Ας κάνουμε λοιπόν την αυτοκριτική μας. Εμείς οι Έλληνες είμαστε ένας λαός με πολλά ελαττώματα. Ο υπέρμετρος εγωισμός μας, ο εγωκεντρισμός μας, είναι ίσως το σημαντικότερο. Η πίστη πως το προσωπικό συμφέρον και η προσωπική επιδίωξη και επιτυχία όχι απλά προηγείται του κοινού κοινωνικού, αλλά μπορεί να υπάρξει εκτός αυτού, ενίοτε δε και εις βάρος του, είναι ο κυριότερος λόγος που η χώρα μας δεν μπόρεσε ποτέ να διαχειριστεί ορθά και ουσιαστικά τις όποιες περιόδους ειρήνης και ευημερίας. Ο εγωκεντρισμός αυτός δρούσε κατ εξακολούθηση διαλυτικά στον κοινωνικό ιστό. Η Ελληνική κοινωνία παρουσίαζε μια ψευδή συνοχή. Στην ουσία ήταν κατακερματισμένη σε ομάδες, κάστες, συντεχνίες που αντιμάχονταν η μια την άλλη και όχι μόνο. Ακόμη και μέσα στις ίδιες τις ομάδες πάντοτε υπέβοσκε η καχυποψία και η αλληλοϋπονόμευση. Με τέτοιες συνθήκες ήταν φυσικά πρακτικά αδύνατο να δομηθεί ένα κράτος δικαίου, ένα κράτος βασισμένο στις αρχές της ισονομίας, της δικαιοσύνης και της αξιοκρατίας.
Η πρόταξη του ατομικού έναντι του συλλογικού, του μέρους έναντι του όλου, γέννησε, έθρεψε και γιγάντωσε ένα κράτος βασισμένο στις πελατειακές σχέσεις των αλληλοεξυπηρετήσεων και της σιωπηρής αποδοχής της συνενοχής, ένα κράτος χτισμένο κατ εικόνα και ομοίωση μιας κοινωνίας που είχε αποδεχτεί, αν όχι νομιμοποιήσει, τη φαυλότητα. Δεν είναι λοιπόν διόλου περίεργο που η ιστορική διαδρομή είχε ως κατάληξη το χείλος του γκρεμού, πιθανόν δε και το βάθος του. Σημαντικό βέβαια ρόλο στην πορεία αυτή έπαιξε και η εγγενής τάση μας να αναζητούμε και να εμπιστευόμαστε πάτρωνες, στων οποίων τα κελεύσματα υποτασσόμασταν με προσήλωση φανατική μεν, συγκαλυμμένη με μια ψευδαίσθηση αντίδρασης, αντίστασης και εθνικής αυτοδιάθεσης δε. Καλά ως εδώ. Από πού όμως προκύπτει ότι η ιδιαιτερότητα αυτή του Ελληνικού λαού έχει βλάψει ή πιθανό να βλάψει κάπου το ιερό τοτέμ που φέρει το Ελληνικό όνομα Ευρώπη; Διότι η όλη συζήτηση που γίνεται σε κοινοβούλια και διεθνή τύπο μοιάζει να έχει ξεφύγει προ πολλού από το επίπεδο της όποιας κρίσης-οικονομικής, δανεισμού, χρέους, συστημικής-και έχει μετατραπεί σε συζήτηση γύρω από τις ιδιομορφίες, τις ιδιαιτερότητες και τις συνήθειες ενός ολόκληρου λαού που πρέπει να τιμωρηθεί σκληρά για όλα αυτά που τον χαρακτηρίζουν. Η Γκεμπελικού επιπέδου προπαγάνδα που μας παρουσιάζει ως ένα λαό καλοπερασάκηδων τεμπέληδων, που παρασιτεί σε βάρος των σκληρά εργαζόμενων του Ευρωπαϊκού Βορά, κυριαρχεί στις αναλύσεις και τις αρθρογραφίες κόντρα σε αναρίθμητες, επιστημονικά τεκμηριωμένες, στατιστικές μελέτες που μας παρουσιάζουν ως έναν από τους σκληρότερα εργαζόμενους λαούς παγκοσμίως. Αυτό βέβαια ,οι Γερμανοί ειδικά, το γνωρίζουν από την καθημερινή τριβή τους εδώ και χρόνια με τα εκατομμύρια των Ελλήνων μεταναστών. Τότε γιατί όλο αυτό; Προφανώς διότι το θέμα για την κραταιά Γερμανία δεν είναι μόνο η εξασφάλιση των χρημάτων της, ή η θωράκιση της οικονομίας της. Τα δάνειά της άλλωστε η Ελλάδα τα έχει πληρώσει διπλά και τριπλά και είναι οι τόκοι επί των τόκων αυτοί που σφίγγουν ως ασφυκτική θηλιά γύρω από το λαιμό μας, ενώ το μανιπουλάρισμα των Ευρωπαϊκών μηχανισμών και η μετατροπή τους σε εργαλεία εξυπηρέτησης των Γερμανικών συμφερόντων έχουν διασφαλίσει την εσαεί ευημερία τους κόντρα σε κρίσεις και χρεοκοπίες αδύναμων μελών. Τα τελευταία λιθαράκια εξάλλου στα οχυρώματα της Γερμανικής οικονομίας έβαλαν πρόσφατα οι 199 «πατριώτες» του Ελληνικού κοινοβουλίου. Φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η δική της ανάπτυξη κατά την τελευταία δεκαετία βασίστηκε σε σημαντικό βαθμό στη δυνατότητα που δόθηκε και στους Έλληνες, με την παγίδα του κοινού νομίσματος, να