Τα γεγονότα είναι πια γνωστά: Έφοδο στα γραφεία της ΕΛΜΕ Πειραιά έκανε το ΣΔΟΕ, κατάσχοντας υπολογιστή, με εντολή της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Πειραιά. Με πρόσχημα την υποτιθέμενη αποφυγή οικονομικών ατασθαλιών απαίτησε να δοθούν τα οικονομικά στοιχεία της ΕΛΜΕ των δέκα τελευταίων χρόνων, αλλά και μια σειρά άλλα στοιχεία, όπως πρακτικά συνεδριάσεων ΔΣ και ΓΣ, ονόματα συναδέλφων που έχουν πάρει βοήθεια από το ταμείο αλληλοβοήθειας της ΕΛΜΕ (όπως προβλέπεται από το καταστατικό), αν επιστράφηκαν τα χρήματα αυτά κλπ.
Τα Συνδικάτα δεν είναι επιχειρήσεις. Ίσως για αυτό όμως, ενώ η αδιαφάνεια και η φοροδιαφυγή χτυπάει κόκκινο στις επιχειρήσεις και στα εργοδοτικά σωματεία, το ΣΔΟΕ επιδίδεται σε εφόδους στα πραγματικά σωματεία. Σε σωματεία που η λειτουργία τους, καθορίζεται από τα καταστατικά τους. Όπου οι οικονομικές δραστηριότητες, οι συνδικαλιστικές και πολιτικές αποφάσεις ελέγχονται, αιτιολογούνται και εγκρίνονται στις τακτικές και έκτακτες Γενικές Συνελεύσεις, από την Εξελεγκτική Επιτροπή και την εκλογοαπολογιστική συνέλευση κάθε χρόνο. Όλα δημόσια και ανοιχτά σε κάθε συνάδελφο, σε κάθε μέλος.
Οσο μας αφορά, δεν μας ενδιαφέρει ποιο ακριβώς από τα πολλά πιθανά κέντρα βρίσκεται πίσω από την ενέργεια αυτή ούτε και αν χρησιμοποιήθηκε κάποιος «χρήσιμος ηλίθιος» για την εφαρμογή της. Αλλωστε, ούτε το ξέρουμε ούτε και έχουμε τα μέσα να το βρούμε. Αυτό που ξέρουμε, όμως –και αυτό είναι που έχει σημασία- είναι ότι πολλοί από τους «αθώους» για το «έγκλημα» είναι ένοχοι για την προετοιμασία του. Γιατί το χαλί που πάτησε η πρωτοφανής αυτή ενέργεια είναι η ΕΝΙΑΙΑ αντιδραστική πολιτική του συστήματος, πολιτική των προηγούμενων (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ) και της παρούσας κυβέρνησης (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ). Μια πολιτική που, στο πλαίσιο της συνολικής επίθεσης στις κατακτήσεις των εργαζομένων, έχει ως στρατηγικό στόχο το πλήρες ξεδόντιασμα της δυνατότητας των εργαζομένων να συγκροτούν τους αγώνες τους σε ανεξαρτησία από το αστικό κράτος – κόντρα σε αυτό και στην πολιτική του συστήματος.
Ο οικονομικός έλεγχος των συνδικάτων από το κράτος αποτελεί στην πραγματικότητα πολιτικό τους έλεγχο. Δεν είναι μακριά η εποχή –αν δεν βάλουμε φραγμό- που το να είναι κάποιος μέλος σωματείου θα είναι αδίκημα. Αλλωστε συμβαίνει ήδη σε εργασιακούς χώρους του ιδιωτικού τομέα. Μπορούμε να φανταστούμε τι δρόμος ανοίγει και τι ποινικοποίηση μπορεί να υποστεί ένα σωματείο που επιλέγει να ενισχύσει τον αγώνα των Παλαιστίνιων, σε μια τέτοια περίοδο που όποιος παλεύει χαρακτηρίζεται τρομοκράτης. Ας σκεφτούμε τι σημαίνει ένας τέτοιος έλεγχος αν ένα σωματείο αποφασίσει να υποστηρίξει οικονομικά απεργία άλλου σωματείου που πραγματοποιείται ενώ έχει κηρυχθεί παράνομη.
Απέναντι σε αυτήν την επίθεση, η ΕΛΜΕ Πειραιά πρέπει να δείξει αποφασιστικότητα. Ασπίδα προστασίας των συνδικαλιστικών και δημοκρατικών ελευθεριών είναι η πλατιά δημοσιοποίηση του ζητήματος, η πραγματοποίηση κινητοποιήσεων, η απαίτηση για έκφραση αλληλεγγύης από όλα τα σωματεία. Η συμπαράσταση που έχει εκφραστεί από τους εκπαιδευτικούς του Πειραιά, οι οποίοι θορυβήθηκαν και ενοχλήθηκαν ιδιαίτερα από το γεγονός, δείχνει ότι οι εργαζόμενοι συνειδητοποιούν τα πραγματικά επίδικα και δεν τσιμπάνε εύκολα στις κρατικές προβοκάτσιες.
Οι εργαζόμενοι, ο λαός, τα μέλη του σωματείου, η συμπαράσταση από τα άλλα σωματεία – αυτα ειναι τα οπλα μας. Οι πολιτικές επιθέσεις αντιμετωπίζονται με πολιτικό τρόπο και όχι με νομικά τερτίπια. Η ΕΛΜΕ μπορεί βασιζόμενη στα μέλη της και στην αλληλεγγύη να κάνει τους εμπνευστές της πρωτοβουλίας να το μετανιώσουν, αρκεί να μην δείξει σημάδια υποχώρησης. Η άρνηση να δοθούν στοιχεία πρέπει να είναι αμετακίνητη. Από την άλλη πλευρά, αποτελεί λαθεμένη κίνηση υποχώρησης της πλειοψηφίας του ΔΣ της ΕΛΜΕ (ΠΑΜΕ-ΣΥΝΕΚ-ΔΑΚΕ-ΠΕΚ) η άρον άρον έκδοση ΑΦΜ από την ΕΛΜΕ ενώ ακόμα η μάχη είναι σε εξέλιξη, ενώ η συμπαράσταση πλαταίνει και δεν υπάρχει κανένας λόγος πανικού. Η απόφαση αυτή –που ανατρέπει την προηγούμενη στάση της ΕΛΜΕ- αν παραμείνει, αποτελεί μια σχετική επιτυχία των εμπνευστών της επίθεσης καθώς ανοίγει το δρόμο σε de facto ακύρωση της σωστής απόφασης να μην παραχωρηθούν στοιχεία για την εσωτερική ζωή του σωματείου.
Η υπόθεση της αλληλεγγύης στην ΕΛΜΕ Πειραιά και του μπλοκαρίσματος της κρατικής εφόδου στα συνδικάτα δεν αφορά μόνο εκείνους που συμφωνούν με τη δράση της ΕΛΜΕ. Αφορά ΚΑΘΕ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟ που αντιλαμβάνεται ότι τίθεται υπό αμφισβήτηση το δικαίωμα του να οργανώνεται ακηδεμόνευτα χωρίς τον έλεγχο και την τρομοκράτηση του κράτους και της εργοδοσίας. Αφορά κάθε σωματείο που δεν θέλει να είναι κρατικό ή εργοδοτικό παράρτημα.
– Εξω το κράτος από τα συνδικάτα – Η τρομοκράτηση και η λάσπη δεν θα περάσουν!
Σωματεία όπλα των εργαζομένων – όχι στον κρατικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό!
