Τα διατροφικά σκάνδαλα που αποκαλύπτονται κατά καιρούς, στο πλαίσιο του εμπορικού πολέμου ανάμεσα στις ΗΠΑ και στην Ε.Ε, δείχνουν πόσο ανθυγιεινά και επικίνδυνα μπορεί να είναι τα τρόφιμα, όταν τα παράγουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι που έχουν ως βασικό κριτήριο την αύξηση των κερδών τους.
Τέτοιες αποκαλύψεις, εκτός των άλλων, ευαισθητοποίησαν σε σημαντικό βαθμό τμήματα των καταναλωτών και ανάγκασαν κυβερνήσεις και την Ε.Ε να πάρουν κάποια μέτρα, όχι για να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, αλλά με στόχο να καταλαγιάσουν το θόρυβο που προκαλούν αυτές οι αποκαλύψεις.
Στο πλαίσιο αυτής της λογικής το ΠΑΣΟΚ είχε δημιουργήσει τον Ενιαίο Φορέα Ελέγχου Τροφίμων, που ούτε ενιαίος είναι, ούτε ολοκληρωμένους ελέγχους κάνει.
Στο πλαίσιο της ίδιας λογικής η Ε.Ε χρησιμοποίησε σαν πρόφαση τα υπαρκτά διατροφικά προβλήματα για να δικαιολογήσει τις καταστροφικές για τους βιοπαλαιστές αγρότες, αναθεωρήσεις της ΚΑΠ, πετυχαίνοντας με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια.
Με εντελώς υποκριτικό τρόπο οι κυβερνήσεις Ν.Δ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και η Ε.Ε, μιλάνε για «τη βελτίωση της ποιότητας των αγροτικών προϊόντων, που θα εγγυώνται την υγιεινή και την ασφάλεια των τροφίμων, την προστασία του περιβάλλοντος και την προώθηση της ολοκληρωμένης ανάπτυξης της υπαίθρου».
Η υποκρισία τους όμως αποκαλύπτεται από συγκεκριμένες πολιτικές που εφαρμόζουν παράλληλα, που υποτίθεται ότι προσπαθούν να εξασφαλίσουν κατάλληλα και ασφαλή τρόφιμα και να προστατεύσουν το περιβάλλον, πολιτικές που αν δεν επιδεινώνουν τα διατροφικά και περιβαλλοντικά προβλήματα, σίγουρα δεν τα βελτιώνουν.
Βασικότερες από τις πολιτικές αυτές είναι η αποδοχή των πιέσεων των πολυεθνικών και η νομιμοποίηση της χρήσης των γενετικά μεταλλαγμένων τροφίμων χωρίς τον παραμικρό έλεγχο από τις αρμόδιες υπηρεσίες και χωρίς να φέρουν κάποια σχετική ένδειξη και αντίστοιχα μεταλλαγμένων οργανισμών στη γεωργία, με απρόβλεπτες αρνητικές συνέπειες στη δημόσια υγεία και στο περιβάλλον. Η εγκατάλειψη σε μεγάλο βαθμό, κάτω από τη λαϊκή κατακραυγή, των κρεατάλευρων που ευθύνονται για την αρρώστια των τρελών αγελάδων και η στήριξη της ευρωενωσιακής κτηνοτροφίας στη μεταλλαγμένη σόγια των ΗΠΑ, με αποτέλεσμα από τη «Σκύλλα» να πάνε στη «Χάρυβδη». Η αποσύνδεση των επιδοτήσεων από την αγροτική παραγωγή με άμεσες αρνητικές συνέπειες στην ποιότητά τους. Η νομιμοποίηση της νοθείας του ελαιολάδου με σπορέλαια, κ.ο.κ.
Με βάση αυτές τις επιλογές της Ε.Ε, σε λίγα χρόνια, τα περισσότερα διατροφικά προϊόντα θα προέρχονται από μεταλλαγμένους οργανισμούς, χωρίς να είναι σήμερα γνωστές ποιες συνέπειες θα προκαλέσουν στη δημόσια υγεία και στο περιβάλλον.
