Είναι γεγονός ότι βιώνουμε ως χώρα και ως αυτοδιοίκηση μία πρωτόγνωρη οικονομική κρίση η οποία έχει διαφοροποιήσει παντελώς το περιβάλλον μέσα στο οποίο λειτουργούμε.
Εκείνο όμως που πρέπει να επισημάνουμε είναι το γεγονός πως η αυτοδιοίκηση τόσο στις ημέρες των «παχιών αγελάδων» ήταν εκείνη που υπέμενε τις μεγαλύτερες παρακρατήσεις σε σχέση με τους θεσμοθετημένους πόρους της, όσο και τώρα στην εποχή της ανέχειας υπόκειται στις μεγαλύτερες περικοπές από κάθε άλλη έκφραση του κράτους μας.
Οι περικοπές μας ανέρχονται στο 70% των ΚΑΠ και στο 55% της ΣΑΤΑ, από την οποία δεν εισπράξαμε ούτε ένα ΕΥΡΩ μέχρι στιγμής.
Παράλληλα θα πρέπει να συνυπολογίσουμε τη διαρκή και μόνιμη προσπάθεια της Κεντρικής Διοίκησης του Κράτους να σπιλώσει και να διασύρει την Αυτοδιοίκηση παρουσιάζοντάς την ως διεφθαρμένο και σπάταλο φορέα. Βέβαια όλα αυτά δεν ήταν ούτε και είναι τυχαία και ως στόχο είχαν και έχουν να οδηγηθεί η Αυτοδιοίκηση στο χείλος του γκρεμού για να προετοιμαστεί το έδαφος για τις πιθανές άσχημες επακόλουθες συνέπειες συνολικά για τη χώρα μας και τους πολίτες μας.
Άμεση συνέπεια όλων αυτών είναι η αδυναμία πολλών δήμων να ανταποκριθούν ακόμη και στις ανελαστικές τους υποχρεώσεις όπως είναι η μισθοδοσία των υπαλλήλων τους, κινδυνεύοντας να συρθούν στα δικαστήρια, καθώς ήδη για κάποιους δημάρχους έχουν κατατεθεί εξώδικα από απλήρωτους υπαλλήλους.
Βέβαια γι’ αυτή την κατάσταση ευθυνόμαστε και εμείς οι αιρετοί της αυτοδιοίκησης, τα μέγιστα, διότι ανεχθήκαμε μέχρι τώρα τις όποιες αδικαιολόγητες περικοπές και ευτελισμούς χωρίς δυναμική αντίδραση μ’ αποτέλεσμα ουσιαστικά να μετατραπούμε σε ανεκτικούς έως παθητικούς και απαθείς δέκτες όλων αυτών των δραματικών έως εξευτελιστικών περικοπών που καθιστούν το έργο μας αδύνατο.
Θυμίζω ότι στον προϋπολογισμό του 2012 έπρεπε να είχαν εγγραφεί 2,7 δις ΕΥΡΩ ΚΑΠ (σε σχέση με τα 3,8 δις ΕΥΡΩ του 2009), που θεωρούνταν για την ΚΕΔΚΕ κόκκινη γραμμή, που σημαίνει ουσιαστικά 225 εκ. ΕΥΡΩ δωδεκατημόριο. Τώρα μετά τις αλλεπάλληλες περικοπές φτάσαμε από τα 225 εκ. ΕΥΡΩ, στα 168 αρχικά, 135 στη συνέχεια για να καταλήξουμε στα 96 στο δωδεκατημόριο του Ιουλίου που αποδόθηκε τον Αύγουστο και με προοπτική να φτάσουμε στα 72 εκ. ΕΥΡΩ δωδεκατημόριο μετά το Σεπτέμβριου.
Αντίδραση για όλες αυτές τις υπέρογκες περικοπές; Ουσιαστικά καμία.
Αποτέλεσμα; Πάρα πολλοί Δήμοι να βρίσκονται επί της ουσίας σε καθεστώς στάσης πληρωμών.
Για πόσο συνάδελφοι θα ανεχθούμε αυτόν τον κατήφορο; Σίγουρα η οικονομική κατάσταση της χώρας μας είναι κακή, αλλά σε κανένα άλλο τομέα της Γενικής Κυβέρνησης δεν έχουν επιβληθεί τόσο μεγάλες περικοπές.
Οφείλουμε να οριοθετήσουμε την κόκκινη γραμμή για τα οικονομικά μας, που είναι τα 2,7 δις ΕΥΡΩ το χρόνο, και κάτω απ’ αυτή να είμαστε ανυποχώρητοι έως και αποφασισμένοι για οριστικές ρήξεις που θα φτάνουν μέχρι και το ακραίο σημείο του κλεισίματος των Δήμων και αν απαιτηθεί ακόμη και των ομαδικών παραιτήσεων για να καταδείξουμε ότι δεν παίζουμε ούτε με την πολιτική μας αξιοπρέπεια ούτε και με την προσωπική μας αξιοπιστία.
Διότι τι νόημα έχει συνάδελφοι να παραμένουμε γαντζωμένοι στις καρέκλες μας, όταν το μόνο που θα μας μένει θα είναι να υπογράφουμε καταστάσεις μισθοδοσίας υπαλλήλων, ληξιαρχικές πράξεις θανάτου και διάφορα πιστοποιητικά, χωρίς τη δυνατότητα να παράξουμε ουσιαστική κοινωνική, αναπτυξιακή, ή άλλου είδους πολιτική για τις κοινωνίες που εκπροσωπούμε. Εξάλλου το μόνο που μας απέμεινε μετά από τις τελευταίες εξελίξεις στα οικονομικά μας και με την παντελή αδυναμία εκτέλεσης έστω και μικροέργων λόγω της μη καταβολής της ΣΑΤΑ είναι η ψυχοθεραπεία στους δημότες μας που μας υποβάλλουν το μικρό ή μεγάλο αίτημά τους που δεν μπορούμε λόγω αντικειμενικών δυσκολιών να ικανοποιήσουμε.
Κλείνοντας κύριε Υπουργέ θα ήθελα να επισημάνω και το εξής: Προφανώς για την Ελληνική Πολιτεία οι νεροκουβαλητές της Βουλής (οι υπάλληλοι που μεταφέρουν τα ποτήρια νερού στους ομιλητές) επιτελούν σοβαρότερο και σημαντικότερο έργο από τους Δημάρχους αυτής της χώρας και γι’ αυτό αμείβονται καλύτερα απ’ τους αιρετούς της αυτοδιοίκησης.
