Μία από τις εμβληματικότερες φυσιογνωμίες του αγώνα του 1821 αλλά και του νεώτερου Ελληνισμού, ο στρατηγός Γεώργιος Καραϊσκάκης, γεννήθηκε το 1872 στο Μαυρομάτι στην ομώνυμη σπηλιά, όπου και πέρασε τα πρώτα δύσκολα παιδικά του χρόνια.
Διακεκριμένος αρματολός, πολέμησε από την πρώτη στιγμή στην Επανάσταση του 1821, έγινε Αρχιστράτηγος των επαναστατικών δυνάμεων και μια από τις πιο μεγαλύτερες μορφές του αγώνα.
Πληγώθηκε θανάσιμα πολεμώντας εναντίον των Τούρκων στο Φάληρο και πέθανε ανήμερα της γιορτής του 23 Απριλίου 1827, αφού πρώτα είχε καταφέρει χάρη στον ηρωισμό και τη στρατηγική του ιδιοφυΐα να περισώσει με μια σειρά από στρατηγικά μελετημένες νικηφόρες μάχες την καταρρέουσα Επανάσταση.
Ακόμα και σήμερα εικάζεται ότι το βόλι που τον τραυμάτισε θανάσιμα προήλθε από τα ελληνικά χαρακώματα. Και αυτό γιατί ο θάνατος του ήρωα υπήρξε πολύ βολική «συγκυρία» για το μνημονιακό κατεστημένο της εποχής, αυτό που συνήψε και διαχειρίστηκε τα εξοντωτικά δάνεια που ψιχία τους μόνο έφθασαν στην Ελλάδα και κατ’ εντολήν των ξένων κατεύθυνε τον αγώνα στη δημιουργία ενός κολοβού κρατιδίου αποτελούμενου μόνον από το Μοριά, το ίδιο αυτό κατεστημένο που δολοφόνησε τον Ανδρούτσο και φυλάκισε τον Κολοκοτρώνη, τον Νικηταρά και τόσους ακόμα αγωνιστές.
Ο νεώτερος Αχιλλέας όπως χαρακτηρίστηκε ο Καραϊσκάκης, δεν ανήκει σε ένα μόνο τόπο. Αγωνίστηκε για την ελευθερία όλης της Ελλάδος και είναι κτήμα πολύτιμο όλων των Ελλήνων. Σε πολλά μέρη όπου άφησε το σημάδι του, το αίμα του και τη ζωή του γιορτάζουν τη μνήμη του, διατηρούν προσωπικά του είδη, έχουν μνημεία και ανδριάντες του.
Δεν μπορεί όμως να παραγνωριστεί το γεγονός πως παρά κάποια εκ του πονηρού παραφιλολογία γεννήθηκε εδώ στο Μαυρομάτι και μάλιστα στην ομώνυμη σπηλιά όπου έζησε τα πρώτα παιδικά του χρόνια. Αυτό αποδέχονται η συντριπτική πλειοψηφία των παλαιότερων και συγχρόνων βιογράφων του, η λαϊκή παράδοση αλλά και ομόφωνα όλοι οι απόγονοί του επί σειρά γενεών.
Με απλωμένο στα πόδια της το Μαυρομάτι και πιο πέρα τον Θεσσαλικό κάμπο με τη στοργική παράσταση των περήφανων βουνών μας, υπό την προστασία μιας κορυφής, στη ρίζα ενός μονοκόμματου βράχου βρίσκεται η Σπηλιά του Καραϊσκάκη.
Εδώ, μεταξύ ουρανού και γης στις σκληρότερες των συνθηκών, γεννήθηκε και ανδρώθηκε πρόωρα το παιδί που έμελλε να γίνει ένας από τους μεγαλύτερους ήρωες του ελληνικού έθνους.
Όπως το σπήλαιο της Βηθλεέμ έγινε η φωτοβόλος εστία απ’ όπου ο Χριστιανισμός καταύγασε την ανθρωπότητα έτσι και η Σπηλιά στο Μαυρομάτι, μπορεί και πρέπει να γίνει εστία και φάρος της ελληνικής αναγεννήσεως ένας φάρος που τόσο χρειαζόμαστε στους σκοτεινούς και δύσκολους καιρούς μας.
Η ανάδειξη της Σπηλιάς του Καραϊσκάκη δεν έχει και δεν πρέπει να έχει ούτε οικονομικό ούτε τουριστικό κίνητρο. Πιθανώς, παρόμοια παράπλευρα οφέλη να προκύψουν από την ανάδειξή της, αλλά η βαριά κληρονομιά της δεν μπορεί να υποβιβαστεί στο επίπεδο ενός καταστήματος τουριστικών ειδών ή ενός ζωολογικού κήπου.
Είναι το έμβλημα της ζώσας ιστορίας μας, η απτή απόδειξη της ζωτικότητας και της δυνάμεως αναγεννήσεως του έθνους μας, που με την περαιτέρω αξιοποίηση και επικοινωνιακή του διάχυση, θα ενισχύσει τα ρεύματα αναστάσεως που διαρρέουν την ελληνική κοινωνία.
Το Μαυρομάτι, το πρώτο χωριό που αγκάλιασε το βλέμμα του ήρωα από το πρώτο κατάλυμα της πλούσιας σε προσφορά ζωής του, πρέπει να πάρει την αίγλη που του αναλογεί και του αξίζει, εφοδιάζοντας τους κατοίκους του με αέρα ελληνοπρεπούς αυτοπεποίθησης.
Η Σπηλιά του Καραϊσκάκη δεν είναι απλώς ένα αξιοθέατο με ωραία θέα αλλά το σημείο τομής του ελληνικού παράλληλου με το μεσημβρινό της αναγεννήσεως, ένας γήινος ομφαλός απ’ όπου εκπορεύεται ο ομφάλιος λώρος της συνδέσεώς μας με το παρελθόν αλλά και το μέλλον μας.
Ας την τιμήσουμε και ας την αναδείξουμε!
Με τον τρόπο αυτό δεν προσφέρουμε απλώς μια υπηρεσία στον τόπο μας αλλά συγχρόνως τιμούμε και αναδεικνύουμε το αρχέτυπο του Έλληνα που ξεπηδώντας από την τέφρα της ρημαγμένης γης του, συντρίβει και κατανικά τον κάθε βάρβαρο από Ανατολή και Δύση.
Του Έλληνα που δεν πρόκειται να πεθάνει, δεν πρόκειται να επιτρέψουμε να πεθάνει, όσοι κατακτητές και αν περάσουν, όσα εκατομμύρια δυστυχισμένων της γης πλημμυρίσουν τον τόπο μας, όσα μνημόνια και αν φορτώσουν στην πλάτη μας.
Του Έλληνα που χωρίς αυτόν, η Οικουμένη θα ήταν σίγουρα πολύ πιο φτωχή, πολύ πιο σκοτεινή, πολύ πιο γκρίζα.
