Από τις προκλητικές δηλώσεις της Μέρκελ ότι «η Ελλάδα πρέπει να κάνει το μάθημά της» περάσαμε στα «περί συμπόνιας προς τους Έλληνες μισθωτούς & συνταξιούχους». Από τις εκτιμήσεις, των πέραν του Ατλαντικού αναλυτών, περί σίγουρης εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη, έχουμε περάσει στις περισπούδαστες αναλύσεις που συγκλίνουν στη παραμονή της χώρας στο ευρώ. Οι εκλογές του Νοεμβρίου στις ΗΠΑ πρέπει να βρουν την Ελλάδα εντός της ευρωζώνης., φέρεται να δηλώνει ο Ομπάμα. Ο χρηματοπιστωτικός οίκος Goldman Sacks, που θεωρείται το «γεράκι» των αγορών με τις εκθέσεις αξιολόγησης, οι οποίες κατά κανόνα «σπέρνουν το τρόμο» στις αγορές προβλέπει ότι η Ελλάδα δε πρόκειται να φύγει από το ευρώ. Οι Financial Times προεξοφλούν την επιμήκυνση του προγράμματος για άλλα δύο χρόνια όπως ζητάει η Ελληνική Κυβέρνηση. Το ΔΝΤ επαναλαμβάνει συνεχώς ότι συνεχίζει να στηρίζει την Ελλάδα, και μάλιστα διαρρέει ότι θα επιδιώξει ένα περαιτέρω «κούρεμα» του ελληνικού χρέους προκειμένου αυτό να καταστεί βιώσιμο. Μάλιστα προτείνει τη πληρωμή των ελληνικών ομολόγων που κατέχει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) να γίνεται όχι στην ονομαστική τους αξία αλλά στην αξία της αγοράς τους, καθώς επίσης και η ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών να γίνει απευθείας από το Μηχανισμό Στήριξης, κατά τα πρότυπα της Ισπανίας, με σκοπό να ελαφρύνει σημαντικά το ελληνικό χρέος. Άλλωστε αυτό είναι η βασική αιτία της καθυστέρησης των διαπραγματεύσεων μέχρι να οδηγηθούμε σε ανάλογη λύση.
Αλλά γιατί αυτή η συμπεριφορά των ισχυρών του πλανήτη;
Είναι φανερό ότι η κρίση αυτή είναι συστημική και φυσικά δεν αφορά μόνο την Ελλάδα. Απλά η χώρα μας επιλέχθηκε να γίνει το «εργαστήρι», με σκοπό να αποτελέσει το ανάχωμα ανάσχεσης της κρίσης, που απρόσμενα ξέσπασε στην Αμερική το 2008 και πήρε ανεξέλεγκτες διαστάσεις, εγκατεστημένη τα τρία τελευταίο χρόνια στην Ελλάδα και στον Ευρωπαϊκό Νότο.
Ωστόσο αυτή η πολιτική των οριζόντιων περικοπών και της αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας, νεοφιλελεύθερης έμπνευσης, που εφαρμόζεται με την προτροπή της τρόικα, για άλλη μια φορά, είναι ατελέσφορη, χωρίς προοπτική για την ελληνική κοινωνία. Οδηγεί στην υποαπασχόληση, την ανεργία και τη μείωση εισοδημάτων με συνέπεια την ακόμη μεγαλύτερη ύφεση, η οποία φυσικά καταλήγει σε σημαντική υστέρηση εσόδων του κράτους. Πρόκειται για ένα καθοδικό «σπιράλ» που καταλήγει στη φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης και την εξαθλίωση των κατώτερων στρωμάτων της κοινωνίας. Ήδη η επίσημη ανεργία «τρέχει» με 24,4%, και στους νέους ξεπέρασε το 54%. Εκτιμάται επίσης, ότι ο πλούτος που παράγεται στη χώρα (ΑΕΠ) από 232,9 δις ευρώ που ήταν το 2008, θα κινείται τα επόμενα τρία χρόνια, κάτω από τα 190 δις ευρώ. Η καταστροφή που έχει υποστεί η ελληνική οικονομία είναι ανεπανόρθωτη. Στο διάγραμμα παρουσιάζεται η ζημιά που έχει υποστεί η συνολική «πίτα» (ΑΕΠ) της χώρας από το 2008- όταν ξέσπασε η παγκόσμια κρίση- μέχρι το επόμενο έτος (2013).
Πάντως ο κόσμος στην Ισπανία, Πορτογαλία και Ελλάδα έχει ξεσηκωθεί. Ο γαλλογερμανικός άξονας πρέπει να πάψει να κρύβεται πίσω από της εκθέσεις της τρόικας, προκειμένου να καλύψει τη δική του πολιτική αβουλία. Η συνέχιση αυτής της πολιτικής προσομοιάζει με το κυνήγι …της ουράς. Οι ισχυροί εταίροι μας πρέπει να αντιληφθούν, ότι δεν είμαστε αντίπαλοι αλλά μέλη της ίδιας ευρωπαϊκής οικογένειας και ότι για να υπάρξουν θετικά αποτελέσματα πρέπει να ξεδιπλωθούν πολιτικές ανάπτυξης, ευνοϊκού επενδυτικού περιβάλλοντος και ρευστότητας των αγορών, που θα βοηθήσουν στην αύξηση της απασχόλησης και των εισοδημάτων των φορολογουμένων πολιτών. Η υπομονή του κόσμου εξαντλείται, όπως έγραψε προχθές σε κύριο άρθρο της η αμερικάνικη εφημερίδα New York Times, επικρίνοντας την αποτυχημένη συνταγή αυστηρής λιτότητας, που εφαρμόζεται στην Ευρώπη.
