Την αγωνιστική του φόρμα, φαίνεται να ξαναβρίσκει σιγά σιγά ο παλιός πρωταθλητής του Καρδιτσιώτικου ομίλου Αντισφαίρισης Σ.Ο.Α.Κ Φωκιανού και τωρινός παγκόσμιος πρωταθλητής του αγωνίσματος της Αντισφαίρισης σε αμαξίδιο, ο οποίος έπειτα από 2 τουρνουά και 10 μέρες στην Πορτογαλία (14-21/10/2020 ) επέστρεψε με τρία (3) κύπελλα και τρείς ( 3) τελικούς, με κορύφωση το τελευταίο τουρνουά, στο Πόρτο, που κατέκτησε το μόνο αλλά και το διπλό (με Ολλανδό συμπαίκτη).
Δεν πρέπει να ξεχνούμε άλλωστε ότι ο παλιός πρωταθλητής του Καρδιτσιώτικου ομίλου Αντισφαίρισης Σ.Ο.Α.Κ ΦΩΚΙΑΝΟΥ (μέλος της Εθνικής Ομάδας της Ε.Φ.Ο.Α από την μικρή του ηλικία με τα χρώματα του ΦΩΚΙΑΝΟΥ) και τωρινός παγκόσμιος πρωταθλητής του αγωνίσματος της Αντισφαίρισης σε αμαξίδιο καταβάλλοντας υπεράνθρωπη και τιτάνια προσπάθεια, ενώ ξεκίνησε την αγωνιστική του καριέρα, από το νούμερο 700 στον κόσμο κατάφερε να να κατακτήσει μια θέση στους top 17 στον κόσμο.
Ο πρωταθλητής της πόλης μας έρχεται από έναν μακρύ και βαρύ τραυματισμό, έπειτα από την συμμετοχή του στο τελευταίο τουρνουά στην Πολωνία που του στέρησε την είσοδο στον τελικό της διοργάνωσης και την απώλεια του νούμερο (17) δεκαεπτά στην παγκόσμια κατάταξη,
Η επιστροφή ειναι δύσκολη αλλά σιγά σιγά ανεβαίνουμε στην παγκόσμια κατάταξη. Την επόμενη εβδομάδα νούμερο 60 .
Μακριά ακόμα από το νούμερο 17(δύο χρόνια πριν) αλλά πιο κοντά από το νούμερο 102(ένα χρόνο πριν).
Ας ελπίσουμε να γίνουν τουρνουά, με ασφάλεια, δηλώνει ο ίδιος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Την εβδομάδα που μας πέρασε η ( 3η ) τρίτη ημέρα του Δεκεμβρίου καθιερώθηκε από το 1992 ως η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, επειδή εκείνη την ημέρα η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε το Πρόγραμμα Δράσης για τα άτομα με αναπηρία.Πρόκειται για μία πρωτοβουλία του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για την προώθηση δράσεων υποστήριξης των συγκεκριμένων συμπολιτών μας, αλλά και ενημέρωσης και αφύπνισης της κοινωνίας μας. Πολλές πρωτοβουλίες έχουν αναπτυχθεί και προσπαθούν να συμβάλουν ώστε η ζωή αυτών των ανθρώπων να γίνει πιο εύκολη και η καθημερινότητά τους να βελτιωθεί.
Με αυτή την αφορμή την ημέρα αυτή, το Sport24.gr συνομίλησε με πέντε (5) παραολυμπιακούς αθλητές. Ο λόγος για τον Γρηγόρη Πολυχρονίδη, την Κατερίνα Πατρώνη, την Κέλλυ Λουφάκη, τον Βασίλη Ντούνη και με τον Στέφανο Διαμαντή. Ο καθένας τους μας είπε την ιστορία του, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τόσο κατά τη διάρκεια των προπονήσεων και της προετοιμασίας του, αλλά και στην καθημερινότητά τους.
