Μια φορά κι έναν καιρό η Θεσσαλία ήταν η πιο πλούσια και πυκνοκατοικημένη περιοχή της Ελλάδας. Το 480 π.Χ. έγινε η Ναυμαχία της Σαλαμίνας, όπου ηττήθηκε ο Ξέρξης. Όμως άφησε πίσω του τον στρατηγό του Μαρδόνιο με 300.000 στρατό να καταστρέψει την Ελλάδα. Ο στρατός αυτός ξεχειμώνιασε στη Θεσσαλία, γιατί στη Θεσσαλία υπήρχε άφθονη τροφή για τους στρατιώτες και το ιππικό του.
Την άλλη χρονιά, 479 π.Χ. στις Πλαταιές οι Έλληνες συνέτριψαν τους Πέρσες και σώθηκε η Ελλάδα και όλη η Ευρώπη από την υποδούλωση.
Σήμερα η Θεσσαλία είναι από τις φτωχότερες περιοχές της Ελλάδας, είναι ουραγός αντί πρωτοπόρος στην ανάπτυξη. Γιατί; Κάθε αποτέλεσμα είναι συνισταμένη πολλών παραγόντων. Κι εδώ, κατά τη γνώμη μου, από τους σημαντικότερους αν όχι ο σημαντικότερος παράγοντας είναι η έλλειψη νερού.
Γεφύρι της Άρτας έχει καταντήσει αυτή η μερική εκτροπή του Αχελώου. Εδώ και 60 χρόνια από χρήματα του Ελληνικού λαού δαπανήθηκαν τεράστια χρηματικά ποσά σε έργα που έγιναν γι’ αυτό τον σκοπό, αλλά δεν ολοκληρώθηκαν ακόμα. Προεκλογικά, πέρασαν από τη Θεσσαλία υποψήφιοι Πρωθυπουργοί, Υπουργοί, Βουλευτές κλπ, χορτάσαμε υποσχέσεις, αλλά ο Αχελώος μένει στα χαρτιά. Οι γεωργοί έκλεισαν δρόμους και μονοπάτια, συλλαλητήρια, εκκλήσεις, διαμαρτυρίες και χίλιες δυο φωνές ακούστηκαν, αλλά ως τώρα δεν υπήρχε η ισχυρή πολιτική βούληση, που θα υλοποιούσε ένα έργο ζωής για τη Θεσσαλία μας. Επίσης οι διάφοροι κολοκυθολόγοι για περιβαλλοντολογικούς, όπως λένε, λόγους, εμποδίζουν με χίλιους δυο τρόπους την ολοκλήρωση του έργου. Ο άνθρωπος όμως επεμβαίνει στη φύση, κάνοντας έργα που διευκολύνουν τη ζωή του, όπως δρόμους, τούνελ, φράγματα και άλλα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η ολοκληρωτική εκτροπή του Μόρνου που έγινε για να υδροδοτηθεί η Αθήνα, η Λίμνη Πλαστήρα και άλλα.
Με το Περιφερειακό Θέατρο Καρδίτσας δίνω κάθε χρόνο δεκάδες παραστάσεις σε χωριά του κάμπου της Θεσσαλίας. Κανένα χωριό δεν πίνει νερό από τις πηγές του γιατί το νερό τους είναι ακατάλληλο προς πόση. Ένα καλοκαίρι, Αύγουστο μήνα, παίζαμε στο Μάστρο του Δήμου Οινιαδών της Αιτωλοακαρνανίας. Κοντά στο χωριό είναι οι εκβολές του Αχελώου. Ζήτησα από τον Πρόεδρο του χωριού να πάμε να δω αν είχε νερό. Τι να δω; Θάλασσα νερό που χύνονταν στη θάλασσα ανεκμετάλλευτο.
Προεκλογικά, όταν οι υποψήφιοι Βουλευτές έρχονται στο χωριό μου, τους λέω αυτά και παίρνω υποσχέσεις που μένουν υποσχέσεις.
Συχνά έρχεται στο μυαλό μου μία συζήτηση που έκανα, πριν από χρόνια, με αξιωματούχο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Περιφέρεια Θεσσαλίας, στη Λάρισα.
- Η Θεσσαλία θα καταστραφεί, μου λέει.
- Γιατί; τον ρωτώ απορημένος.
- Οι μεγάλοι «φίλοι» μας δεν θέλουν την αξιοποίησή της, γιατί αν αξιοποιηθεί θα κατακλείσει τις Ευρωπαϊκέ αγορές με αγροτικά προϊόντα αρίστης ποιότητας, γεγονός που δεν συμφέρει τις άλλες μεσογειακές χώρες που παράγουν γεωργικά προϊόντα.
- Και πώς θα γίνει αυτό; του λέω.
- Δεν θα έλθουν τα νερά του Αχελώου στη Θεσσαλία, θα επιβληθεί η
μονοκαλλιέργεια με το βαμβάκι που είναι υδροβόρα καλλιέργεια, θα δίνονται προκλητικές επιδοτήσεις, θα γίνονται τα στραβά μάτια σε πολλές παρανομίες που θα διαπράττονται, τα χωράφια θα δηλητηριαστούν από τα φυτοφάρμακα και τα λιπάσματα, θα εξαντληθεί ο υδροφόρος ορίζοντας και στο τέλος θα ερημοποιηθεί.
Υπάρχουν Θεσσαλοί Υπουργοί και Βουλευτές που μπορούν να δώσουν λύσεις. Ας ενδιαφερθούν. «Οι καιροί ου μενετοί», κατά τον Θουκυδίδη.
Γράφει ο Δημήτρης Απ. Ρήτας, Φιλόλογος-συγγραφέας-στιχουργός, Δ/ντής Περιφερειακού Θεάτρου Καρδίτσας
