Η Ομάδα γυναικών Καλλιθήρου «Αγγελική Φυτσιλή» συμμετέχει με όλες τις δυνάμεις της στο δίκαιο αγώνα των μικρομεσαίων αγροτών, έναν αγώνα που έχει ως πηγή τα προβλήματα, που είναι εδώ παρόντα, μεγάλα και διαχρονικά.
Οι μικρομεσαίοι αγρότες βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το τεράστιο κόστος παραγωγής, αφού οι τιμές σε σπόρους, λιπάσματα, φάρμακα, πετρέλαιο, ρεύμα κλπ έχουν εκτοξευτεί σε δυσθεώρητα επίπεδα. Ταυτόχρονα, η τιμή που ο αγρότης πουλάει την παραγωγή του έχει πέσει στα Τάρταρα, ως αποτέλεσμα των νόμων «της ελεύθερης αγοράς», που τόσο πολύ έχει διαφημιστεί και διαφημίζεται από την κυβέρνηση και την ΕΕ μέσα στα πλαίσια της ΚΑΠ και είναι τόσο απαραίτητη και ικανή να φέρει ευημερία, όπως λένε, ώστε να αφήνει τις οικογένειές μας νηστικές και απελπισμένες. Γιατί απελπισία πιάνει την κάθε αγροτική οικογένεια, όταν πουλάει την παραγωγή, που έφτιαξε με κόπο και ιδρώτα, για ένα κομμάτι ψωμί και είναι αναγκασμένη, όπως και κάθε άλλη λαϊκή οικογένεια εξάλλου, να αγοράζει ακριβά τα τρόφιμα, για να γεμίσει το τραπέζι της.
Εμείς οι αγρότισσες όπως και οι εργαζόμενες, οι αυτοαπασχολούμενες, οι άνεργες γυναίκες, γνωρίζουμε καλά πως για την κατάσταση που βιώνουμε, για την ακρίβεια, την εξαθλίωση ευθύνεται η πολιτική που εφαρμόζεται σε όλους τους τομείς. Μια πολιτική που ευνοεί τους μεγαλέμπορους, τους μεσάζοντες, τις μεγάλες επιχειρήσεις τροφίμων αφήνοντας απ’ τη μια με μειωμένο εισόδημα τους αγρότες κάτω από το κόστος παραγωγής και από την άλλη οδηγώντας τη λαϊκή οικογένεια να αγοράζει ακριβά και χαμηλής ποιότητας προϊόντα.
Την ίδια στιγμή, φυσικά, η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας, η υγεία της οικογένειας συνεχίζει να αποτελεί ένα ακριβό εμπόρευμα με τα Κέντρα Υγείας να έχουν τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό και τα αγροτικά ιατρεία να υπολειτουργούν χωρίς να μπορούν να καλύψουν ούτε καν τις υποτυπώδεις ανάγκες των κατοίκων της υπαίθρου, με ένα νοσοκομείο στα πρόθυρα της κατάρρευσης, αυγαταίνοντας τα κέρδη των μεγάλων κλινικαρχών. Παράλληλα, η παιδεία των παιδιών μας υποβαθμίζεται με σχολεία, που υποβιβάζονται συνεχώς, με αντικείμενο σπουδών που οδηγεί στην ημιμάθεια οδηγώντας τους γονείς να βάλουν ακόμη πιο βαθιά το χέρι σε μια τσέπη που ήδη είναι άδεια.
Οι αγρότες δεν είμαστε ζητιάνοι, δεν επαιτούμε. Απαιτούμε την αναπλήρωση του εισοδήματός μας, παλεύουμε για το εισόδημα και την επιβίωση των οικογενειών μας.
Ο αγώνας μας είναι κοινός, γιατί τα προβλήματα είναι κοινά και μας αφορούν όλους. Δεν συμβιβαζόμαστε με τη χαμοζωή που μας ετοιμάζουν. Δεν πρόκειται να περιμένουμε «σωτήρες» που κάθε φορά έρχονται να μας σώσουν πετώντας μας ένα ξεροκόμματο.
Οι αγρότες, οι αγρότισσες, οι εργαζόμενες, οι αυτοαπασχολουμενες, οι γυναίκες της λαϊκής οικογένειας παίρνουμε την υπόθεση στα χέρια μας και τη θέση μας στον αγώνα για τα προβλήματα που μας ταλανίζουν. Ό,τι έχει κατακτηθεί μέχρι σήμερα έχει γίνει με αγώνα. Ξέρουμε καλά πως το αφορολογητο της προηγούμενης περιόδου οφείλεται στον οργανωμένο συλλογικό αγώνα των μικρομεσαίων αγροτών.
Βγαίνουμε στις πλατείες με τα τρακτέρ, με τα αγροτικά μηχανήματα, συμμετέχουμε στην Ομάδα Γυναικών, συμμετέχουμε στον αγροτικό σύλλογο.
