Και τώρα, τι κάνουμε; Η φράση αυτή κυριαρχεί σε όλες τις συζητήσεις που γίνονται, αντικατοπτρίζοντας την αγωνία της κοινωνίας. Ο λόγος είναι ότι έχουμε μια πολιτική τάξη όπου κανένας δεν συμφωνεί με κανέναν και όλοι τα έχουν «βάλει» με όλους. Δεν αντιλήφθησαν φαίνεται το βαθύτερο μήνυμα των εκλογών της περασμένης Κυριακής ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα πνέει τα λοίσθια και ότι το καινούργιο δεν θα αργήσει να έρθει. Φυσικά όταν αναφέρομαι στο καινούργιο που έρχεται, δεν εννοώ το κοινοβουλευτικό χάρτη που προέκυψε στις εκλογές της Κυριακής. Η εντυπωσιακή πολυχρωμία της νέας βουλής, δεν έδωσε νέες εποικοδομητικές προτάσεις διεξόδου από τη κρίση, απλώς αποτύπωσε σε μεγάλο βαθμό το συναίσθημα της κοινωνίας. Όμως η ετυμηγορία του λαού πρέπει να είναι σεβαστή. Φυσικά η χώρα πρέπει να πορευτεί με αυτές τις επιλογές, είτε αρέσει, είτε όχι. Οφείλω όμως να επισημάνω ότι η προεκλογική περίοδος, αντιμετωπίσθηκε από τα κομματικά επιτελεία και τους υποψηφίους, ανεύθυνα και υποκριτικά. Λίγες ιδέες διακινήθηκαν. Αλήθειες δεν αναφέρθηκαν. Ρηξικέλευθες προτάσεις για την αντιμετώπιση των σύγχρονων προβλημάτων της, δεν διατυπώθηκαν. Κρίμα για μια κοινωνία με πληθώρα πνευματικών ανθρώπων, να μην έχει προτάσεις, ειδικά τώρα, που βρίσκεται στο χείλος της χρεοκοπίας. Κομματικοί μηχανισμοί και πολιτικοί ταγοί σύρθηκαν από την αδυναμία του συστήματος που οι ίδιοι δημιούργησαν. Ένα σύστημα που ποτέ δεν έπαψε να λειτουργεί στη λογική του πολιτικού κόστους και της πελατειακής αντίληψης συμβιβαζόμενο με κάθε είδους λαϊκίστικη και συντεχνιακή διεκδίκηση. Κάθε προνόμιο των συντεχνιών, όλα αυτά τα χρόνια, βαπτίσθηκε αριστερή διεκδίκηση. Κάθε ρουσφετοειδής επιτυχία πανηγυρίστηκε ως αποτέλεσμα της «αριστερής πάλης». Όμως τώρα τα ψέματα τέλειωσαν. Η Αριστερά από προχθές καλείται να αναλάβει κυβερνητικούς ρόλους μιας και το κέντρο βάρους της πολιτικής ζωής μετατοπίσθηκε προς το μέρος της. Όμως πρέπει να αποβάλει τον αρνητισμό της και τα εύκολα κατηγορητήρια και να προτείνει ουσιώδεις και ρεαλιστικές λύσεις. Τώρα είναι η ώρα για τολμηρές και υπερβατικές αποφάσεις. Αν ακολουθήσει για άλλη μια φορά ανεύθυνη και αμφίσημη στάση, κινδυνεύει να χαρακτηρισθεί και η ίδια, ως συνυπεύθυνη του σύγχρονου ελληνικού δράματος. Τα προβλήματα απαιτούν λύσεις και η κοινωνία έχει ανάγκη από μια αριστερά σύγχρονη και αποτελεσματική και όχι από μια αριστερά μονίμως «στα κεραμίδια».
Πρέπει, και στη χώρα μας, να περάσουμε στις συνεργασίες και στις συναινέσεις μεταξύ των κομμάτων, που είναι απαραίτητες όσο ποτέ άλλοτε. Το παράδειγμα της σύγχρονης Ευρώπης που έχει κουλτούρα συνεργασιών, πρέπει να εφαρμοσθεί και στην χώρα μας. Η νοοτροπία του «πονηρού πολιτευτή» από τη μια πλευρά και του κατ’ εξακολούθηση αρνητή των πάντων, απ’ την άλλη, έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί.
Το ψηφιδωτό που ανέδειξαν οι τελευταίες εκλογές είναι αποτέλεσμα της αγωνίας και του θυμού, όμως αυτό δεν εμποδίζει την εκπόνηση ενός συγκροτημένου σχεδίου για τη χώρα, το οποίο είναι απαραίτητο όσο ποτέ…Σ’ αυτό το σχέδιο πρέπει να συμβάλλουν όλες οι προοδευτικές και δημιουργικές δυνάμεις, που υπάρχουν στους σημερινούς πολιτικούς σχηματισμούς της νέας Βουλής. Ένα σχέδιο που πρέπει να υπερβαίνει, το «στενό κορσέ» του μνημονίου. Ένα σχέδιο απλό και συγκεκριμένο με χρονοδιαγράμματα και στόχους. Σχέδιο το οποίο θα πρέπει να εμπνευσθεί μια νέα πολιτική τάξη πραγμάτων, αυτή των συνεργασιών και της υπέρβασης.
Αν οι διαχειριστές του τωρινού πολιτικού χάρτη, δεν μπορούν να το κάνουν, καλό είναι να παραδώσουν στο καινούργιο που δεν θα αργήσει να έρθει…Είναι η ύστατη υπηρεσία που μπορούν να προσφέρουν στο τόπο.
