Σφοδρή και ολομέτωπη η επίθεση στην εκπαίδευση. Η κυβέρνηση της ΝΔ «μάζεψε» τις απόπειρες και τα αντιδραστικά, ταξικά σχέδια που «εκκρεμούσαν» από τις προηγούμενες κυβερνήσεις των πολλών τελευταίων χρόνων και με την ευκαιρία της πανδημίας εφορμά να γκρεμίσει στοιχειώδη δικαιώματα του λαού, των παιδιών του, των εκπαιδευτικών. Το σύστημα και η κυβέρνηση του σπεύδουν να επιβάλουν στην εκπαίδευση τις αντιδραστικές ανατροπές που χρειάζονται και προετοιμάζουν τα παιδιά του λαού για μια ζωή σύγχρονης δουλείας. Σε μια κοινωνία βαρβαρότητας, σε μια χώρα λεηλατούμενη από τα μεγάλα ξένα αφεντικά, προγεφύρωμα των πολεμικών τους σχεδίων και επεμβάσεων.
Αυτό που αντιμετωπίζουμε συνεπώς (και) στην εκπαίδευση, δεν είναι «οι αντιδραστικές εμμονές» μιας κυβέρνησης. Αυτό που αντιμετωπίζουμε είναι η ένταση των αδιεξόδων και της βαρβαρότητας του συστήματος της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης. Είναι η επόμενη και πολύ χειρότερη μέρα μιας πολύχρονης πορείας αντιλαϊκής επίθεσης. Είναι οι συνέπειες του αρνητικού συσχετισμού, που αποκαλύπτεται διαρκώς πιο επώδυνα για το λαό και τη νεολαία. Είναι ο προάγγελος της «τέλειας καταιγίδας» που αναγγέλλουν οι εκλεκτοί εκπρόσωποι του συστήματος σαν τον Ρουμπινί, το Στρος Καν, τη Λαγκάρντ και την ετοιμάζουν κιόλας οι κυβερνητικές ΠΝΠ, οι αποφάσεις του ΣΕΒ, του ΙΟΒΕ, της ΤτΕ.
Συνάδελφοι-συναδέλφισσες,
- Ποια και τι σχολειά θα βρουν οι μαθητές μας το Σεπτέμβρη;
- Ποια και τι δουλειά θα βρουν (και πόσοι;) αναπληρωτές και μόνιμοι εκπαιδευτικοί;
- Ποια βαρβαρότητα θα επικρατήσει με την τράπεζα θεμάτων και την αξιολόγηση;
- Τι νέα αντιδραστικά μέτρα ακολουθούν για τη μείωση των εισακτέων και την επαγγελματική εκπαίδευση;
Με αυτά τα ερωτήματα όλες τις τελευταίες εβδομάδες άνοιξαν μικρά ρήγματα στο τείχος της σιωπής και της υποταγής που έχουν χτίσει οι συνδικαλιστικές ηγεσίες. Χιλιάδες εκπαιδευτικοί, μετά την καραντίνα και παρά και κόντρα στην αντιδραστική επεξεργασία που επέβαλλε η επιχείρηση εφαρμογής της εξ αποστάσεως, βγήκαν στο δρόμο και στις κινητοποιήσεις. Αλλά δίπλα σε αυτά τα ερωτήματα πρέπει να μπει το κεντρικό και κρίσιμο ερώτημα που «λείπει»:
Θα δυναμώσουμε και θα συνεχίσουμε τον αγώνα μέχρι την κατάργηση της τροπολογίας και του πολυνομοσχεδίου ;
Το ερώτημα είναι τόσο προφανές που μόνο «τυχαία» δεν είναι η απουσία του! Στην πραγματικότητα το ερώτημα έχει πολιτικά απαγορευτεί από τις κυρίαρχες συνδικαλιστικές δυνάμεις. Τις καθεστωτικές δυνάμεις (ΔΑΚΕ, ΣΥΝΕΚ, ΠΕΚ) της υποταγής και της στήριξης της επίθεσης. Αυτές που τις Ομοσπονδίες ΟΛΜΕ και ΔΟΕ τις χρησιμοποιούν για να πνίγουν τις διαθέσεις πάλης του κλάδου σε σωρεία «αναζητήσεων» για το αν είναι «νόμιμα»- «συνταγματικά», σύμφωνα με την ευρωπαϊκή νομοθεσία, τα μέτρα της επίθεσης! Αυτές που υπονομεύουν και βάζουν εμπόδια σε κάθε αγωνιστικό σκίρτημα των εκπαιδευτικών και μεθοδεύουν την κατάργηση των ΓΣ, την αδρανοποίηση των πρωτοβάθμιων σωματείων τα οποία τα θέλουν μόνο ως υπάκουα παραρτήματα των διαπραγματεύσεων τους και ως συμπληρώματα-προεκτάσεις του διοικητικού μηχανισμού. Τις ακούμε κιόλας τις δυνάμεις αυτές να οργίζονται απέναντι στο ερώτημα της συνέχισης της πάλης και να λένε τάχα έκπληκτες: «Μα δεν γίνονται αυτά»!
