινωνούσε και έκανε πολλές ευεργεσίες και φιλανθρωπίες στους φτωχούς. Κατά τον πόλεμο του 1812 με τον Ναπολέοντα άρρωστος πια, δεν μπορούσε να συμμετάσχει στον επικό αυτό αγώνα των Ρώσων, προσέφερε όμως πολλά χρήματα για να κτισθεί ένα στρατιωτικό νοσοκομείο, στην πόλη Ταμπώφ, για να ανακουφίσει τα θύματα του πολέμου. Πέθανε στις 2 Οκτωβρίου του 1817 και ενταφιάστηκε στο μοναστήρι Sanaxarsky, δίπλα στον τάφο του θείου του Θεοδώρου, ιδρυτή της Μονής.
Το 1930 η Μονή Sanaxarsky κλείστηκε από το σοβιετικό κράτος και ο τάφος του ναυάρχου παραμελήθηκε. Όταν όμως το 1941-45 χρειάστηκε να επιστρατεύσει κάθε τρόπο για να ξυπνήσει τη ρωσική ευσέβεια και να καλέσει όλους τους Ρώσους σε αγώνα μέχρις εσχάτων κατά των στρατευμάτων του Χίτλερ ο Θεόδωρος Ουσακώφ επιστρατεύτηκε, έκαναν μάλιστα και παράσημο με το όνομα του μεγάλου Ναυάρχου «Ουσακώφ», το οποίο και αποτέλεσε το ανώτατο παράσημο για τους Ρώσους ναυτικούς.
Από το 1991 η Μονή Sanaxarsky, με τον τάφο του Αγίου Θεοδώρου Ουσακώφ, άρχισε πάλι να λειτουργεί και να προσελκύει πολλούς Ρώσους προσκυνητές.
Στα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Όσιος μόνασε στην Ιερή Μονή Σαναξάρ, μοιράζοντας τα υπάρχοντά του σε απόρους ναυτικούς της Σεβαστουπόλεως. Ο Όσιος Θεόδωρος Ουσακώφ κοιμήθηκε στις 14 Οκτωβρίου 1817 μ.Χ. Στην Ιερά Μονή Αγίας Παρασκευής Σγουράδων φυλάσσονται μικρά τεμάχια των Ιερών του Λειψάνων.
Η Ρωσική Εκκλησία, με την ανακήρυξη του μεγάλου αυτού φιλάνθρωπου και ευσεβούς χριστιανού ως αγίου εξέφρασε τα αισθήματα του Ρωσικού λαού, αλλά και πρόβαλε το πρόσωπό του ως παράδειγμα προς μίμηση, προσέφερε δηλαδή στους Δοκίμους και στους νέους Αξιωματικούς των ορθόδοξων χριστιανικών λαών τη διαβεβαίωση ότι μπορούν άριστα να συνδυάσουν τη καριέρα του χριστιανού αξιωματικού του πολεμικού ναυτικού και την αγάπη προς την πατρίδα με την ευσέβεια, τη φιλανθρωπία και τέλος την αγιότητα.
Στην Ελλάδα, λίγο μετά την αγιοκατάταξη του Αγίου Θεοδώρου Ουσακώφ, τον Οκτώβριο του 2002 διοργανώθηκε τετραήμερο εκδηλώσεων προς τιμήν του στη Κέρκυρα με συμμετοχή του ρωσικού πολεμικού «Γιαμάλ» και την παρουσία του Ρώσου αντιναυάρχου Κοβσάρ υπαρχηγού του στόλου της Μαύρης Θάλασσας. Κατά τις θρησκευτικές τελετές στο Ναό του Αγίου Σπυρίδωνα παραδόθηκε τεμάχιο λειψάνων μαζί με την εικόνα του νέου Ρώσου αγίου ως προσφορά της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας κατόπιν αιτήματος της ελληνικής Εκκλησίας
Περιοδικό «Η Δράσις μας», τ. 407 Μάρτιος 2003, σ. 114,118 .
Είναι λυπηρό σημερινοί Ιεράρχες να συμπεριφέρονται με άγνοια και περιφρόνηση στους Αγίους που μεσιτεύουν και προστατεύουν την Ελλάδα από τα κύματα επιθέσεων ανθελληνισμού, και δυστυχώς για αυτούς τους Ιεράρχες είναι όλα καταγεγραμμένα σε βίντεο και φωτογραφίες προς απόδειξη των θλιβερών τους ενεργειών.
Είναι εξίσου λυπηρό, Ιεράρχες, στους οποίους ο λαός θα πρέπει να βλέπει έναν ποιμένα έτοιμο να προστατεύσει το κοπάδι από τους λύκους, να συμπεριφέρονται με συμπτώματα ραγιαδισμού.
Ας μας πούνε επιτέλους που ανήκουν. Στους Φράγκους ή στους Νεοραγιάδες, τη στιγμή που όλος ο ελληνικός λαός γνωρίζει και ελπίζει στη βοήθεια από τον ομόδοξη Ρωσία. Ας διαχωρίσουν τη θέση τους τώρα για να ξέρουμε τι σκέπτονται και τι επιζητούν.
Πως είναι δυνατόν η επίσημη Εκκλησία της Ελλάδος και τον Άγιον Όρος να προσβλέπει σε συνεργασία και βοήθεια από τη Ρωσία και κάποιοι Ιεράρχες να γκρεμίζουν τις γέφυρες των δύο λαών με απρόβλεπτες συνέπειες για την πορεία του Ελληνισμού.
Όσο για την αγιότητα του Ιωάννη Καποδίστρια που για τους ίδιους λόγους κάποιοι αμφισβητούν,
ο γαρ καιρός εγγύς. “Έσσεται ήμαρ”
Βάϊος Κακαργιάς
Πρόεδρος Συλλόγου Ελληνορωσικής Φιλίας, Καρδίτσας
Πρωην Δήμαρχος Δήμου Σελλάνων, Καρδίτσας
Οδοντίατρος
