Κάνοντας μια ακτινογραφία της Ελληνικής κοινωνίας θα παρατηρήσουμε μια …συνολική χρεοκοπία. Σήμερα δε χρωστάει μόνο το Ελληνικό Δημόσιο στο σύνολό του. Η χρεοκοπία είναι συνηθισμένη κατάσταση παντού:
- Νοσοκομεία που δεν μπορούν να πληρώσουν τους προμηθευτές τους.
- Μ.Μ.Ε. (εφημερίδες, τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί σταθμοί) …κλείνουν μόλις στερέψει η κάνουλα της κρατικής επιχορήγησης.
- Συνεταιρισμοί που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε καν φορολογική ενημερότητα.
- Δήμοι που είναι σε «εμπόλεμη» κατάσταση με τους απλήρωτους υπαλλήλους τους.
- Ποδοσφαιρικές «επαγγελματικές» ομάδες που αδυνατούν να πληρώσουν, όχι μόνο τους αθλητές αλλά και τα μεταφορικά τους έξοδα, με αποτέλεσμα να αποχωρούν από τα πρωταθλήματα.
Ο κατάλογος είναι μακρύς, ατελείωτος. Φαίνεται, λοιπόν, ότι η μεταπολίτευση στηρίχθηκε σε έναν εξ ολοκλήρου λαθεμένο και ( εκ του αποτελέσματος) καταστροφικό τρόπο πολιτικής σκέψης. Μια πολιτική σκέψη που στηρίχθηκε στο λαϊκισμό. Δυστυχώς, στη λαϊκιστική σκέψη πρωτοστάτησαν και κεντροαριστερά κόμματα, τα οποία λειτούργησαν ως συνδικαλιστικοί φορείς, υπερασπιζόμενα άκριτα κάθε αίτημα, απ’ όπου κι αν προέρχονταν.
Βέβαια, η ζυγαριά της ευθύνης για τη σημερινή δομή του ελληνικού κράτους και τις συμπεριφορές της ελληνικής κοινωνίας, λογικά, γέρνει προς τα κόμματα που διακυβέρνησαν την Ελλάδα της μεταπολίτευσης.
Δημιούργησαν ένα τερατώδες δημόσιο, που είναι αργοκίνητο και εχθρικό προς τον πολίτη, αλλά ταυτόχρονα, «θεραπεύει κάθε νόσο» με …θέσεις εργασίας σε περίεργους οργανισμούς και υπηρεσίες.
Νομοθέτησαν, ώστε να νομιμοποιούνται αυθαίρετα, να χαρίζονται πρόστιμα, να καλλιεργούνται λογικές εξαιρέσεων και γενικότερα καλλιέργησαν την αίσθηση ότι οι «καπάτσοι» την βολεύουν, ενώ οι έντιμοι «τιμωρούνται».
Με τις οικονομικές πολιτικές δημιούργησαν κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες, θεοποίησαν την παροχολογία και τα επιδόματα. Οι γενικότερες επιλογές τους και οι πρακτικές τους πότισαν την Ελληνική κοινωνία με άκρατο ατομικισμό, εγωκεντρισμό και λογικές βολέματος.
Όλα τα παραπάνω οδήγησαν τη χώρα στα πρόθυρα της καταστροφής. Η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αναγκαστικά διαχειρίζεται μια κρίση για την οποία φέρει τη λιγότερη ευθύνη. Ο Γιώργος Παπανδρέου δείχνει να έχει αντιληφθεί τη δυσχερή κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα. Σ’ αυτόν και την κυβέρνησή του επαφίεται να πείσει την ελληνική κοινωνία ότι υπάρχει στόχος, σχέδιο και προοπτική, όχι μόνο για έξοδο από την κρίση αλλά για ανανέωση, διαφάνεια και αποτελεσματικότητα του πολιτικού συστήματος.
Άλλωστε, το παρελθόν έχει δείξει ότι όσες φορές υπήρχε σαφής εθνική στοχοθεσία και αφοσιωμένη στον στόχο ηγεσία, η κοινωνία ανταποκρίθηκε και διαμορφώθηκε η κρίσιμη κοινωνική μάζα από όλα τα στρώματα , πετυχαίνοντας όχι μόνο το στόχο, αλλά και την αναγέννηση της χώρας.
Γράφει ο Γιάννης Βαϊόπουλος.