Εμείς λέμε μόνο αυτά γίνονται και τίποτε άλλο δεν μπορεί να γίνει! Ή με το σύστημα και με την αποδοχή-υποταγή στην πολιτική του. Ή με το κίνημα και τη δύναμη αντίστασης και διεκδίκησης των μαζών που αγωνίζονται! Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για τα δικαιώματα μαθητών, εκπαιδευτικών και όλου του λαού, στις σπουδές, στη δουλειά, στις ελευθερίες, από το δρόμο της πάλης ενάντια στην πολιτική του συστήματος!
Το ίδιο ερώτημα της συνέχισης της πάλης ξορκίζουν και επιχειρούν να εξορίσουν από τα σωματεία και τον κόσμο της εκπαίδευσης οι θέσεις του ΠΑΜΕ για «καταδίκη του πολυνομοσχεδίου στη συνείδηση των εκπαιδευτικών» το οποίο (πολυνομοσχέδιο) «θα μείνει στα χαρτιά»! Με βάση αυτήν την γραμμή υποταγής ακολούθησε και αυτό (όταν δεν καθοδήγησε) το πρόγραμμα αδράνειας των ΟΛΜΕ-ΔΟΕ.
Η επίθεση του συστήματος, όμως, δεν μένει στα χαρτιά! Απολύει χιλιάδες αναπληρωτές, διώχνει ακόμα πιο πολλές χιλιάδες μαθητές από τα σχολεία, επιβάλλει κατηγοριοποίηση, σχολείων και εκπαιδευτικών, επιβάλλει αξιολόγηση δηλαδή χειραγώγηση, υποταγή, αλληλοφάγωμα. Δηλαδή χειροτερεύει υλικά τη θέση των μαζών και επιδεινώνει τον πολιτικό συσχετισμό, δυσκολεύει την υπόθεση της μαζικής πάλης. Όποιος αρνείται αυτή την πάλη για ανατροπή της επίθεσης και την μεταθέτει σε ένα ρευστό μέλλον με κάποιους αόριστους στόχους, βάζει πλάτη στην επίθεση και στην υπονόμευση του κινήματος.
Συνάδελφοι-συναδέλφισσες,
Στα σχολεία, στις ΕΛΜΕ και στους ΣΕΠΕ, πρέπει να μπει σε δεσπόζουσα θέση το ζήτημα της συνέχισης-κλιμάκωσης της πάλης για την κατάργηση και του πολυνομοσχεδίου και της τροπολογίας. Για να αντισταθούμε στη βάρβαρη επίθεση του συστήματος και της κυβέρνησης του, πρέπει να τα βάλουμε με το «πολύμορφο» μέτωπο της υποταγής σε αυτήν! Χρειάζεται να απομονώσουμε τις δυνάμεις αυτές, χρειάζεται να ξεπεραστούν συγχύσεις, αυταπάτες και αναμονή για το «τι θα αποφασίσει η ΟΛΜΕ και η ΔΟΕ», οι οποίες αποφάσισαν μια 24ωρη απεργία την τελευταία στιγμή. Χρειάζεται να πάρουν την υπόθεση της πάλης στα χέρια τους οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί και να χτιστεί βήμα- βήμα η συγκρότηση του αναγκαίου μαζικού, παρατεταμένου απεργιακού αγώνα.
Το βασικό ζητούμενο είναι να κατακτηθεί η πολιτική κατεύθυνση αυτής της πάλης σε μια σειρά ΕΛΜΕ και ΣΕΠΕ. Δηλαδή η αναγκαιότητα και η δυνατότητα να υπάρξει μαζικός αγώνας για την ανατροπή της επίθεσης. Αυτή θα είναι και η βάση νομιμοποίησης αυτού του αγώνα, η βάση απάντησης στα ζητήματα του απλώματος και των μορφών αυτού του αναγκαίου και δίκαιου αγώνα. Αυτή την κατεύθυνση καλούνται να στηρίξουν και να προωθήσουν οι αγωνιστικές δυνάμεις. Στη νέα περίοδο που ανοίγεται από την επίθεση του συστήματος, πρέπει να διεκδικήσουμε να βγει μαζικά στο προσκήνιο του αγώνα ο κόσμος της εκπαίδευσης μαζί και δίπλα με το λαό και τη νεολαία, κόντρα στην ανύπαρκτη «κανονικότητα» των «αγώνων» που τάχα θα κηρύξει και θα ηγηθεί η συνδικαλιστική ηγεσία!
