Το ακραία αντιδραστικό πρόσωπο της κυβέρνησης της ΝΔ φαίνεται για μια ακόμη φορά από το νομοσχέδιο της Κεραμέως, το οποίο πέρα από την αστυνομική βία και την επιχειρηματικοποίηση του πανεπιστημίου προχωρά και στην ιδιωτικοποίηση της περιούσιας του μοιράζοντας τα «φιλέτα» στα ιδιωτικά συμφέροντα.
Το υπουργείο Παιδείας, με μία εντελώς αιφνιδιαστική ενέργεια και χωρίς καμία διαβούλευση με τους καθηγητές και την κοσμητεία των σχολών Γεωπονίας και Δασολογίας του ΑΠΘ, αποφάσισε να καταργήσει τα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου (ΝΠΔΔ), που εδώ και δεκαετίες έχουν τη διαχείριση των Πανεπιστημιακών δασών και του αγροκτήματος, και να μεταφέρει την ευθύνη της διαχείρισης σε Ανώνυμη Εταιρία, που «θεωρητικά» θα ελέγχεται από τη σύγκλητο του ΑΠΘ, αγνοώντας επιδεικτικά την εκπαιδευτική κοινότητα, τους φοιτητές αλλά και τους δεκάδες εργαζόμενους, που απασχολούνται στο αγρόκτημα και στα δάση.
Οι σχετικές ρυθμίσεις για την κατάργηση των ΝΠΔΔ, περιλαμβάνονται στο άρθρο 296 του σχεδίου νόμου του υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, για τη λειτουργία των ΑΕΙ, με τίτλο «Νέοι Ορίζοντες στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα: Ενίσχυση της ποιότητας, της λειτουργικότητας και της σύνδεσης των ΑΕΙ με την κοινωνία και λοιπές διατάξεις». Με το άρθρο αυτό, το οποίο δεν υπήρχε στο κείμενο που τέθηκε σε διαβούλευση, αλλά προστέθηκε αιφνιδιαστικά στο νομοσχέδιο όταν κατατέθηκε στη Βουλή, ρίχνονται βορά στα ιδιωτικά συμφέροντα χιλιάδες στρέμματα των δύο πανεπιστημιακών δασοκτημάτων σε Περτούλι Τρικάλων και Ταξιάρχη Χαλκιδικής, η Λέσχη Σίτισης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) με τα τεράστια αποθεματικά της και η «διαμαντόπετρα του στέμματος», τα 1.800 στρέμματα του αγροκτήματος του ΑΠΘ στο αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης (περιοχή Πράσινα Φανάρια).
Το Πανεπιστημιακό Αγρόκτημα Θεσσαλονίκης με έκταση 1.800 στρέμματα βρίσκεται στην περιοχή του αεροδρομίου, ιδρύθηκε με αναγκαστικό νόμο το 1936, με αποκλειστικό σκοπό την παροχή της απαραίτητης υλικοτεχνικής υποδομής, για την εκπαιδευτική και ερευνητική δραστηριότητα της Γεωπονικής Σχολής. Είναι ένα ανεξάρτητο Ν.Π.Δ.Δ. που εποπτεύεται από το Υπουργείο Παιδείας Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων. Στο Αγρόκτημα υπάρχουν 21 κτιριακές εγκαταστάσεις, χώροι άθλησης των φοιτητών. Καθώς και εκπαιδευτικές και ερευνητικές καλλιέργειες, εκτροφές αγροτικών ζώων, καθώς και πρότυπες γεωργικές και κτηνοτροφικές εκμεταλλεύσεις.
Η κυριότητα των δύο πανεπιστημιακών δασών Περτουλίου Τρικάλων (32.966 στρέμματα) και Ταξιάρχη Χαλκιδικής (58.000 στρέμματα) ανήκει στο Ελληνικό Κράτος από το οποίο παραχωρήθηκαν το 1934 και το 1951 αντίστοιχα για την εκπαίδευση των φοιτητών της Δασολογίας του Α.Π.Θ. και γι’ αυτό ιδρύθηκε το Ταμείο Διοικήσεως και Διαχειρίσεως Πανεπιστημιακών Δασών (Νόμος 1881/1951) ως αυτοτελές Ν.Π.Δ.Δ. για την υλοποίηση των σκοπών και στόχων της παραχώρησης της νομής των Δασών στο Α.Π.Θ.
Το Πανεπιστημιακό Δάσος Ταξιάρχη – Βραστάμων είναι δημόσιο δάσος πλατύφυλλων ειδών της ελληνικής επικράτειας, βρίσκεται στις πλαγιές του όρους Χολομώντα Χαλκιδικής. Στον χώρο του διαχρονικά έχει κατασκευαστεί ένας ικανοποιητικός αριθμός κτιρίων, που στεγάζουν τα γραφεία της Διοίκησης, το προσωπικό της Διοίκησης, το διδακτικό προσωπικό και τους φοιτητές και τους επιστήμονες-ερευνητές που διεξάγουν επιστημονικές έρευνες ενώ στις εγκαταστάσεις του από το 2008 στεγάζεται το Δασικό Μουσείο στο οποίο προβάλλεται η χλωρίδα και η πανίδα και οι φυσικοί πόροι της περιοχής.
