Έχουν παρέλθει περίπου δύο μήνες από την έναρξη της φετινής σχολικής χρονιάς, της χειρότερης και όχι μόνο της δυσκολότερης των τελευταίων δεκαετιών. Αυτό καταμαρτυρεί και το κατάντημα της εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες της που στενάζει από τους ερασιτεχνισμούς μιας ανεπαρκούς και επικίνδυνης πολιτικής ηγεσίας. Σταχυολογώντας τα «έργα και ημέρες» του Υπουργείου Παιδείας αναφέρουμε τα εξής:
α) Για όσους δεν το γνωρίζουν, η Ελλάδα του 21ου αιώνα ανακάλυψε το χαρτί και τη φωτοτυπία. Παραπλήσια πρόκληση αντιμετώπισε και ο Γουτεμβέργιος πριν από 500 περίπου χρόνια. Με μία μνημειακή ανευθυνότητα το Υπουργείο Παιδείας λησμόνησε να εφοδιάσει εγκαίρως τα σχολεία της χώρας με το συστατικό τους στοιχείο, το βιβλίο. Μπροστά σε αυτή την εξέλιξη, η Υπουργός Παιδείας αντί να παραιτηθεί (στην Ιαπωνία ο Υπουργός Συγκοινωνιών παραιτήθηκε, γιατί σε ετήσια βάση παρατηρήθηκε συνολικά 5/λεπτη καθυστέρηση όλων των δρομολογίων των τρένων) εξακολουθεί να στρογγυλοκάθεται με ύφος καρδιναλίων στον Υπουργικό θώκο. Αιδώς Αργείοι.
β) Αν η αξιοκρατία διέθετε πόδια θα είχε προ πολλού αυτομολήσει από αυτή τη χώρα. Η παραπάνω διαπίστωση απορρέει και από τη διαχείριση του θέματος των φετινών αποσπάσεων των εκπαιδευτικών. Συγκεκριμένα, σε μια δύσκολη ομολογουμένως οικονομική συγκυρία, το Υπουργείο Παιδείας θεώρησε σκόπιμο να εκδικηθεί τον εκπαιδευτικό. Έτσι διαμελίζοντας οικογένειες εκπαιδευτικών έστειλε τον ένα στην Καστοριά και τον άλλο στη Ρόδο, για να είναι πιο παραγωγικοί και μάλιστα εκπαιδευτικούς με χρόνια υπηρεσίας, με συνυπηρέτηση, με δυο και τρία παιδιά, τα οποία αναρωτιούνται ακόμα για τη λειτουργία του οικογενειακού θεσμού. Το ίδιο θα αναρωτιούνται παντοτινά και τα τρία ορφανά των συναδέλφων εκπαιδευτικών από τη Λάρισα που πριν λίγες ημέρες, άφησαν την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο καθ’ οδόν προς τη Μακεδονία, για να διδάξουν σε σχολεία της Βορείου Ελλάδος. Για το τραγικό αυτό γεγονός υπάρχουν βέβαια σοβαρότατες ευθύνες για τους “υπεύθυνους” αν πράγματι, όπως καταγγέλθηκε, το Υπουργείο είχε προσλάβει στη Λάρισα αναπληρωτές της ίδιας ειδικότητας με την άτυχη συνάδελφο.
Μπροστά σ’ αυτή την τραγωδία (που δεν είναι η μοναδική φέτος με θύματα μετακινούμενους εκπαιδευτικούς) ωχριούν φαινόμενα αναξιοκρατίας και βολέματος των “ημετέρων”, που καταφέρνουν να αποσπαστούν στην περιοχή των συμφερόντων τους, χωρίς ιδιαίτερες οικογενειακές ή άλλες υποχρεώσεις, τη στιγμή μάλιστα που εκπαιδευτικοί με πραγματικές ανάγκες, παίρνουν το δρόμο της ξενιτιάς με την ευχή να γυρίσουν πίσω τουλάχιστον ζωντανοί.
Μπροστά σ’ αυτή την αλγεινή εικόνα της σύγχρονης εκπαιδευτικής πραγματικότητας στην Ελλάδα δε μπορούμε να μένουμε μοιρολατρικά θεατές. Έχουμε ηθικό χρέος, πρωτίστως ως λειτουργοί, να ορθώσουμε το αγωνιστικό μας ανάστημα, χωρίς πολιτικούς παρωπιδισμούς, για να ανατρέψουμε στην πράξη αυτόν τον εκπαιδευτικό μεσαίωνα.
Για το Δ. Σ. της ΔΑΚΕ Δ.Ε. Καθηγητών
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ Η Γ. ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
Βάιος Μπάτρας Αποστολία Νικολάου
