Μία ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και αξιόλογη δωρεά, η οποία αφορά σε δύο έργα της Ελένης Πίταρη – Παγκάλου αποδέχθηκε ο Δήμος Καρδίτσας. Τη δωρεά επιμελήθηκε η μικρανεψιά της Μαρία Πιπέρογλου, σύμφωνα με την επιθυμία της καλλιτέχνιδος και της αγαπημένης ανιψιάς της Θωμαΐδος Ηλιοπούλου – Βλαστού.
Πρόκειται για τα έργα: «Αλληγορικό (ελαιογραφία σε καμβά, 73 x 100 3κ.) και «νησιώτικη καστροπολιτεία» (ελαιογραφία σε καμβά, 54 x 100 3κ.)που θα ενταχθούν στην εικαστική συλλογή της Δημοτικής Πινακοθήκης Καρδίτσας, η οποία στο εξής θα αναλάβει το χρέος ανάδειξης και αξιοποίησής τους. Αυτή την περίοδο εκτίθενται στην έκθεση των νέων δωρεών στο φουαγιέ της Δημοτικής Πινακοθήκης Καρδίτσας.
Η Ελένη Πίταρη- Παγκάλου
Η Ελένη Πίταρη γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολή το 1905. Μετά το 1922 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Υπήρξε μαθήτρια αρχικά του Νικολάου Λύτρα και κατόπιν του Κωνσταντίνου Παρθένη στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Υπήρξε επίσης μαθήτρια των αδελφών Γεραλή, αλλά και του Θεόφραστου Τριανταφυλλίδη. Παντρεύτηκε τον γιατρό και πανεπιστημιακό Γ. Πάγκαλο.
Σταδιακά ανέπτυξε τον προσωπικό της τρόπο έκφρασης. Κινείται σε έναν χώρο κοντά στην αφαίρεση, όπου οι χρωματικές και συνθετικές της αρετές ζυμώνονται με στοιχεία συμβολισμού, ιδεαλισμού, ανθρωποκεντρισμού, αλληγορίας και μεταφυσικών ανησυχιών.
Ο τεχνοκριτικός Άγγελος Προκοπίου έγραψε για την Ελένη Πίταρη – Παγκάλου στο κείμενο του εντύπου για την ατομική έκθεση που η ζωγράφος πραγματοποίησε στην Αίθουσα Τέχνης Νέες Μορφές το 1963: «… Μέσα στην διαστηματική αρχιτεκτονική, που συνοψίζεται στο μουσαμά της ζωγράφου, το πρόσωπο που μάχεται είναι το χρώμα. Αυτό ζυμώνεται από τη συγκίνηση και την τεχνική εμπειρία, για να εκφράσει τη μετάβαση από την ανυπαρξία του συγκεκριμένου θέματος στην ύπαρξη μιας συναρπαστικής μορφής, χωρίς πρόσωπο ανθρωπομορφικό, αλλά με φωνή που μιλά για τις αισθήσεις του είδους που διεγείρονται, στα φυτά και στα ζώα περισσότερο παρά στους ανθρώπους, όταν ο ήλιος φιλά τις πράσινες βλαστήσεις, έπειτα από τη βροχή, ενώ τα κόκκινα χώματα ανατριχιάζουν.
Μία ζωγραφική που ερμηνεύει ουσίες κι ενέργειες, με χρωματικά συνταιριάσματα και στροβιλιστικούς ρυθμούς, φτάνει τώρα στην ένταση εκείνη της συγκίνησης και της έκφρασης, που συνιστά την αποκάλυψη και για το ζωγράφο που τη δίνει και για τον θεατή που την δέχεται. Είναι πιστεύω, η ώρα αυτής της Ελένης Παγκάλου…».
Η ζωγράφος πραγματοποίησε πολλές ατομικές και συμμετείχε σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Πέθανε το 1995 στην Αθήνα.