αγοράζουν μαζικά τα κάποτε απλησίαστα προϊόντα τους. Η εχθρική στάση των Γερμανών, μια στάση με ακραία σαδιστικά χαρακτηριστικά, επιτρέψτε μου να πιστεύω πως έχει τις ρίζες της στην ταπείνωση, προ εβδομήντα και κάτι ετών, της Ναζιστικής Γερμανίας από μια χούφτα βρωμιάρηδων, πεινασμένων στη νοτιοανατολική γωνιά της Ευρώπης. Διότι αυτοί οι εγωκεντρικοί, αυτοκαταστροφικοί, τρελοί Βαλκάνιοι, που έχουν το μοναδικό «χάρισμα» να ισορροπούν διαστροφικά τους εθνικούς θριάμβους συνοδεύοντάς τους πάντα με αντίστοιχου μεγέθους εθνικές τραγωδίες, προκάλεσαν τόσο ανεπανόρθωτα πλήγματα σε μια τεράστια στρατιωτική μηχανή που προέλαυνε αήττητη, ώστε να επηρεάσουν εν πολλοίς την τελική έκβαση του ,φριχτότερου από καταβολής κόσμου, πολέμου και εν τέλει την τωρινή γεωγραφία της Ευρώπης- τουλάχιστον. Αυτή η ήττα θεωρώ πως βαραίνει ακόμη το υποσυνείδητο των Γερμανών όσο και αν προσπαθούν να το αρνούνται. Και μάλλον γι ‘αυτό αντιμετωπίζουν με πρωτοφανή χλεύη και εκδικητική μανία ένα λαό που παρά το 1 εκ. νεκρούς και την κατεστραμμένη χώρα ουδέποτε συμπεριφέρθηκε με μίσος στους πάλαι ποτέ κατακτητές του. Ένα λαό που δούλεψε για την ανόρθωση του Γερμανικού κράτους μόλις πέντε χρόνια μετά την ισοπέδωση του δικού του-και που λόγω και αυτής της μετανάστευσης δεν είχε την ουσιαστική δυνατότητα να ανορθώσει τη δική του χώρα. Ένα λαό που τους Γερμανούς επισκέπτες τους αντιμετώπιζε πάντα με σεβασμό. Ένα λαό που στο πρόσωπο της Κρητικιάς μάνας άναβε τα καντήλια στους τάφους των Γερμανών πεσόντων στη μάχη της Κρήτης, ως ελάχιστη κατανόηση και συμπαράσταση στη χαροκαμένη Γερμανίδα μάνα. Τίποτε απ όλα αυτά δε μοιάζει να αναγνωρίζεται και να εκτιμάται. Ως εκ τούτου δεν περιμένω πλέον τίποτα από τους Γερμανούς. Ούτε αναγνώριση της εσφαλμένης και άδικης αντιμετώπισής μας και φυσικά ούτε διάσωση. Στη συνείδησή μου έχουν πλέον καταχωρηθεί ως ένας βαθύτατα και αθεράπευτα βάρβαρος λαός, με ιστορική μνήμη χρυσόψαρου, που απλώς έχει την πειθαρχία που του επιτρέπει να διαπρέπει σε πολλούς τομείς. Στην επιστήμη, στην τεχνολογία, στις τέχνες .Σε πολλούς πλην του ανθρωπισμού. Υπερβολικό; Ίσως, αλλά από την άλλη δεν είμαι εγώ που αιματοκύλισα δις τον πλανήτη σε 30
μόλις χρόνια και τώρα χρησιμοποιώ μια νέα μορφή βίας για να επιβάλλω την κυριαρχία μου. Θα περίμενα όμως από τους άλλους λαούς και ειδικά από τους Γάλλους να σκεφτούν περισσότερο όλα τα παραπάνω. Όχι μόνο λόγω της τεράστιας συμβολής των Ελλήνων στην κατάκτηση της Ευρωπαϊκής ελευθερίας, ούτε για το γεγονός ότι το πνεύμα του σύγχρονου Ευρωπαϊκού πολιτισμού έχει τις ρίζες του στον Ελληνικό πολιτισμό. Αλλά και για το γεγονός πως πρόκειται για ένα λαό με ξεχωριστή κουλτούρα και για ένα λαό που βίωσε και αυτός στο πετσί του τι σημαίνει Γερμανικός ωφελιμισμός. Φρονώ και ελπίζω πως το κομμάτι της αυτοκριτικής και της αναγνώρισης των ιστορικών ευθυνών μας έναντι των ίδιων μας των εαυτών λίγο έως πολύ, δειλά δειλά, το κάνουμε όλοι μας. Αυτό είναι από μόνο του σημαντικό εφόδιο για την επιτυχή αντιμετώπιση του δύσκολου όπως προδιαγράφεται μέλλοντός μας. Χαίρομαι για το γεγονός πως οι Γερμανοί δεν πράττουν το ίδιο. Εμφανίζονται, για μια ακόμη φορά στη σύγχρονη ιστορία τους, οργισμένοι, ζηλόφθονες, λαίμαργοι, άπληστοι υποπίπτοντας σε πολλά από τα θανάσιμα αμαρτήματα. Υποπίπτουν δε στη μητέρα των αμαρτιών, επιδεικνύοντας ακραίας μορφής αλαζονεία. Δεν ξέρω αν υπάρχει θεός που θα τους τιμωρήσει για όλα αυτά. Ξέρω όμως πως υπάρχει η ιστορία. Και από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω όλες οι μεγάλες αυτοκρατορίες του απώτερου και πρόσφατου παρελθόντος δεν υφίστανται πλέον παρά μόνο ως ανάμνηση.
