“Με κάθε ειλικρίνεια, αναρωτιέμαι: τι άλλο πρέπει να συμβεί σ’ αυτή τη χώρα, πόσο μεγαλύτερη πίεση πρέπει να υποστεί η κοινωνία, πόσο βαθύτερη αποκαρδίωση πρέπει να νοιώσουν τα χιλιάδες μέλη, φίλοι και ψηφοφόροι αυτής της μεγάλης παράταξης και πόση απαξίωση, περιφρόνηση και, τελικά, διάλυση πρέπει να υποστούν τα συλλογικά όργανα του ΠΑΣΟΚ, για να κατανοήσει η ηγεσία του και κυρίως ο Πρόεδρος του, ότι σε λίγο δε θα έχει μείνει τίποτα όρθιο;
Γι΄αυτό είναι αδήριτη η ανάγκη να επιχειρηθεί άμεσα μια μεγάλη προσπάθεια εκ βάθρων ανασυγκρότησης της Παράταξης , με όρους ριζικής ανατροπής, της δομής, της λειτουργίας, των αντιλήψεων αλλά και των προσώπων.
Τι άλλο πρέπει να συμβεί, για να αποδεχθούμε ότι μπορεί να υπάρξει μέλλον σ’ αυτή τη χώρα, να υπάρξει μέλλον σ’ αυτή την Παράταξη και χωρίς εμάς τους ίδιους ως πρωταγωνιστές;
Εξάλλου, πόσα άλλα και γιατί άραγε οφείλει στους ηγέτες της και στα στελέχη της αυτή η παράταξη; Εμείς δεν της οφείλουμε τίποτα;
Δυστυχώς, τουλάχιστον τα δυο μεγάλα κόμματα στη Χώρα, λειτουργούν ως λάφυρο, ως ιδιοκτησία ή ως οικογενειακή κληρονομιά του εκάστοτε αρχηγού.
Αυτή η αντίληψη στη λειτουργία των κομμάτων, που είναι θεμελιακός θεσμός στη λειτουργία μιας Δημοκρατικής Πολιτείας, καθορίζει σε μεγάλο βαθμό και την ποιότητα στη λειτουργία όλων των άλλων θεσμών της.
Τα οδυνηρά αποτελέσματα τα βιώνουμε σήμερα.
Η ατολμία ή και ο καιροσκοπισμός των λεγόμενων ηγετικών στελεχών, η ένοχη σιωπή ημών των υπολοίπων, αλλά και η ανοχή των πολιτών, συντηρεί και αναπαράγει τα φαινόμενα αυτά.
Γι’ αυτό, σε μεγάλο βαθμό, η χώρα είναι σε ομηρεία των γόνων και των επιγόνων…..
Θα συνεχίσουμε έτσι ή θα αναλάβει ο καθένας της ευθύνες του;
Για την Παράταξή μας, ο Πρόεδρος έχει την πρώτη ευθύνη και οφείλει να την αναλάβει άμεσα………„
