Βάδιζα στον εξωτερικό δρόμο του νεκροταφείου της ενορίας αγίου Νικολάου ένα σούρουπο μουντό φθινοπωρινό με λίγη ομίχλη. Ο δρόμος απείχε πέντε μέτρα από τον μαντρότοιχο του νεκροταφείου το οποίο βρίσκονταν περί τα διακόσια μέτρα από τα τελευταία σπίτια.
Δεν φοβόμουνα έξω από το νεκροταφείο και μεσάνυχτα να περνώ, δεν μου έτυχε ποτέ κάποιο περιστατικό. Μέχρι σήμερα.
Άμα δεν φοβάσαι το θάνατο δεν φοβάσαι τίποτα. Λόγια απατηλά. Οι φιλόσοφοι ασχολήθηκαν συχνά. Όμως όταν μιλάμε για θάνατο για ποιον θάνατο μιλάμε ; Τον δικό μας , των ξένων, ή μήπως, αλίμονο, όσων δεν θέλουμε ούτε να τον σκεφτούμε και απλά αμπελοφιλοσοφούμε . Μόνο όταν είσαι τελείως μόνος στο κόσμο μπορεί να μην φοβάσαι για το θάνατο σου και το θάνατο γενικά.
Όπως βάδιζα αφηρημένος άκουσα κάποιο φτερούγισμα και την ίδια στιγμή κάτι κάθισε στον ώμο μου. Ξαφνιάστηκα , έστρεψα το κεφάλι σιγά-σιγά και στα πέντε εκατοστά αντίκρυσα δυο μάτια κοκκινωπά και ένα ολόμαυρο κοράκι να με κοιτά . Δεν έκανα καμία κίνηση να το διώξω μην το εξαγριώσω.
Μαύρες σκέψεις άρχισαν από το μυαλό μου να περνούν . Είχα γράψει το πρωινό της ίδιας μέρας κάτι σχετικό με την ελευθερία και μεταξύ των άλλων έγραφα πως πολλά ανυπέρβλητα δεσμά μας τα φορτώνουν από τα χρόνια τα παιδικά και ανέφερα σαν παράδειγμα κλασσικό τη θρησκεία.
Κάνοντας αυτές τις σκέψεις κατέληξα στο συμπέρασμα ότι το κοράκι ήταν απεσταλμένο από τον ουρανό και είχε κάποιο σκοπό.
Προχωρούσα αργά για να μην το εξαγριώσω με την ελπίδα να φτάσω στα πρώτα σπίτια γιατί σε λίγο θα νύχτωνε για τα καλά .
Αναρωτιόμουν όπως βάδιζα σιγά ποιος να έστειλε το δαίμονα αυτό.
Ο θεός για να με τιμωρήσει ή ο διάβολος να με προσηλυτίσει.
Η αλήθεια η πικρή είναι πως είμαστε άγραφοι και από τους δυο.
Έτσι νόμιζα όμως τώρα μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
Μου φάνηκε πως θα περνούσα αιώνας για να φτάσω στα πρώτα σπίτια.
Το κοράκι ακίνητο και σιωπηλό.
Θα του μιλήσω σκέφτηκα μήπως το μυστήριο λυθεί, ότι είναι να μου συμβεί θα μου συμβεί είτε μιλήσω είτε όχι.
Ποιος σε έστειλε το ρώτησα ο διάβολος ή ο θεός ;
Το κοράκι ούτε μιλιά.
Ο θεός θα το έστειλε σκέφτηκα , είναι πιο σιωπηλός και υπομονετικός , όμως όπως ο διάβολος και τιμωρός. Να απαγγείλω το πάτερ ημών , με κοροιδεύεις και από πάνω σκέφτηκα θα μου πει.
Γύρω νεκρική σιγή.
Θεέ μου ψέλλισα δεν έστελνες τουλάχιστον άγγελο με ρομφαία γιατί έστειλες δαίμονα ,νομίζω πως δεν είμαι τόσο αμαρτωλός.
Πάλι σιωπή.
Τώρα του μίλησα δυνατά.
Φύγε κοράκι και αν στη ψυχή δεν είσαι όπως στο σώμα σκοτεινό ,δείξε μου ένα σημάδι για αυτό. Αν πάλι είσαι σταλμένο για τα αμαρτήματα μου να πληρώσω, τότε κρίμα το μάτι σου το διαπεραστικό. Γεμάτος είναι ο κόσμος από πολύ αμαρτωλούς που με αυτούς αν συγκριθώ , άγιος θα φανώ.
Ούτε φωνή .
Έχασα την υπομονή . Όμως την ίδια στιγμή με τσίμπησε ο κόρακας στο αυτί. Έχετε γειά κάμποι θεσσαλικοί.
Στείλτε χώμα να με σκεπάσει αμμουδερό ,ελαφρό , ζεστό , τουλάχιστον νεκρός να ζεσταθώ .
Ώσπου είδα να πλησιάζει ένα φως. Ήτανε άνθρωπος που κρατούσε φακό, ή
μήπως δαίμονας και αυτός . Ήταν άνθρωπος και μάλιστα γνωστός.
-Εσύ τον έχεις μου λέει, τρεις ώρες ψάχνω να τον βρω.
-Ποιον;
– Τον κόρακα , τον έχω εκπαιδεύσει , αλλά δεν γνωρίζει και πηγαίνει σε όποιον δει.
Έχει μανία να κάθεται στον ώμο σε πεζούς , αλλά πολλές φορές και σε όσους περνούν με μηχανάκια ή ποδήλατο.
Ευτυχώς έμαθε το σπίτι και τις πιο πολλές φορές γυρνά. Όμως θα τον διώξω , άρχισε να γίνεται επικίνδυνος , προχθές θα πάθαινε καρδιά μια προληπτική γριά που περνούσε και νόμισε πως της επιτέθηκε. Φύγε ούρλιαξε δαίμονα μακριά.
Προσπάθησα να την καθησυχάσω όμως με έφτυσε φωνάζοντας. Δεν ντρέπεσαι, τι να σου πω, τι άντρας είσαι εσύ και παίζεις με το σκοτεινό πουλί. Μήπως έχεις και ο ίδιος μαύρη ψυχή.
Κάποιος άλλος με ποδήλατο έπεσε και χτύπησε ευτυχώς ελαφρά.
-Να τον πάρω με ρώτησε.
– Δεν μπόρεσα να βγάλω μιλιά, μόνο κούνησα το κεφάλι καταφατικά.
Σκοτείνιασε για τα καλά.
