Γνωρίζω πως, για αρκετούς, ίσως δεν έχει καμία σημασία το περιεχόμενο ενός κειμένου. Μένουν στο όνομα του συντάκτη ή έστω στον τίτλο του και απορρίπτεται ή όχι, εξ αρχής. Όμως, θεωρώ υποχρέωσή μου, έστω και για τους λίγους, να καταθέσω την υποκειμενική μου εμπειρία από το σύλλογο δασκάλων (Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π.Ε. Καρδίτσας «Ν. Πλαστήρας»).
Σίγουρα, οι κάθε μορφής συλλογικότητες περνάνε κρίση συμμετοχής των μελών τους αλλά και αποτελεσματικότητας των στόχων τους. Δεν είναι καινούργιο φαινόμενο, αλλά τα τελευταία χρόνια έχει ενταθεί. Συχνά στις Γ.Σ. δεν παρευρίσκονται ούτε οι υποψήφιοι των ψηφοδελτίων, ούτε καν όλα τα μέλη του Δ.Σ., συνεπώς, τι να πει κανείςγια τα απλά μέλη; Παθογένεια; Αδιαφορία; Απογοήτευση; Αδράνεια των υπευθύνων; Ίσως όλα μαζί και κάτι παραπάνω. Το παράδοξο, βέβαια, είναι ότι στις αρχαιρεσίες παρουσιάζονται συντεταγμένα, και οι αδιάφοροι, και οι απογοητευμένοι, και οι υπεύθυνοι αδρανείς, για να συνεχίσουν στο ίδιο μοτίβο. Νομιμοποιημένοι, αφού η πλειοψηφία το επιλέγει, συνεχίζοντας το αδιέξοδο τέλμα που βιώνουμε. Και μετά την εκλογή αρχίζει η γκρίνια: «μα πάλι οι ίδιοι;», «δεν άλλαξαν ούτε τα πρόσωπα;» και άλλα ευτράπελα. Μα εμείς τους επιλέξαμε, σε ποιον γκρινιάζουμε;Ευτυχώς όμως, ακόμα και μέσα σ’ αυτό το αρρωστημένο κλίμα, μπορούν να γίνουν πράγματα.Ας θυμηθούμε μερικά:
Η τράπεζα αίματος, που αριθμεί ήδη πέντε χρόνια, ήταν ένα μεγάλο στοίχημα. Με τη συνδρομή λίγων εθελοντών, έγινε πραγματικότητα. Κακά τα ψέματα, δεν μπόρεσε να γίνει υπόθεση όλων μας. Αν μπούμε όμως στη θέση όσων την χρειάστηκαν, τότε θα καταλάβουμε ότι, ίσως, είναι η πιο σημαντική δράση του συλλόγου μας. Έχουμε την πολυτέλεια να την διαθέτουμε. Ας την κάνουμε αυτάρκη, χωρίς να χρειάζεται να επιστρέφουν τις φιάλες όσοι ευεργετούνται.
Θεωρούσαμε και θεωρούμε, πως το ειδικό σχολείο, ως κτηριακή υποδομή, είναι ντροπιαστικό για το νομό μας. Παρ’ όλο που είχαμε να αντιπαλέψουμε νοοτροπίες και πρακτικές ακόμα και από δικούς μας ανθρώπους εκπαιδευτικούς, καταφέραμε να ολοκληρωθούν όλες οι απαραίτητες ενέργειες σε τοπικό επίπεδο και ήδη το θέμα βρίσκεται στην ΚΤ.ΥΠ. (Κτηριακές Υποδομές), με καλές προγνώσεις. Αν δεν επιμέναμε, θα είχαν απλά δρομολογηθεί δύο αίθουσες και θα μέναμε στο διηνεκές με ένα άθλιο κτηριακά σχολείο. Ξέρουμε, δεν θα γίνει αύριο, όμως για πρώτη φορά φτάσαμε σε τέτοιο σημείο και η επόμενη γενιά ΑμεΑ έχει πολλές ελπίδες να διδαχθεί σε νέο κτήριο. Τον δρόμο τον ανοίξαμε, ας τον περπατήσουμε ως το τέλος.
