Οι Έλληνες τον χειμώνα υποφέρουν διπλά. Περισσότερο δεινοπαθούν πιο πολύ από όλους όσοι έχουν υποχρεώσεις και τα ξεχασμένα από την πολιτεία παιδιά. Βολοδέρνονται από την ανεργία, τη φτώχεια, την αδυναμία να κάνουν παιδιά.
Αγωνίζονται σκληρά, αλλά μοιάζουν σαν πουλιά με σπασμένα φτερά.
Οι άνεμοι τα παρασύρουν όπως τα πεσμένα φύλλα, πότε προς τη μια ,πότε προς την άλλη πλευρά.
Θυμίζουν καράβια που δεν μπορούν λιμάνι να βρουν και στο τέλος τσακίζονται, ναυαγούν.
Η πατρίδα θα τα θυμηθεί όταν θα είναι να πολεμήσουν γι’ αυτή. Πολλά θα αναρωτηθούν.
Που είναι τώρα η πατρίδα, δεν βλέπει πως ανεβαίνουμε συνεχώς Γολγοθά . Πως να υπάρχει στο μέλλον όταν δεν γεννιούνται
παιδιά.
Πολλά στον πόλεμο θα σκοτωθούν, όσα γλιτώσουν σαν επιστρέψουν σε χειρότερη κόλαση θα βρεθούν. Μεγαλύτερη φτώχεια και μιζέρια τα καρτερεί.
Μόνο τα παιδιά των ισχυρών και των ηγετών που τώρα δεν πολεμούν θα ωφεληθούν και με πιο ισχυρά δεσμά τα φτωχά καρτερούν.
ΥΓ . Σχεδόν όλα τα κόμματα ψήφισαν τις πολεμικές δαπάνες
και οι πάμφτωχοι Έλληνες θα πληρώσουν αδρά. Μήπως τελικά στην Ουκρανία βρεθούν πολλά από αυτά;
