Με απίστευτο κέφι, με αμείωτη ένταση και με έντονο παλμό οι Bon Jovi χάρισαν στο Ελληνικό κοινό 2,5 ολόκληρες ώρες μοναδικής απόλαυσης, προσφέροντάς μας μια από τις ομορφότερες συναυλιακές εμπειρίες της ζωής μας. Τα νέα -που στην εποχή του διαδικτύου ταξιδεύουν με ταχύτητα φωτός- μας είχαν προϊδεάσει για κάτι καλό και έτσι όταν λίγα λεπτά μετά τις 9 η παρέα από το Νιού Τζέρσεϋ βγήκε στη σκηνή όλοι ήμασταν έτοιμοι για μια δυνατή συναυλία. Αυτό που ζήσαμε ξεπέρασε όμως κάθε προσδοκία μας. Οι άνθρωποι μοιάζουν να ξεκίνησαν την καριέρα τους χθες και όχι πριν 30 ολόκληρα χρόνια και συμπεριφέρονται επί σκηνής σα μαθητούδια που παλεύουν να φτιάξουν όνομα και να κάνουν καριέρα. Βγάζουν έτσι ένα κέφι εφηβικό, ένα κέφι που ενισχύεται από το γεγονός ότι τα μέλη του συγκροτήματος είναι πρώτα και πάνω απ ‘όλα μια καλή παρέα -πράγμα που φαίνεται ξεκάθαρα από τις κινήσεις και τα μεταξύ τους πειράγματα on stage. Έφηβοι λοιπόν ετών 50! Ναι κορίτσια (και αγόρια) καλά διαβάσατε! Ακόμη και αυτός ο χαρισματικός φρόντμαν που ανήκει στην ελίτ των προικισμένων από τη φύση με το «πακέτο»-ταλέντο, εμφάνιση-καλλιτεχνών, δεν είναι πια παιδαρέλι και ας δείχνει έτσι. Μεγάλωσε -και μας μεγάλωσε με τα αβανταδόρικα κομμάτια του- όμως δεν γέρασε! Πιστός στο δόγμα ότι το ροκ -ακόμη και όταν περνάει από κομμωτήρια και στυλίστες!- δεν πεθαίνει και δε γερνά, χάρισε μια υπέροχη βραδιά σε πάνω από 65000 ανθρώπους. Βέβαια και το εν Ελλάδι κοινό, πιστό στην παράδοση που έχει δημιουργήσει, μετέτρεψε με την ενεργό συμμετοχή του ακόμη μια μεγάλη συναυλία σε διαδραστικό γεγονός κάτι που φάνηκε να απολαμβάνουν και οι ίδιοι οι Bon Jovi ! Τα χαμόγελα που έβλεπες γύρω σου μετά το τέλος μαρτυρούσαν με τον καλύτερο τρόπο ότι κανείς δεν έμεινε δυσαρεστημένος. Και πως θα μπορούσε άλλωστε όταν επί 2,5 ώρες τα αυτιά μας χάιδευαν όλες οι μεγάλες επιτυχίες που χρόνια ολόκληρα μας συντροφεύουν στις προσωπικές μας -και όχι μόνο- στιγμές. Από το εναρκτήριο Raise your hands και το πρώτο «ανέβασμα» με το You give love a bad name μέχρι το υπέροχο κλείσιμο -κάτω από ένα φανταστικό κίτρινο φεγγάρι που είχε γείρει πάνω από το ΟΑΚΑ θαρρείς για να ακούσει και αυτό- με το encore και τα Wanted dead or alive, Always και βέβαια το Living on a prayer. Κορυφαία στιγμή της συναυλίας η εκτέλεση ποταμός του Bad Medicine σε ένα πάντρεμα-έκπληξη με το θρυλικό Pretty woman. Μπορεί να κάναμε 30 χρόνια υπομονή αλλά είναι από τις περιπτώσεις που λες άξιζε. Ευχαριστούμε Jon, Richie, Tico, David! Να μας ξανάρθετε σύντομα για να θυμόμαστε πως είναι να είσαι για πάντα νέος!
