Τα συγκλονιστικά γεγονότα των τελευταίων ημερών, που είχαν ως αφορμή τον άδικο θάνατο ενός 15χρονου μαθητή, έχουν αφήσει άφωνη και παγωμένη την κοινωνία. Μέσα στην υπερβολή των αντιδράσεων οι σκέψεις του Προέδρου της Δημοκρατίας, αποτυπώνουν την πραγματικότητα. Πως η δολοφονία ενός παιδιού αποτελεί «τραύμα στο κράτος δικαίου»…
Τις τελευταίες μέρες είδαμε, στο φως της ημέρας χωρίς κουκούλες και μολότοφ, εφήβους να διαδηλώνουν, εναντίον του σημερινού κράτους, για την κατάντια του οποίου ευθύνες έχουν ουκ ολίγοι. Η πολιτική, που αντί να θωρακίζει διαχρονικά τον εθνικό μας «οργανισμό», τον άφησε ευάλωτο στις πιέσεις της εποχής. Οι συνδικαλιστές που λησμόνησαν με τα χρόνια υπέρ ποιών συμφερόντων υποτίθεται ότι πρέπει να μάχονται. Τα ΜΜΕ έχουν και αυτά τη δική τους συμμετοχή στον σημερινό εθνικό κατήφορο. Οι ίδιοι οι πολίτες, γονείς των περισσοτέρων διαδηλωτών, που είτε ανέχθηκαν τους άλλους να χρησιμοποιούν το σύστημα για τα μικροσυμφέροντά τους είτε βολεύτηκαν προσωρινά στην καρέκλα του ρουσφετιού και του «παράθυρου» στον νόμο. Τέλος η πανεπιστημιακή κοινότητα, που κι αυτή πίστεψε ότι θα παραμείνει στις δάφνες της, όσο κι αν τα πανεπιστήμια καταστρέφονται και απαξιώνονται με τη συνενοχή όλων.
Στην Ελλάδα, οι νέοι από 15 έως 25 ετών βρίσκονται για πρώτη φορά, μετά τη λήξη του Εμφυλίου, αντιμέτωποι με την προοπτική να περάσουν πολύ χειρότερα από ό,τι οι γενιές που παίρνουν σήμερα τις αποφάσεις. Βλέπουν, χρόνια τώρα, την διοικούσα γενιά των σαραντάρηδων να στέλνουν το λογαριασμό των δικών τους λαθών και των αναγκαίων διαρθρωτικών αλλαγών αποκλειστικά στους νεότερους. Προσπαθούν να τους ξεγελάσουν προσφέροντας τους ιδιωτικά σχολεία, φροντιστήρια, κινητά, λάπτοπ, διακοπές, δώρα, χαρτζιλίκια, γεμάτα ψυγεία. Πάψαμε όμως ως κοινωνία να τους προσφέρουμε αξιακό πλαίσιο, γιατί ίσως δεν τα διαθέτουμε πλέον κι εμείς. Δεν τους προσφέρουμε πια αισιοδοξία και πίστη, γιατί τα έχουμε χάσει. Προσφέρουμε ύλη, όση έχουμε, όσο κόπο κι αν χρειάζεται, γιατί μόνο αυτή έχουμε. Προσφέρουμε πνευματική και ηθική ορφάνια.
Τη στιγμή που το κοινωνικό μίγμα γίνεται εκρηκτικό, θεωρώ ότι ο πολιτικός λόγος πρέπει να διακρίνεται από περισσότερη ένταση. Πρέπει να γίνουν συγκεκριμένα ανοίγματα προς τη νεολαία. Δεν υπάρχει εύκολη και μονοδιάστατη αντιμετώπιση στο πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί. Πρέπει να κινηθούμε με δημιουργικό και δυναμικό τρόπο, να μετατρέψουμε την αδυναμία σε δύναμη και κυρίως να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη των νέων, που μέχρι σήμερα κρατάνε δικαιολογημένα αποστάσεις από την πολιτική. Κατά την άποψή μου, οι νέοι είναι έτοιμοι να στηρίξουν πολιτικές πρωτοβουλίες, που θα δίνουν διέξοδο στις ανησυχίες τους και θα βοηθούν στην αντιμετώπιση πολύ σοβαρών προβλημάτων.
Αυτό που προέχει όμως σήμερα, είναι η αποκατάσταση του νόμου, της τάξης, της θεσμικής δημοκρατίας. Το θέμα με τον αστυνομικό που πυροβόλησε είναι της Δικαιοσύνης και της Υπηρεσίας του. Αυτοί οφείλουν να επιβάλουν τα δέοντα. Από την άλλη όμως ως οργανωμένη πολιτεία οφείλουμε να δώσουμε αποτελεσματικές απαντήσεις στα βαθύτερα κοινωνικά αίτια που προκαλούν έναν αστυνομικό να αφαιρέσει τη ζωή ενός εφήβου, που θα μπορούσε να ήταν γιος όλων μας.
Ωστόσο η κατάσταση που είδαμε όλοι να διαδραματίζεται τις τελευταίες μέρες, στους δρόμους αρκετών ελληνικών πόλεων και κυρίως στο κέντρο της Αθήνας είναι αυτή που πλήγωσε βασικές αρχές της δημοκρατίας μας. Η δράση των κουκουλοφόρων και η αδυναμία κάποιων να την καταδικάσουν ξεκάθαρα έπληξε βασικά συνταγματικά δικαιώματα των ελλήνων πολιτών. Μια παγωμένη κοινωνία είδε τους περίφημους γνωστούς -αγνώστους να προκαλούν χάος. Προκλήθηκαν μεγάλες καταστροφές σε επιχειρήσεις ανθρώπων του καθημερινού μόχθου ή σε άλλες πιο μεγάλες που απασχολούν προσωπικό. Η ανταπόκριση της κυβέρνησης ήταν άμεση και τα μετρά που έλαβε για την αποκατάσταση των ζημιών γενναία, αποτελεσματικά και κυρίως χωρίς γραφειοκρατικές διαδικασίες. Ήδη ο εμπορικός κόσμος έχει εκφραστεί θετικά. Το ερώτημα γιατί να φτάσουμε εκεί δεν έχει εύκολες απαντήσεις. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η ζωή και σωματική ακεραιότητα των ελλήνων πολιτών δεν μπορεί να υπολογιστεί σε σπασμένες βιτρίνες και καμένα αυτοκίνητα.
Είναι κοινοτοπία αλλά και αλήθεια: οι στιγμές κρίσης προσφέρουν ευκαιρίες. Δύσκολο να το λές, όταν υπάρχει νεκρός ένας 15χρονος έφηβος. Αλλά είναι η μόνη ελπίδα που έχουμε. Όταν η ένταση καταλαγιάσει, ο πόνος και το δέος που αφήνουν πίσω τους αυτές οι ημέρες ίσως γίνουν κάτι περισσότερο από αποσβολώμένα, γεμάτα δέος βλέμματα στο κενό.