Το Πανεπιστημιακό Δάσος Περτουλίου Τρικάλων είναι δημόσιο δάσος στην Κεντρική Πίνδο, με κυρίαρχο αυτοφυές είδος την υβριδογενή ελάτη. Για την εκπαίδευση των φοιτητών της Σχολής Δασολογίας και Φυσικού Περιβάλλοντος του ΑΠΘ, την έρευνα και τη διαχείριση του δάσους υπάρχει κτιριακή υποδομή συνολικού εμβαδού 6.000 τ.μ. ενώ ακόμη λειτουργεί και χιονοδρομικό κέντρο με πίστα 1.100 μέτρων.
Πρόκειται για μια συγκαλυμμένη γιγαντιαία επιχείρηση μεταφοράς δημόσιας περιουσίας σε ιδιωτικά συμφέροντα, για τη μεγαλύτερη επιχείρηση υποβάθμισης των υποδομών του ΑΠΘ από συστάσεώς του και είναι προφανείς οι ευθύνες της Πρυτανείας και της Συγκλήτου, εφόσον συναινούν, αν δεν πρότειναν αυτές το σχέδιο. Η κατάργηση των ΝΠΔΔ δεν προσφέρει τίποτα θετικό από διαχειριστικής πλευράς, ούτε συμβάλλει σε οικονομίες κλίμακας, ενώ το Δημόσιο εγκαταλείπει πλήρως κάθε προσπάθεια ενίσχυσης των ΝΠΔΔ με προσωπικό και πόρους, όπως και εκσυγχρονισμού του θεσμικού πλαισίου για δημόσια λογοδοσία και αποτελεσματικότητα.
Ήδη υπάρχουν σφοδρές αντιδράσεις από το Τμήμα Δασολογίας & Φυσικού Περιβάλλοντος. το Τμήμα Γεωπονίας του ΑΠΘ, το Γεωτεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδας τα οποία επισημαίνουν ότι «η απώλεια της αυτοτέλειάς των ΝΠΔΔ εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για μία αλλοίωση του προσανατολισμού και των σκοπών τους» και «επιπροσθέτως, θα χαθούν σημαντικοί οικονομικοί πόροι, τόσο από οποιαδήποτε πώληση παραγομένων προϊόντων, όσο και από την πρόσβαση στην ευρωπαϊκή χρηματοδότηση μέσω των Προγραμμάτων Αγροτικής Ανάπτυξης», με αποτέλεσμα να προκληθεί «σημαντική και μακροχρόνια υποβάθμιση και παρακμή των γεωτεχνικών σπουδών και ερευνών στη Βόρεια Ελλάδα και μεγάλη ζημία στον αναπτυξιακό προσανατολισμό της χώρας».
Τα σχέδια αυτά δεν πρόκειται να περάσουν. Το μαζικό φοιτητικό κίνημα, οι εκπαιδευτικοί, οι εργαζόμενοι στο πανεπιστήμιο, οι γεωπόνοι, οι δασολόγοι θα ορθώσουν τείχος προστασίας στο ελεύθερο δημόσιο πανεπιστήμιο και για άλλη μια φορά θα νικήσουν τα αντιδραστικά σχέδια της κυβέρνησης. Ο αγώνας ενάντια στην πανεπιστημιακή αστυνομία θα επεκταθεί και ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της περιουσίας των Πανεπιστημίων, δείχνοντας ποιος πραγματικά νοιάζεται για τη δημόσια περιουσία και ποιος απλώς την επικαλείται μόνο και μόνο για να βάλει την αστυνομία στα πανεπιστήμια (βλ. βιβλιοθήκη Α.Π.Θ.). Ο Αγώνας αυτός δεν είναι αγώνας μόνο των φοιτητών και της πανεπιστημιακής κοινότητας. Είναι αγώνας ολόκληρου του λαϊκού κινήματος, κάθε αγωνιστή και αγωνίστριας που παλεύει για ένα καλύτερο μέλλον, για το ψωμί, για δικαιώματα, για λαϊκές ελευθερίες.
Η πολιτική της αντίστασης στον αστικό σχεδιασμό απαιτεί την οικοδόμηση ενός «μετώπου για την παιδεία», με συντονισμό των δράσεων σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης αλλά και πέρα από αυτήν. Απαιτείται η συμμετοχή σε αυτό το μέτωπο και των οργανωμένων τμημάτων της εργατικής τάξης, ως απαραίτητη προϋπόθεση για την επιτυχή έκβαση των αγώνων που θα δοθούν.
Σε τελική ανάλυση, η αντιλαϊκή επίθεση στην εκπαίδευση στοχεύει την ίδια την εργατική τάξη.
