Σαν χθες θυμάμαι ένα παιδί να γράφει γρήγορα- γρήγορα τα μαθήματά του, για να τρέξει έξω, στην παρέα, για μπάλα. Θυμάμαι τη μάνα να σκίζει τη σελίδα, γιατί ήταν κακογραμμένη, να απαιτεί να ξαναγραφεί και να διαλύει, έτσι άδοξα, τα σχέδια του μικρού Πελέ. Τον πατέρα αυστηρό, έτοιμο να επιβραβεύσει το σωστό ή να τιμωρήσει το λάθος, πάντα προστάτη της οικογένειας , κάτι σαν τον αη Βασίλη στο σπίτι.
Ύστερα, το παιδί μεγάλωσε, έγινε το ίδιο μπαμπάς και…. μπλέχτηκε μέσα στις παιδαγωγικές έννοιες, για τη σωστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών του και των μαθητών του( έγινε εκπαιδευτικός). Άρχισε να σκέφτεται το Σάμερχιλ, τη Μοντεσόρι και άλλους, …ώσπου η πραγματικότητα τον προσγείωσε απότομα.
Το παρόν έρχεται σκληρό να τον απογοητεύσει και να επιβεβαιώσει τις ανησυχίες του. Χιλιάδες παιδιά πεινούν, διψούν, εργάζονται , ζητιανεύουν, στοιβάζονται μετανάστες, κλείνονται στα αναμορφωτήρια, αντί να απολαμβάνουν τα αγαθά , να παίζουν, να προστατεύονται, να μορφώνονται, να καθοδηγούνται. Το μόνο που κάνουν οι μεγάλοι για το παιδί είναι να….μένουν στις θεωρίες. Τα δεδομένα αποστομωτικά:
*Σωματική κακοποίηση παιδιών στην Ελλάδα: 30%
*Παραμέληση- εγκατάλειψη: 59%
*Σεξουαλική κακοποίηση: 4%
*Οικονομική εκμετάλλευση: 4%
*Συναισθηματική κακοποίηση
*Εξαφάνιση παιδιών- αρπαγή.
*Καταναγκασμός για παράνομες διακινήσεις.
Αποστομωτική είναι και η έρευνα για τις σχέσεις θύματος – θύτη: 36% γονείς,36% μητέρα, 19% πατέρας ….( πηγή: χωριά sos, έρευνα 2006).
Αυθόρμητα έρχονται στο νου οι στίχοι του Κ. Μουρσελά « ω! Τι κόσμος μπαμπά,…δε μου κάνει…επιστρέφεται πίσω». Μόνο που ορισμένα πράγματα δέν μπορούν να επιστραφούν, χωρίς τραύματα…. Έρευνες, πάλι, δείχνουν ότι το παιδί που κακοποιήθηκε είναι πιθανό να γίνει το ίδιο θύτης, όταν μεγαλώσει. Η ταραγμένη παιδική ηλικία οδηγεί συχνά σε ταραγμένη ενηλικίωση, σε διαταραγμένες σχέσεις με τον περίγυρο. Η σκληρότητα των παιδικών χρόνων γίνεται τρόπος ζωής ή άμυνας στα μετέπειτα χρόνια….
Θλιβερά τα δεδομένα και ακόμη πιο θλιβερά, αν τα δούμε σε παγκόσμια κλίμακα. Η πολυδιαφημιζόμενη κρίση,αναμφίβολα, θα επιδεινώσει την κατάσταση και θα δημιουργήσει( αν δεν το έκανε ήδη) νέα αποκαρδιωτικά δεδομένα για το παιδί.
Μένει λοιπόν να αναλογιστούμε το βαθμό ευθύνης του καθενός από εμάς για την κατάσταση. Μένει να ξεσκονίσουμε τις …παιδαγωγικές θεωρίες, ξανά. Μένει να πάρουμε θέση, όταν γνωρίζουμε ότι κάποια παιδική ψυχή υποφέρει ( δύσκολο στις μικρές κοινωνίες). Μένει να προβληματιστούμε που η γραμμή sos 1056 δέχεται καθημερινά …ανώνυμα τηλεφωνήματα για βοήθεια από μικρά παιδιά. Μένει να ζητήσουμε συγνώμη από τα παιδιά μας , γιατί το κυνήγι της ζωής, έτσι όπως το φτιάξαμε, δεν μας αφήνει χρόνο να τον χαρούμε μαζί τους. Μένει να ζητήσουμε συγνώμη που δεν είμαστε εκεί, όταν γράφουν, για να τους σκίσουμε την κακογραμμένη σελίδα. Μένει να ζητήσουμε συγνώμη που τα αφήνουμε να αποχαυνώνονται, μόνα, στον υπολογιστή, που βαριούνται, μόνα, στο διαμέρισμα, που παίζουν, μόνα, στο βαρετό δωμάτιο, με τα στoιβαγμένα αναρίθμητα παιχνίδια απο την Κίνα. Μένει να αντιληφθούμε οι μεγάλοι το κενό που δημιουργήσαμε ανάμεσα σ΄εμάς και τα παιδιά μας . κενό επικοινωνίας, κενό αγάπης, κενό γνώσης, κενό ενδιαφέροντος. « πληρώνουμε για τις …υλικές ανάγκες των βλαστών μας και τελεία και παύλα».
Δεν μένει, αλλά επιβάλλεται να απαιτήσουμε από την πολιτεία να εφαρμόζει την υφιστάμενη νομοθεσία, ώστε να τηρούνται τα δικαιώματα των παιδιών, που είναι:
Δικαίωμα στην προσωπική ανάπτυξη.
Δικαίωμα στο σεβασμό των απόψεών τους.
Δικαίωμα υποστήριξης των βέλτιστων συμφερόντων τους ανα πάσα στιγμή.
Δικαίωμα στην εκπαίδευση, στην ψυχαγωγία, στον πολιτισμό, στις τέχνες.
Δικαίωμα στον τομέα της υγείας, της κοινωνικής πρόνοιας, της υγειονομικής περίθαλψης, της κοινωνικής ασφάλισης.
Δικαίωμα στο όνομα, την εθνικότητα, την ελεύθερη έκφραση.
Δικαίωμα ειδικής προστασίας για πρόσφυγες, ΑΜΕΑ, παιδιά που υποφέρουν από οικονομική, σεξουαλική ή άλλου είδους εκμετάλλευση.
Ας γιορτάζουμε τις μέρες που είναι αφιερωμένες στα παιδιά( 19 Νοέμβρη, 11 Δεκέμβρη) , αλλά ας μην τα θυμόμαστε μόνο τότε, τα δικά μας και τα ξένα παιδιά. Μας χρειάζονται κάθε μέρα, υποστηρικτές και στυλοβάτες, βοηθούς και εμψυχωτές στο δρόμο τους. Εκείνο που τους είναι απαραίτητο σ’ αυτό το δρόμο δεν κοστίζει πολύ και δεν είναι υλικό. Αγάπη χρειάζονται και αυτή είναι ο καταλύτης όλων.
