Έχουν δίκιο οι αμπελοφιλόσοφοι που λένε ότι η ζωή είναι ωραία σε όλες τις ηλικίες. Έκανα συζήτηση, κρυφή ανάκριση, σε έναν ογδόντα έξη χρονών φίλο μου, τον Παντελή για να δω εάν ισχύει αυτό.
Εγώ είμαι νέος εβδομήντα επτά χρονών και ίσως να μην έχω σωστή εικόνα για τη ζωή στα γηρατειά.
Τον συνάντησα στο καφενείο πρωί.
-Πως είσαι Παντελή;
-Δόξα τω θεώ, ακόμη μπορώ και περπατώ.
-Φάρμακα παίρνεις;
-Πήρα τέσσερα χάπια το πρωί και έπεται συνέχεια.
Όμως δεν παραπονιέμαι, άλλοι συνομήλικοι μου δεν μπορούν ούτε να κινηθούν.
-Πως περνάς συνήθως την ημέρα;
-Η πρώτη μου κίνηση είναι να δω την εφημερίδα και διαβάζω μόνο τις κηδείες.
-Γιατί αυτό, δεν σε στενοχωρεί;
-Όχι το αντίθετο.
Αυτοί που φεύγουν είναι σχεδόν συνομήλικοι μου και οι περισσότεροι γνωστοί. Και είναι παράξενο, όχι μόνο δεν με στενοχωρεί, αλλά με οπλίζει με δύναμη για τη συνέχιση της ζωής. Φοβάμαι λιγότερο το θάνατο γιατί πιστεύω πως θα βρω πολλούς εκεί.
– Να μια φιλοσοφία που δεν έχει γραφτεί. Που εκεί;
-Στην άλλη ζωή. Θα ήταν τραγικό να πεθάνω ενώ όλοι οι παιδικοί μου φίλοι συνεχίζουν να ζουν.
-Τι άλλα ενδιαφέροντα έχεις που σου ομορφαίνουν τη ζωή.
-Τίποτα τα παιδιά και εγγόνια τα βλέπω σπάνια, έχουν τις δικές τους ζωές. Με τη θλίψη και την κατάκοιτη γιαγιά κάνω συντροφιά.
-Ζει η γιαγιά σου;
-Τη γυναίκα μου εννοώ. Άλλο ένα τραγικό στα γηρατειά είναι πως πολλοί χάνουν τα λογικά . Μου το θύμισες με την τελευταία ερώτηση σου.
-Μα εγώ είμαι νέος.
-Γλέντησε τώρα που είσαι νέος γιατί τα γηρατειά είναι
σκληρά, οδυνηρά.
-Να σου κάνω μια τελευταία ερώτηση.
-Κάνε όσες θέλεις μήπως έχουμε τη δουλειά.
-Θα ήθελες να ξαναγίνεις νέος;
-Με τίποτα, να ξαναζήσω βάσανα πάλι από την αρχή, να λείπει. Να ξεχρεώσω θέλω για να τελειώνω .
-Χρωστάς πολλά;
-Το θάνατο, είναι το μεγαλύτερο χρέος για όλους μας.
-Και εγώ που νόμιζα πως η ζωή είναι γλυκιά ακόμη και στα γηρατειά.
