Με θάλασσα ωκεανού μοιάζει η ανθρώπινη ψυχή, πέλαγος με ανεξερεύνητο και σκοτεινό βαθύ βυθό. Τη μια στιγμή είναι ήρεμη σαν θάλασσα γαληνεμένη, την άλλη σκοτεινή και επικίνδυνη, σαν θάλασσα, φουρτουνιασμένη.
Θάλασσα γαλάζια, πολυαγαπημένη, την αύρα σου και τη χαρά σκορπάς όντας γαληνεμένη, τη συμφορά και θάνατο σαν είσαι μανιασμένη.
Με την ψυχή μας μοιάζεις, μα στο βάθος και στο έρεβος εκείνη σε υπερβαίνει Άβυσσος, με θαμμένες επιφανειακά λίγες αρετές, μα βαθιά με άπειρες, άγνωστες και επικίνδυνες πτυχές.
Ανάλογα με τις συνθήκες , ξεπηδούν σιγά-σιγά και εάν οι καταστάσεις ξεφύγουν αρκετά ,όπως συμβαίνει στους πολέμους, τότε η ανθρώπινη
ψυχή γίνεται σκοτεινή, την κάθε αρετή ποδοπατεί, νιώθοντας ηδονή.
Βασανίζει, βιάζει, σκοτώνει χωρίς να νιώθει οίκτο, το μυαλό θολώνει και θεωρεί πως για την πατρίδα του τα όσια και ιερά εξοντώνει.
Και σε άλλες καταστάσεις βγάζουν μερικοί της ψυχής τα σκοτεινά
και διαπράττουν εγκλήματα φρικτά. Κάλλιο της ψυχής τα σκοτεινά,
να είναι θαμμένα παντοτινά .
‘’Θάλασσα της ζωής’’ απέραντη, λαμπερή, αλλά και σκοτεινή, την μανιασμένη
μου ψυχή κάντην να γαληνέψει με τη γλυκιά την αύρα σου δώστης πνοή και
τέρψη και στα γαλήνια πελάγη σου στείλτην να σεργιανέψει.
Όταν η ψυχή και επιφανειακά είναι σκοτεινή, τότε κάλλιο σώμα και ψυχή,
μαζί να πεθαίνουν και τα δυο.
Το ύψιστο αγαθό στο κόσμο, είναι η ψυχική γαλήνη, τίποτα δεν συγκρίνεται με αυτό.
