Το τελευταίο διάστημα έχει ανοίξει μια ολόκληρη διαδικασία δικαστικών προσφυγών εκπαιδευτικών και συνολικότερα δημοσίων υπαλλήλων που διεκδικούν δικαστικά την επιστροφή αναδρομικά των κομμένων επιδομάτων (Χριστουγέννων, Πάσχα κλπ).
Ο δικηγορικός Σύλλογος Καρδίτσας δέχεται τα δικαιολογητικά που απαιτούνται μετά από συννενόηση(!) με τα ΔΣ των τοπικών εκαπιδευτικών σωματείων. Παράλληλα τα σχολεία “βομβαρδίζονται” καθημερινά με mail δικηγορικών γραφείων απ’ όλη τη χώρα. Δίνουν και παίρνουν τα διάφορα νομικά ή νομικίστικα επιχειρήματα που συνηγορούν στο νόμιμο της διεκδίκησης και προκρίνουν αυτή τη διαδικασία ως το πιο αποτελεσματικό και τελεσφόρο μέσο για τη δικαίωση των εργαζομένων.
Από τη μεριά μας θέλουμε να θέσουμε την άποψή μας για το ζήτημα αυτό.
Η διαδικασία των προσφυγών έρχεται να συσκοτίσει, να αποκρύψει και να αποπροσανατολίσει από την πραγματικότητα. Ότι η δικαστική, νομοθετική και εκτελεστική εξουσία δεν είναι ξεκομμένες, δεν είναι ανεξάρτητες μεταξύ τους αλλά συνεργάζονται στενά, αλληλοτροφοδοτούνται και οι τρεις μαζί υπηρετούν πιστά το σύστημα της εκμετάλλευσης και ιμπεριαλιστικής εξάρτησης σε βάρος των εργαζομένων, του λαού, της νεολαίας.
Οι δικαστικές προσφυγές για την διεκδίκηση των δικαιωμάτων μας συνιστούν μια μεθοδευμένη κίνηση που προεκλογικά ευνοεί και την κυβέρνηση, η οποία από τη μια δηλώνει ότι σέβεται τις δικαστικές αποφάσεις από την άλλη όμως ότι δεν μπορεί να παρεκκλίνει από τις δεσμεύσεις της στους θεσμούς και τους δημοσιονομικούς στόχους Και πόσο ανεξάρτητη και θετική θα είναι η όποια απόφαση της «ανεξάρτητης» Δικαιοσύνης, όταν κατά δεκάδες χιλιάδες προσφύγουν οι Δημόσιοι Υπάλληλοι σε μια περίοδο που οι ιμπεριαλιστές-δανειστές, στο πλαίσιο της ενισχυμένης επιτήρησής τους και η κυβέρνηση εφαρμόζουν «σφιχτή» οικονομική πολιτική και «ματωμένα» πλεονάσματα από τώρα ως το 2060 ;
Ο αποπροσανατολισμός γίνεται ακόμη μεγαλύτερος, αν σκεφτούμε ότι αμέσως μετά από τις καθόλου αμελητέες κινητοποιήσεις ενάντια στο κακόφημο προσοντολόγιο οι εργαζόμενοι εκπαιδευτικοί σε όλες τις βαθμίδες όφειλαν να βγάλουν τα απαραίτητα συμπεράσματα για τον αγώνα και να προετοιμαστούν για να αντισταθούν στο νέο γύρο επίθεσης σε βάρος τους (ομάδες εκπαιδευτικού έργου, προώθηση αυτοαξιολόγησης, «Νέο Λύκειο»…)
Κι αν ακόμα υπάρξει «δικαίωση» και εκδικαστούν κάποια ποσά στους εργαζόμενους (ψίχουλα μπροστά στο μέγεθος των περικοπών, της ληστείας που διαπράττεται εδώ και χρόνια σε βάρος τους), το γεγονός ότι δεν κερδήθηκαν μέσα από αγώνες αλλά προσφέρονται ως προεκλογικό δωράκι της κυβέρνησης (υποκίνηση δικαστικών προσφυγών και από κυβερνητικούς παράγοντες, ΜΜΕ κλπ) το κάνει πιο ευάλωτο, πιο ανασφαλές στους κυβερνητικούς σχεδιασμούς, υπονομευμένο στη διαδικασία εξαέρωσής τους.
Από την άλλη, ευθύς εξαρχής ξεκαθαρίζεται ότι πρωτόδικη δικαίωση δεν σημαίνει και τελεσίδικη απόφαση. Ήδη το ποσό που «αναλογεί» στον κάθε εργαζόμενο έχει κουτσουρευτεί ριζικά και σίγουρα δεν περιλαμβάνει το σύνολο των περικοπών των τελευταίων δέκα χρόνων. Ήδη το ποσό αυτό, αν τελικά δοθεί, δεν θα αποτελέσει παρά μία «σταγόνα στον ωκεανό» του πραγματικού κόστους της ζωής τους που μαστίζεται από συνεχείς αυξήσεις στις τιμές και τις υπηρεσίες πρώτης ανάγκης, από τα φορολογικά χαράτσια και τους έμμεσους φόρους κατανάλωσης. Ήδη διαρρέεται ότι θα έχει το χαρακτήρα φιλοδωρήματος, φιλανθρωπίας που θα δοθεί (η υπόσχεσή του) προεκλογικά και θα παρθεί πάλι πίσω μετεκλογικά με διάφορες μορφές και τρόπους. Ήδη η κατάργηση του αφορολόγητου βρίσκεται προ των πυλών.