Παράλληλα, μας παραδίδουν μάθημα ζωής και αισιοδοξίας για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε τις αναποδιές που έρχονται στο δρόμο μας και στέκονται στην έλλειψη παιδείας που υπάρχει στην κοινωνία μας.
Η συνέντευξη του Στέφανου έχει ως εξής:
ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ: «ΚΑΝΤΕ Ο,ΤΙ ΣΑΣ ΚΑΝΕΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟΥΣ»
Το τέταρτο μέλος αυτής της εκλεκτής παρέας που συνομίλησε το Sport24.gr είναι ο Στέφανος Διαμαντής. Στην Ελλάδα όταν ακούμε για Έλληνες αθλητές τένις το μυαλό μας πηγαίνει στον Στέφανο Τσιτσιπά και τη Μαρία Σάκκαρη. Υπάρχει όμως ακόμα ένας αθλητής που διαπρέπει στους… καροτσάτους όπως λέει και ο ίδιος.
Ο Στέφανος Διαμαντής διαπρέπει στο τένις με αμαξίδιο και μάλιστα έχει βρεθεί μέσα στην πρώτη εικοσάδα της παγκόσμιας κατάταξης (στο Νο17για την ακρίβεια). Σε αντίθεση με τους προηγούμενους σπουδαίους αθλητές, ο Στέφανος έχει προλάβει να ζήσει και τις δύο πλευρές του αθλήματός του αφού και πριν το ατύχημα έπαιζε και πάλι τένις.
Ας ξετυλίξουμε την πορεία του από τα πρώτα του βήματα στην Καρδίτσα. “Το τένις μπήκε στη ζωή μου σε ηλικία 8 χρονών, το 1995. Το μικρόβιο προέκυψε από τον πατέρα μου, που έπαιζε ερασιτεχνικά” μας είπε όταν του ζητήσαμε να θυμηθεί την πρώτη του επαφή με το άθλημα. Μια επαφή που έμελλε να εξελιχθεί σε σχέση ζωής.
Τα πρώτα δειλά βήματα στην Καρδίτσα έφεραν τον Στέφανο μπροστά σε μύθους του τένις αφού βρέθηκε στο Λος Άντζελες και είχε την ευκαιρία να γνωρίσει θρύλους του αθλήματος: “Το 1999 βρεθήκαμε για ένα μήνα στο Λος Άντζελες για προπονήσεις και τουρνουά. Εκεί κατάφερα να δω όσους θαύμαζα ως παιδί: Πιτ Σάμπρας, Φιλιππούση, Αγκασι. Η εμπειρία του να αντικρίζεις τα είδωλά σου είναι συγκλονιστική, πόσο μάλλον για ένα 12χρονο, που ήμουν εγώ τότε”.
Όσοι τον ακολουθούν στα social media μπορούν εύκολα να καταλάβουν πως μία δόση τρέλας την έχει. Κάτι που επιβεβαιώνει και ο ίδιος: “Φυσικά και έχω δόσεις τρέλας, όπως όλοι μας άλλωστε. Και εκεί βρίσκεται και το νόημα. Στην ισορροπία. Σέβομαι τον εαυτό μου, τους γύρω μου και όλες οι τρέλες πια γίνονται με ασφάλεια και μέτρο. Από το τιμόνι μέχρι όποια άλλη τρέλα μπορεί να σκεφτεί ο καθένας μας”.
Αυτό το τιμόνι ήταν που του χάρισε και το ‘μονοθέσιο’, όπως το αποκαλεί. Μάλιστα, για εκείνον η τρίτη φορά που ενεπλάκη σε ατύχημα ήταν και η… φαρμακερή. “Ένα το 2001, ένα το 2002 κι ένα τελευταίο το 2006, το μόνο στο οποίο έφταιγα. Πρωτοετής στο Πολιτικών Μηχανικών, πρώτο χρόνο φοιτητής”
Από την αρχή ήταν απόλυτα συνειδητοποιημένος για την αλλαγή που θα ερχόταν στη ζωή του, με μια ταυτόχρονη αίσθηση ανακούφισης μέσα στο σκηνικό: “Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν θα ξανά κουνήσω τα πόδια μου είπα μία φράση: «Πακέτο φάγαμε». Και ο πληθυντικός είναι επειδή είχα στο αμάξι κι άλλους τρεις. Ευτυχώς την έπαθα μόνο εγώ που οδηγούσα”.