Και αυτό γιατί οι πολυεθνικές που παράγουν τους μεταλλαγμένους οργανισμούς, με κάλυψη των κυβερνήσεων των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών, δεν δέχονται ούτε την ελάχιστη χρονική περίοδο που οι παγκόσμιοι φορείς υγείας και περιβάλλοντος θεωρούν απαραίτητη για στοιχειώδεις ελέγχους αυτών των οργανισμών, επειδή οι έλεγχοι αυτοί καθυστερούν τις αποσβέσεις τους και μειώνουν τα κέρδη τους.
Για συγκάλυψη αυτής της πολιτικής, αλλά και για να εξασφαλίσουν ασφαλέστερα τρόφιμα για μια καταναλωτική ελίτ, η Ε.Ε και οι κυβερνήσεις (Ν.Δ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ), προωθούν διαχρονικά τη λεγόμενη βιολογική γεωργία και κτηνοτροφία, την οποία προβάλλουν ως εναλλακτική λύση στη συμβατική γεωργία, η οποία όμως αποτελεί σήμερα ένα πολύ μικρό μέρος των συνολικά καλλιεργούμενων εκτάσεων στη χώρα μας.
Έτσι στο ορατό μέλλον στην Ε.Ε και στη χώρα μας θα έχουμε δύο γεωργίες. Η πρώτη που θα στηρίζεται στους μεταλλαγμένους οργανισμούς, θα παράγει φθηνά και επισφαλή τρόφιμα και από την άλλη η λεγόμενη βιολογική, στην οποία ήδη έχουν χρησιμοποιηθεί μαζικά διάφοροι τύποι βακίλων για την καταπολέμηση ορισμένων εχθρών και ασθενειών των φυτών.
Είναι πολύ πιθανό στο μέλλον με τη γενικευμένη χρήση αυτών των βακίλων και την επέκταση των βιολογικών καλλιεργειών, να διαπιστωθεί ότι και η λεγόμενη βιολογική γεωργία μπορεί να εξασφαλίζει καθαρότερα προϊόντα στους καταναλωτές, αλλά να προκαλεί απρόβλεπτες συνέπειες στο περιβάλλον, αν δεν θεσμοθετηθούν ορισμένα μέτρα.
Δηλαδή από την αλόγιστη χρήση των χημικών σκευασμάτων (φυτοφάρμακα, λιπάσματα, κλπ) που επέβαλαν στα πλαίσια της χημικής γεωργίας συγκεκριμένες πολυεθνικές, υπάρχει πιθανότητα οι ίδιες πολυεθνικές να επιβάλλουν την αλόγιστη χρήση βιολογικών σκευασμάτων στα πλαίσια της βιολογικής γεωργίας με τις ίδιες και χειρότερες συνέπειες στο περιβάλλον και, σε τελευταία ανάλυση, στη δημόσια υγεία.
Απ’ όλα τα παραπάνω φαίνεται ότι η παραγωγή των τροφίμων, που αποτελεί αντικείμενο κερδοσκοπίας, είναι έντονα ταξικό, πολιτικό πρόβλημα και λιγότερο τεχνολογικό. Γι’ αυτό η πάλη του εργατικού και λαϊκού κινήματος, έχει την αξία της όταν διεκδικεί περισσότερους και ουσιαστικότερους ελέγχους και καλύτερους ελεγκτικούς μηχανισμούς. Θα έχει όμως εξ αντικειμένου λιγοστά αποτελέσματα αν αυτά τα αιτήματα δεν εντάσσονται στη γενικότερη πάλη για ριζικές κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές αλλαγές, δηλαδή για την σοσιαλιστική αλλαγή, στις οποίες κριτήριο παραγωγής και των τροφίμων δεν θα είναι το κέρδος των καπιταλιστών αλλά οι πραγματικές ανάγκες των λαών, η προστασία του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας.
Γράφει ο Τάσος Τσιαπλές, υποψήφιος περιφερειάρχης Θεσσαλίας της Λαϊκής Συσπείρωσης
