«Δυσανεξία» προκαλεί η αυτοδιοικητική μεταρρύθμιση και η διοικητική αναδιάρθρωση της χώρας, που επιχειρείται από την Κυβέρνηση. Κυρίως αυτή προκαλείται σε αρκετούς από τους άμεσα ενδιαφερόμενους, οι οποίοι εναγωνίως «ψάχνουν» ρόλους στο νέο αυτοδιοικητικό χάρτη. Η εντύπωση που έχει ο κόσμος, και αυτό συζητιέται έντονα και στις τοπικές κοινωνίες της Καρδίτσας, είναι ότι αρκετοί «μνηστήρες» των διαφόρων αυτοδιοικητικών θώκων, αποτελούν μια κλειστή ομάδα αξιωματούχων, οι οποίοι ενδιαφέρεται μόνο για τα δικά τους συμφέροντα. Κάνουν τις συμμαχίες τους, προσαρμόζουν τις επιθυμίες τους, «παζαρεύουν» τις «χρυσοφόρες καρέκλες» αλλά και το χρονικό διάστημα που θα τις κατέχουν. Και όλα αυτά φυσικά, όχι με γνώμονα τις αρχές και ιδέες που υποτίθεται εκφράζουν, αλλά αποκλειστικά και μόνο τους ιδιοτελείς σκοπούς τους.
Πέρα από τις αριθμητικές προσεγγίσεις που βρίσκονται στην επικαιρότητα, σχετικά με το πόσοι και ποιοι Δήμοι θα πρέπει να συγκροτούν την νέα διοικητική αρχιτεκτονική του Νομού, εκτιμώ ότι το βασικό στοιχείο που δεν απασχολεί το διάλογο, είναι τα δομικά χαρακτηριστικά από τα οποία θα πρέπει να πλαισιώνεται αυτό το νέο οικοδόμημα, τόσο σε επίπεδο Δήμων όσο και σε επίπεδο Νομού. Πολλοί ενδιαφερόμενοι με το πρόσχημα, ότι θα «αφανισθούν» τα χωριά και ο Νομός μας, στο πίσω μέρος του μυαλού τους, σκέπτονται τους νέους ρόλους, που οι ίδιοι «επιφυλάσσουν» στους εαυτούς τους. O καθένας, βλέπετε, επιδιώκει να παίξει το δικό του ρόλο. Εκείνον που προτιμά, εκείνον που τον βολεύει και εκείνον που θέλει.
Ως εδώ, όμως. Πρέπει επιτέλους να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Η κοινωνία μας χρειάζεται τη πραγματική πολιτική, ειδικά στο χώρο της τοπικής αυτοδιοίκησης. Θέλει, πρώτα και κύρια, τη πραγματική «στόφα» των αυτοδιοικητικών, οι οποίοι να διακατέχονται από ανιδιοτελή ζήλο προσφοράς, να τους διακρίνει η συλλογικότητα, να έχουν επαρκή γνώση και φυσικά να έχουν σχέδιο και όραμα για το τόπο τους. Μην τρέφουμε αυταπάτες. Το σημερινό αυτοδιοικητικό μοντέλο με τις «συναλλαγές» και τα «παζαρέματα», που τροφοδότησαν την αναξιοκρατία, τη πολιτική ένδεια και το μαρασμό της κοινωνίας, έκλεισε το κύκλο του.
Πρέπει να αντιληφθούμε όλοι μας, ότι ο κόσμος δεν δέχεται αυτές τις αντιλήψεις και νοοτροπίες. Δεν δέχεται τα δημιουργήματα των τοπικών μηχανισμών, μέσα από κάθε λογής επετηρίδες (κρατικές, αυτοδιοικητικές, συνδικαλιστικές, κομματικές κλπ), τα οποία είναι μακριά από τα προβλήματα της κοινωνίας. Η κοινωνία βρίσκεται αλλού και όχι στον μικρόκοσμό τους.
Ο κόσμος δεν συγκινείται από το σημερινό μοντέλο και απορρίπτει τους περιφερόμενους της πολιτικής σχολής «τελετές-πανηγύρια-εγκαίνια-συνεστιάσεις», με στόχο να εξασφαλίσουν μια «στιγμιαία» φωτογραφία στο αυριανό φύλλο των τοπικών εφημερίδων και μοναδικό σκοπό την ψηφοθηρία, ενόψει των όποιων εκλογών είναι μπροστά μας. Ο κόσμος απεχθάνεται την «δικτατορία της μετριοκρατίας» που εγκατέστησε το σημερινό σύστημα. Θέλει ανθρώπους που να μπορούν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις του πολύπλοκων προβλημάτων και του σημαντικού αυτού μεταρρυθμιστικού εγχειρήματος, που λέγεται «Καλλικράτης».
Στον αντίποδα αυτού του «σάπιου» κατεστημένου, υπάρχουν οι αρχές και αξίες της «πραγματικής» αυτοδιοίκησης, οι οποίες να εκπέμπουν ένα άλλο σύγχρονο και πειστικό πολιτικό λόγο που να ανταποκρίνεται στην δυναμική των ανθρώπων της δημιουργίας και της παραγωγής. Των ανθρώπων που εκφράζουν ένα διαφορετικό μοντέλο άσκησης της πολιτικής. Της πραγματικής, της αγνής πολιτικής, που στον πυρήνα της έχει μόνο την προσφορά και την ανιδιοτέλεια. Των ανθρώπων που γαλουχήθηκαν με τις αξίες και τα οράματα της προσφοράς και της γνήσιας συμμετοχής στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα του τόπου τους.