Χάζευα τα πιτσιρίκια και ζήλευα
Μόλις κάθισε η σκόνη από αυτό που του είχε συμβεί ήρθε ένα ερώτημα στο μυαλό του. Και τώρα τι κάνουμε; Ο δρόμος τον οδήγησε ξανά σε γνώριμα για εκείνον μονοπάτια αφού το τένις με αμαξίδιο έγινε η διέξοδός του.
«Κάπου ενάμισι χρόνο μετά, με νέα καθημερινότητα, με προσέγγισαν για άλλα αθλήματα και έτσι σκέφτηκα το τένις. Μέχρι τότε δεν ήξερα καν ότι υπάρχει το τένις με αμαξίδιο στην Ελλάδα. Μάλιστα, όταν πήγαινα Καρδίτσα, περνώντας από τα γήπεδα που προπονούμουν παλιά, χάζευα τα πιτσιρίκια να παίζουν και ζήλευα. Κι έτσι ήρθε ξανά το τένις.» περιγράφει ο Στέφανος Διαμαντής.
Έκτοτε το τένις με αμαξίδιο είναι ο τρόπος του να επανέλθει στο αθλητικό προσκήνιο. Το να φτάσει ένας αθλητής στο Ν17 της Παγκόσμιας κατάταξης προϋποθέτει πολλά. Ανάμεσα σε αυτά είναι και η στήριξη. Μόνο που, όπως θα καταλάβετε στις αμέσως παρακάτω γραμμές, αυτή αγνοείται.
ον ρωτήσαμε πως αισθάνεται όταν ακούει τον Εθνικό ύμνο και η απάντησή του ήταν απόλυτα ειλικρινής: “Για το εθνόσημο στη φανέλα αισθάνομαι σεβασμό και περηφάνια. Στην ουσία, όμως, είναι απλά περισσότερα ρούχα στην ντουλάπα μου. Κι αυτό γιατί αντίστοιχα νιώθει και η χώρα για εμένα. Τι εννοώ με αυτό; Ταξιδεύω σε πολλές χώρες, κάθε φορά διαπιστώνω ότι συναθλητές μου από χώρες άνευ τενιστικής παράδοσης, εγκαταστάσεων ΑμεΑ, υγιούς κρατικής οικονομίας έχουν αντικειμενικά καλύτερη αντιμετώπιση από το κράτος αλλά και από τους συμπολίτες τους. Η υπερηφάνεια, λοιπόν, είναι κάτι σχετικό σε μία χώρα που οι αθλητές είναι μόνοι. Ναι, έχω ακούσει τον Εθνικό Ύμνο. Ναι, έχει σηκωθεί η σημαία στο εξωτερικό. Ναι, έχω ανατριχιάσει, αλλά για εμένα προσωπικά”.
Κι όλα αυτά τα λέει ένας αθλητής που ουσιαστικά αφιερώνει όλη του τη ζωή σε αυτό που κάνει και αγαπά. Διαβάστε την περιγραφή μιας συνηθισμένης ημέρας του και θα καταλάβετε: “Η καθημερινότητά μου είναι αρκετά οργανωμένη. Αρχίζει νωρίς, πρωινό, 7 χιλιόμετρα τρέξιμο με το σκύλο μου, μετά σπίτι με δύο ώρες διάδρομο με νάρθηκες, ασκήσεις, βάρη, ενδυνάμωση, μεσημεριανό γεύμα, ξεκούραση και απόγευμα στο γήπεδο. Σε αριθμούς, είναι γεμάτες 5-6 ώρες προπόνησης τη μέρα, χωρίς τα πήγαινε-έλα. Το βράδυ αφιερώνω μία ακόμη ώρα στο σκύλο μου ανελλιπώς και έπειτα χαλαρώνουμε στο σπίτι (ναι, τότε καταφέρνουμε να ηρεμήσουμε με την κοπέλα μου)”.