Την περίοδο που είχαμε την ευθύνη του συλλόγου, 2013-2015, αναμετρηθήκαμε με πολλά «θηρία». Θυμάμαι τον διάχυτο φόβο για την περίφημη «αξιολόγηση – κατηγοριοποίηση» εκπαιδευτικών και σχολείων. Γεμίζανε οι Γ.Σ. και εμείς τρέχαμε σαν τρελοί από σχολείο σε σχολείο. Ζήσαμε ακόμη, το αυταρχικό πρόσωπο που επέδειξε, σε αρκετές περιπτώσεις,η διοίκηση (ακόμα και στέρηση μισθού επέβαλε και ορισμένοι συνδικαλιστές της κάνανε πλάτες), αλλά στο τέλος δικαιωθήκαμε. Από την άλλη, όταν γίνονταν οι κρίσεις των διευθυντών το 2017, η σθεναρή μας στάση στο διευρυμένο ΠΥΣΠΕ, θεωρήθηκε και θεωρείται από πολλούς ορόσημο. Συνεπείς στις αρχές μας δεν βαθμολογούσαμε τους εκπαιδευτικούς, αλλά ήμασταν παρόντες σε όλες τις διαδικασίες και συνάμα ο βασικός αποτρεπτικός παράγοντας των όσων γινόντουσαν στο παρελθόν…
Μας έλεγαν/μου έλεγαν, πως «δεν γίνεται». Και όμως έγινε. Ήταν πάγια τακτική, τουλάχιστον οι τακτικές συνελεύσεις να γίνονται σε ενοικιαζόμενες αίθουσες. Τα δε γραφεία του συλλόγου να στεγάζονται σε ενοικιασμένο χώρο. Δεχόμουν χλευασμούς από κάποιους όταν έθετα το ζήτημα. Κι όμως αποδείξαμε ότι γίνεται. Με σεβασμό στη συνδρομή των μελών μας, όταν η Κοινή Δράση πήρε την ευθύνη του συλλόγου, βρήκαμε ελεύθερο χώρο και εδώ και έξι χρόνια ο σύλλογος κερδίζει όλα τα λειτουργικά έξοδα, κοντά στα 200 ευρώ το μήνα. Από μόνα τους είναι αρκετά χρήματα, τουλάχιστον για εκδηλώσεις. Έτσι το είχαμε σκεφτεί και το υλοποιήσαμε. Ας το συνεχίσουν οι επόμενοι…
Προφανώς και δεν γίνανε όλα τέλεια επί των ημερών μας. Προφανώς, υπάρχουν κι άλλα που μπορούν να βελτιωθούν. Όμως αυτή η μικρή αναδρομή αποδεικνύει και αναδεικνύει πως μπορούν να γίνουν πράγματα, ακόμα και σε δύσκολους καιρούς. Δεν είναι μόνο αυτά αλλά και πολλά άλλα, όπως η μικροφωνική, για χρήση όλων των συλλογικοτήτων, που αγοράστηκε με την αποζημίωση των αντιπροσώπων μας στα συνέδρια της ΔΟΕ, όταν για άλλους αποτελούσε ένα άνετο μεροκάματο. Όπως η τακτική και αναλυτική ενημέρωση για κάθε συνεδρίαση του Δ.Σ. και του ΠΥΣΠΕ και άλλα.
Τέτοια μικρά καθημερινά πράγματα μπορούν να γίνουν αρκεί εμείς, που αποτελούμε τους εκλέκτορες, να λειτουργήσουμε με σύνεση, ευσυνειδησία και ευθυκρισία. Στο χέρι μας είναι.
Γράφει ο Γιώργος Ηλ. Τσιτσιμπής