Το σημαντικό, όμως είναι άλλο: Ότι η λογική-πρακτική των δικαστικών προσφυγών συμβάλλει στην εδραίωση της αντίληψης ότι οι εργαζόμενοι διεκδικούν από το κράτος και μέσω της δικαιοσύνης μόνο και εφόσον το κράτος έχει να δώσει. Αποδυναμώνεται, έτσι, και η λογική ότι διεκδικούμε το δικαίωμα στην αξιοπρεπή διαβίωση και ο αγώνας για αύξηση του μισθού μας ανεξάρτητα και ουσιαστικά σε αντίθεση με την πολιτική των κυβερνήσεων και των δικαστικών αποφάσεων. Ενισχύει, δηλαδή, την αντίληψη περί εφικτού, το εφικτό που προβάλλει η κυβέρνηση και το σύστημα, το οποίο τελικά καταστρέφει τους εργαζόμενους και μεταθέτει για το …απώτερο μέλλον την ανάγκη για οργάνωση αγώνων αντίστασης και διεκδίκησης.
Δεν αποκλείουμε, ως θέση αρχής, και τη χρησιμοποίηση δικαστικών μέσων. Αυτό, όμως, μπορεί να γίνει ως τριτεύουσα πλευρά δράσης ενός υπαρκτού κινήματος που απεργεί, διαδηλώνει, παλεύει, συγκρούεται με στόχο το κέρδισμα χρόνου ή την ανάδειξη ενός ζητήματος. Σε συνθήκες κυριαρχίας της αδράνειας και της ατομικής λύσης (όπως η σημερινή), μια τέτοια επιλογή απλώς αναπαράγει και ανατροφοδοτεί την αδράνεια και τη συνδικαλιστική διάλυση.
«Μα δεν μας στοιχίζει τίποτα (τα 20 -25 ευρώ μπορούμε ακόμα να τα τζογάρουμε) κι αν τα πάρουμε, κάποιες τρύπες θα κλείσουμε». Κι όμως, συνάδερφοι, μας στοιχίζει. Γιατί ο δρόμος των δικαστικών προσφυγών είναι ατομικός δρόμος (όσο κι αν προβάλλεται ότι οι προσφυγές γίνονται συλλογικά). Αποπροσανατολίζει, θολώνει, αποδυναμώνει. Βάζει ένα επιπλέον εμπόδιο στις συλλογικές, μαχητικές διαδικασίες και διεκδικήσεις.
Η ανάλογη υπόθεση των 176 ευρώ στο παρελθόν, των προσφυγών της διαθεσιμότητας στη συνέχεια αποδεικνύουν ότι μπροστά στην σκληρή και άδικη επίθεση που δεχόμαστε στη ζωή μας δεν απαντούμε αναζητώντας την ”προστασία» των εργαλείων του αντιπάλου. Ιστορικά οι εργαζόμενοι γνωρίζουν τον δρόμο για την υπεράσπιση και διεύρυνση των δικαιωμάτων και κατακτήσεών τους και οι δεκάδες χιλιάδες εκπαιδευτικοί που βγήκαν στους δρόμους στις ΗΠΑ, τη Γαλλία, την Ολλανδία τον επιβεβαιώνουν.
Στόχος μας πρέπει να είναι οι αυξήσεις στους μισθούς μας –αυξήσεις που να ανέρχονται στο κόστος ζωής, που να καλύπτουν τις ανάγκες μας. Διεκδικούμε 13ο και 14ο μισθό.
Για να το πετύχουμε αυτό θα πρέπει να ανοίξουμε έναν αγωνιστικό δρόμο πάλης και διεκδίκησης. Στηριγμένοι στις δικές μας δυνάμεις, στη δική μας οργάνωση και αλληλεγγύη.
- Κόντρα στην υποταγμένη ηγεσία της ΟΛΜΕ -ΑΔΕΔΥ που έχει κηρύξει στάση αγώνων και ουσιαστικά κλείνει το μάτι στις δικαστικές προσφυγές.
- Κόντρα σε δυνάμεις που αναφέρονται στο κίνημα και που όμως σπέρνουν ψευδαισθήσεις για την ευκαιρία, για τη λογική του κόλπου (θα ξεγελάσουμε προεκλογικά το σύστημα για να τους τα πάρουμε).
- Κόντρα στις αυταπάτες που σπέρνει το ΠΑΜΕ ότι τάχα μπορούν να επιστραφούν οι απώλειες των εργαζομένων με σχέδια νόμου στη Βουλή.
Για να αλλάξουν οι συσχετισμοί μέσα στους χώρους δουλειάς υπέρ των εργαζομένων, ο μόνος δρόμος είναι ο μαζικός, οργανωμένος και αταλάντευτος αγώνας!
Των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών Καρδίτσας