Σε όλη αυτή την καθημερινότητά του υπάρχουν φυσικά πολλά εμπόδια. Οι περισσότερες εγκαταστάσεις είναι ακατάλληλες για τα ΑμεΑ, τα πεζοδρόμια είναι ακατάλληλα για τα αμαξίδια, οδηγοί παρκάρουν πάνω στις ράμπες κλπ κλπ.
Όλα αυτά είναι μία ακόμα ημέρα στη «δουλειά» για τον Στέφανο ο οποίος τα βάζει όλα αυτά στην άκρη: “Τα προβλήματα στο δρόμο είναι τόσα πολλά που πλέον δε τα βλέπω καν! Μετά από 14 χρόνια έχω βρει τους δικούς μου τρόπους να τα αντιμετωπίζω. Πεζοδρόμια, μαγαζιά, υπηρεσίες, παρκαρίσματα, ράμπες. Το ’χω βρει.
Στο θέμα των αθλητικών εγκαταστάσεων υπάρχει μεγαλύτερο πρόβλημα. Κάνω 40 χλμ τη μέρα για το γήπεδο γιατί είναι από τα ελάχιστα με μερική πρόσβαση. Τουαλέτες, αποδυτήρια, είναι αστείο να τα συζητάω. Από το 2011 που ξεκίνησα είχα συνειδητοποιήσει τι με περίμενε, οπότε έχω βρει τον τρόπο να παρακάμπτω τα αρνητικά και δε με ενοχλεί και τόσο πολύ. Αυτό ισχύει για εμένα, με τη συγκεκριμένη αναπηρία. Δε μπορούνε όλοι. Κι εκεί έρχεται ο εγκλεισμός των ΑμεΑ”.
Όσα είπε παραπάνω δεν σημαίνουν πως δεν θέλει επιτέλους να δει κάποια πράγματα να αλλάζουν στη χώρα μας. Όπως θα καταλάβετε και από τη συνέχεια της κουβέντας μας εστιάζει σε δύο τομείς, στην πολιτεία αλλά και στον τρόπο κατά τον οποίο οι οικογένειες στηρίζουν κάποιον με προβλήματα αναπηρίας.
Αν όσοι παίρνουν αποφάσεις ζούσαν μαζί μας την καθημερινότητα ενός μήνα, θα άλλαζαν πολλά
Τι θα ήθελε να γίνει λοιπόν αν του ζητούσαν τη γνώμη του; “Μπορώ να σου μιλάω για ώρες για αυτό. Είναι σημαντικό να μπαίνει κάποιος στον αθλητισμό από μικρή ηλικία. Όχι στον πρωταθλητισμό. Και για αυτό είμαι 100% σίγουρος γιατί ξεκίνησα τον αθλητισμό από 4-5 χρονών, ξέρω πως είναι και η μία πλευρά, δηλαδή των αρτιμελών, αλλά και η άλλη, δηλαδή των καροτσάτων. Και στις δύο πλευρές ξεκίνησα ως «παιδί».
Πρώτα απ’ όλα θα ζητούσα κάτι από τους γονείς ατόμων που γεννιούνται ή τους προκύπτει κάποια αναπηρία: να παροτρύνουν τα παιδιά τους στον αθλητισμό. Να μη τον φοβούνται. Ο αθλητισμός δεν κάνει καλό μόνο στο σώμα, που είναι πολύ σημαντικό, αλλά και στο μυαλό, στην ελευθερία και στην εκτόνωση. Φυσικά, ο γονιός έχει να αντιμετωπίσει εκατό προβλήματα στην ανατροφή ενός ατόμου με αναπηρίες. Αλλά δε βοηθά οι γονείς να είναι υπερπροστατευτικοί με τα παιδιά τους. Αυτό, βέβαια, είναι κάτι το οποίο χρειάζεται δουλειά για να το συνειδητοποιήσουν και να το ξεπεράσουν ως ένστικτο.
