Τι δεν έχουμε ακούσει και διαβάσει τα τελευταία τρία χρόνια για την κρίση, για το τι την προκάλεσε, ποιός φταίει, πόσο θα κρατήσει, πως θα ξεπεραστεί, ότι το πρόβλημα είναι το χρέος κλπ.
Η αλήθεια είναι ότι το χρέος της Ελλάδας (γύρω στα 350 δισ. Ευρώ) είναι σταγόνα στον ωκεανό μπροστά στο παγκόσμιο κρατικό χρέος (43 τρις σε δολάρια – 30 περίπου τρις ευρώ). Όλα τα καπιταλιστικά κράτη έχουν χρέος. Το ζήτημα είναι ότι τώρα το χρέος καλπάζει επειδή ξέσπασε η οικονομική κρίση, που οδήγησε σε απόλυτη μείωση το εισόδημα (ΑΕΠ) της χώρας. Άρα το χρέος είναι συνέπεια της κρίσης και όχι κρίση.
Μια άλλη αλήθεια είναι ότι αφού χρωστάνε όλε οι χώρες (130 περίπου) σε ποιόν χρωστάνε ; Χρωστάνε σε παγκόσμιους τοκογλύφους που μάζεψαν το χρήμα στύβοντας κυριολεκτικά τους λαούς, που έχουν τη δύναμη με αυτό να διορίζουν κυβερνήσεις, που δολοφονούν κατά χιλιάδες τους ανθρώπους για να ελέγξουν τη χώρας τους, που πληρώνουν πολιτικούς για να ψηφίζουν νόμους για πάρτι τους, που λαδώνουν δημοσιογράφους για να λένε ότι ψέμα τους συμφέρει.
Αυτό προσπαθούν να κρύψουν όλοι οι οπαδοί του καπιταλιστικού συστήματος, φανεροί και παραλλαγμένοι, δημοσιογράφοι και πληρωμένοι κονδυλοφόροι, υπάλληλοι και μαριονέτες των καπιταλι(η)στών, και τα κόμματά τους. Κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να κρύψουν την αλήθεια, να μπερδέψουν το λαό, να τον αποπροσανατολίσουν, να τον εξαπατήσουν. Όταν δυσκολεύονται βγάζουν και τα «όπλα» της τρομοκρατίας, με τις απειλές για φτώχεια, πείνα, καταστροφή της χώρας κλπ.
Ο σκοπός είναι ένας και μοναδικός: να σκύψει το κεφάλι ο λαουτζίκος και να πληρώσει τα «γα…τικα» των παρασίτων της κοινωνίας, των βρικολάκων που ζούνε ρουφώντας τον ιδρώτα και το αίμα της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων με την βοήθεια των κυβερνήσεων που «διορίζουν» μέσα από διαδικασίες «πλαστών» εκλογών της ψεύτικης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας τους (καλπονοθευτικά εκλογικά συστήματα, εκβιασμός ψήφου κλπ).
Με «Παγκαλί(ή)τικες» μεθόδους προσπαθούν να «πείσουν» το λαό ότι το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας είναι η εκτεταμένη διαφθορά και το μεγάλο Δημόσιο χρέος της χώρας, τα οποία θα ξεπεραστούν με τις εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις, τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, το πετσόκομμα των μισθών όσων δεν απολυθούν, με την εφαρμογή απανωτών μνημονίων σε βάρος του. Όλες οι απόψεις τους, ανεξάρτητα παραλλαγής, συγκλίνουν στο ότι πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι και να δεχτούμε θυσίες «για να μη χαθούμε» τάχα. Να πληρώσει δηλαδή ο λαός τα σπασμένα, για να σωθεί ποιός ; οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, οι μεγαλοεπιχειρηματίες και τα άλλα ντόπια και διεθνή λαμόγια που μας δανείζουν τάχα για να ζούμε !!!
Πρώτα – πρώτα ο λαός δε πήρε φράγκο από αυτά τα δάνεια και ούτε θα πάρει ποτέ. Δεύτερο, τα δάνεια που παίρνει το κράτος τα «ξοδεύει» για να πληρώσει τα προηγούμενα δάνεια και ότι περισσεύει το δίνει στις τράπεζες για να μη μειωθούν τα κέρδη τους. Απανωτά δισεκατομμύρια τους χαρίζουν χρόνια και χρόνια, είτε με κρίση είτε χωρίς κρίση. Τρίτο ότι δάνειο πάρθηκε από το κράτος δόθηκε για «επενδύσεις» στην ιδιωτική πρωτοβουλία και γενικά μεταφράστηκε σε κέρδη των επιχειρήσεων, ιδιωτικά νησάκια, αεροπλάνα, κότερα και καταθέσεις στο εξωτερικό. Τα 600 και δις ευρώ (ή 900 κατ’ άλλους) που έχουν μεγαλοεπιχειρηματίες στο εξωτερικό φτάνουν για να ξεπληρώσουν δυο φορές το κρατικό χρέος. Αυτός ο πλούτος δεν είναι από το μεροκάματο των επιχειρηματιών, αλλά από το ξεζούμισμα εκατομμυρίων εργαζομένων, από την νόμιμη και παράνομη κλοπή της δουλειάς όλων των εργαζομένων στη χώρα μας, Ελλήνων και μεταναστών. Αυτό το μάζεμα κεφαλαίων, αυτή η υπερσυσσώρευση κερδών των επιχειρήσεων που οδηγεί στη φτώχεια το λαό, είναι η αιτία της οικονομικής κρίσης που σκίζονται να αποκρύψουν οι σφογγοκωλάριοι του συστήματος.
Αυτή η κρίση υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου δεν μπορεί να ξεπεραστεί με πράσινα (ΠΑΣΟΚ), γαλάζια (ΝΔ, ΔΗΣΥ, ΛΑΟΣ) ή παρδαλά (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ, κλπ) «μείγματα πολιτικής». Ο μόνος τρόπος να ξεπεραστεί η κρίση μέσα στο υπάρχον σύστημα παραγωγής είναι η μαζική καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων και κεφαλαίου.
Αυτό γίνεται τώρα !
Με την αναδιάρθρωση του χρέους που έγινε καταστρέφεται μέρος του κεφαλαίου (περίπου ένα 20%). Αυτό όμως δεν πρέπει να πολυνοιάζει την εργατική τάξη και τους άλλους εργαζόμενους. Πρέπει να τη νοιάξει όμως η καταστροφή του ίδιου του εαυτού της: όλα τα κέρδη, όλα τα δάνεια, όλα τα σπασμένα τα πληρώνει και θα συνεχίσει να τα πληρώνει μέχρι να αποφασίσει να εξεγερθεί και να αποφασίσει να διαγράψει και να καταργήσει όχι μόνο τα δάνεια και τα κλεμμένα, αλλά και τα παράσιτα που κλέβουν τον πλούτο που παράγει με τη δουλειά της, και το ίδιο το σύστημα που τρέφει και τρέφεται από τον παρασιτισμό του κεφαλαίου. Αυτό που πρέπει να κατανοήσουν οι εργαζόμενοι είναι ότι ο καπιταλισμός έχει προ πολλού σαπίσει, έχει μπει στη φάση της ιστορικής του παρακμής. Ότι έχει χάσει κάθε προοδευτικό προσωπείο και έχει γίνει αντιδραστικός και πολύ επικίνδυνος. Με αυτήν την έννοια είναι ώρα για το γκρέμισμά του.
Βασίλης Κρανιάς, μέλος της Γραμματείας Καρδίτσας του ΠΑΜΕ