Εκεί, έρχεται η πολιτεία. Θα της ζητούσα να εκσυγχρονίσει την παιδεία προς τα άτομα με αναπηρία, για να πάμε κάποια στιγμή στα παραπέρα ζητούμενα. Διαπραγματευόμαστε τα ίδια ζητούμενα επί δεκαετίες. Εφόσον θέλουμε να είμαστε Ευρωπαίοι, δε μπορούμε να είμαστε επιλεκτικά. Οι Ευρωπαϊκές χώρες είναι έτη φωτός μπροστά σε αυτό τον τομέα. Εδώ έχουμε Ειδικά Σχολεία χωρίς αθλήματα, χωρίς δημιουργικές διεξόδους, χωρίς ‘επόμενη μέρα’. Έχουμε το ΠΙΚΠΑ που οι εγκαταστάσεις του στη Βούλα είναι τουλάχιστον καταθλιπτικές. Έχουμε Κέντρο Αποκατάστασης που θυμίζει εγκαταλελειμμένο κτήριο από ταινία θρίλερ. Ποιος γονιός χαίρεται να βλέπει το παιδί του εκεί; Εγώ πάντως δεν έβλεπα τη μέρα να βγω τότε. Σκέψου, για ένα γονιό πώς είναι. Το λάθος της πολιτείας είναι πως δε ζητά ποτέ τη συμβολή των ‘παθόντων’ για την όποια βελτίωση επιχειρεί. Είναι άλλο η θεωρία κι άλλο η πράξη. Αν καθόμασταν σε ένα τραπέζι ή ζούσαν μαζί μας την καθημερινότητα ενός μήνα, θα άλλαζαν πολλά”.
Σε ανάλογο μήκος κύματος και οι συμβουλές που θα έδινε σε όσους αντιμετώπιζαν ανάλογο τραυματισμό. “Να προσπαθήσουν να κάνουν ό,τι τους έκανε χαρούμενους και πριν. Εγώ το είχα σκοπό και το κατάφερα από τα πρώτα χρόνια. Και είμαι χαρούμενος και, αν θέλεις, περήφανος για αυτό. Όσα μου έδιναν ζωή και ευχαρίστηση πριν το καρότσι τα κάνω και τώρα: τένις, οδήγηση, ταξίδια, διασκέδαση. Τα κάνω και τώρα απλά με διαφορετικό τρόπο.
Φυσικά, συμβάλει και η οικογένεια στην προσαρμογή και στην ελευθερία. Εγώ έδιωξα τη μάνα μου από το σπίτι μου στους 8 μήνες, επειδή δεν με άφηνε να πάρω ένα ποτήρι νερό ή το μπουκάλι από το ψυγείο μόνος μου. Δεν υπάρχει γονιός που να το κάνει από κακία, είναι ένστικτο όπως είπα και πριν. Αλλά είναι καταστροφικό σε αυτό το στάδιο προσαρμογής το να τα έχουμε όλα έτοιμα. Η αυτονομία στην καθημερινότητα είναι το πρώτο στοίχημα. Εάν το κερδίσεις, πας παρακάτω. Όπως ονειρεύεται ο καθένας μας το παρακάτω”.
Αφήνουμε τα προβλήματα και πάμε στο κομμάτι του τένις. Πως είναι το τένις στην Ελλάδα μέσα από τα δικά του μάτια; “Ειδικά στις μικρές ηλικίες έχουμε πολλούς και καλούς παίκτες. Στο επίπεδο του αθλητισμού το τένις έχει αρκετά καλή εικόνα στην Ελλάδα. Ο πρωταθλητισμός και το μεγάλο βήμα είναι άλλη υπόθεση. Πόσο μάλλον για τα καρότσια”.
Να επιστρέψω εκεί που ήμουν πριν από δύο χρόνια
Εκείνος όμως τι στόχους έχει: “Δυστυχώς τραυματίστηκα σε ένα εξαιρετικό σημείο για την αθλητική πορεία μου. Είχα 5 ατομικά ρεκόρ σερί, είχα φτάσει στο Νο17 της παγκόσμιας κατάταξης. Μου στοίχισε γιατί είχα παλέψει με πολλούς ‘δαίμονες’ για να το φτάσω. Τώρα πάω παρακάτω ήδη: πριν δύο χρόνια ήμουνα στο Νο17, πριν ένα χρόνο έπεσα στο102 , φέτος ξαναπήγα ήδη στο Νο60 – με ελάχιστα τουρνουά λόγω πανδημίας.
Θέλω να ξαναμπώ σύντομα στην πρώτη 40άδα για να είμαι ασφαλής για τους Παραολυμπιακούς του Τόκιο, που όλοι ευχόμαστε να πραγματοποιηθούν. Ο δεύτερος στόχος μου είναι να επιστρέψω στην πρώτη 20αδα. Ο τρίτος είναι η πρώτη δεκάδα και φυσικά το Grand Slam”.
Η χώρα μας έχει τρεις μεγάλους αθλητές στο τένις, δεν έχει όμως και τα ανάλογα τουρνουά. Πόσο εύκολο θα ήταν να δούμε αγώνες υψηλού επιπέδου στη χώρα μας: “Καταρχάς, εύχομαι και στη Μαρία και στον Στέφανο αλλά και σε μένα, να είμαστε υγιείς για να μπορέσουμε να πάρουμε μέρος σε πολλά τουρνουά τουλάχιστον το 2021. Αν και είναι λίγο δύσκολα τα πράγματα, ελπίζω να επιστρέψουμε σύντομα στην κανονικότητα παγκοσμίως.
Τώρα για το τουρνουά, παλαιότερα είχαμε περισσότερες διοργανώσεις και σε αρτιμελείς και σε καρότσια. Δεν είναι τυχαίο το ότι και η Μαρία και ο Στέφανος έχουν για πολλούς λόγους τη βάση τους εκτός Ελλάδος. Αυτό είναι θλιβερό για την εικόνα της χώρας. Υπάρχουν οι υποδομές για μεγάλες διοργανώσεις στην Ελλάδα. Το εγχείρημα όμως θα πρέπει να πλαισιωθεί από τους αρμόδιους φορείς αλλά και από ιδιώτες. Τεχνογνωσία έχουμε να προσφέρουμε στους φορείς. Οι φορείς δεν ανταποκρίνονται. Σε κανένα άθλημα, από όσο ξέρω”.
Για το τέλος του ζητήσαμε να μας πει τον μεγάλο του στόχο ο οποίος είναι ξεκάθαρος: “Ο μεγαλύτερος στόχος για έναν τενίστα είναι τα Grand Slam. Δεν υπάρχει κάτι άλλο. Αυτό είναι. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος και για μένα. Με τη διαφορά ότι στο Wheelchair Tennis αγωνίζονται οι πρώτοι 8 της κατάταξης και μόνον. Και αυτό είναι ακόμη μεγαλύτερη πρόκληση για εμένα”.
Κλείνοντας ο Στέφανος δεν ξέχασε να ευχαριστήσει από καρδιάς όλους αυτούς που τον στηρίζουν με κάθε μέσο και κάθε τρόπο σε αυτό το τιτάνιο έργο του:
Την Συνεταιριστική Τράπεζα Καρδίτσας, BodyClub:E-shop, Themis Chimaras MD, Body Health Center Athens by, Konstantinos Georgalikis, George Kontos tennis.
