Η διαχείριση της οικονομίας μιας χώρας δεν είναι εύκολη υπόθεση. Δεν είναι το μεγαλύτερο αντίστοιχο των οικονομικών μιας επιχειρήσεως. Ενώ η δεύτερη καθορίζεται από καθαρά οικονομικούς όρους και κριτήρια, στην πρώτη, υπεισέρχεται ένα πλήθος άλλων παραγόντων με πρώτο και καλύτερο την υποχρεωτική υπαγωγή των οικονομικών διαδικασιών στο διαχρονικό συμφέρον των πολιτών της χώρας αυτής, του λαού της. Και το συμφέρον αυτό, δεν μπορεί ποτέ να υπηρετηθεί με συνέπεια με αυστηρά οικονομικά κριτήρια.
Αυτό το απλό γεγονός, το έχουν αντιληφθεί ακόμα και οι μητροπόλεις της παγκοσμιοποίησης και έχουν υπαγάγει τις οικονομικές διαδικασίες σε μακροχρόνιες στρατηγικές και τακτικές, στην υπηρεσία των εθνικών τους συμφερόντων.
Αντίθετα, στην Ελλάδα, η διαχείριση της οικονομίας (πάντα κάτω από τον βλοσυρό έλεγχο των ευρωπαίων …προαγωγών της), διέπεται από τρείς λανθασμένους κατευθυντήριους άξονες:
- 1) Παρωχημένες αντιλήψεις του προπερασμένου αιώνα ότι η οικονομία καθορίζει την πολιτική και όχι το αντίθετο.
- 2) Την σύγχυση της οικονομικής διαχειρίσεως του κράτους, με την διαχείριση των οικονομικών της χώρας.
- 3) Την πιστή και κατά γράμμα εφαρμογή των οικονομικών πλάνων της παγκοσμιοποίησης, ερήμην των απαιτήσεων των εθνικών μας ιδιαιτεροτήτων.
Με τον τρόπο αυτό όμως, η εθνική μας ανεξαρτησία αφορίζεται από την οικονομική μας πολιτική και υποθηκεύεται έτσι στην κυριολεξία όχι μόνο το οικονομικό αλλά συνολικά το μέλλον του λαού μας, η ίδια η ύπαρξη του έθνους μας στις διαθέσεις και τους χειρισμούς ξένων κρατών αλλά και διεθνών μεγαλοτραπεζιτών και μεγαλοεπενδυτών.
Τα τελευταία χρόνια, οι Κυβερνήσεις τόσο του ΠΑΣΟΚ παλιότερα όσο και της ΝΔ πρόσφατα, εφαρμόζοντας μία πολιτική σύγκλισης και συμμορφωτισμού προς τα κοινοτικά δεδομένα, οδήγησαν την αγροτική τάξη στον οικονομικό μαρασμό και στην δι’ αυτού επιδιωκόμενη δημογραφική συρρίκνωση.
Η συρρίκνωση της αυτή, που ουσιαστικά με την μεγάλη αλλοίωση που θα επιφέρει στα κοινωνικοοικονομικά δεδομένα, θα συνιστά και μία ποιοτική της μεταλλαγή ώστε να μεταβληθεί καθοριστικά ο διαχρονικός της ρόλο στο εθνικό σύνολο.
Η αγροτική τάξη, η βαθύτατα και πέρα από -ισμούς πατριωτική, η βαθιά δεμένη με τη γη της, ο θεματοφύλακας των παραδόσεων, των ηθών, των εθίμων και του εθνικού μας πολιτισμού, θα αντικατασταθεί από μία ολιγομελή κοινωνική ομάδα επιχειρηματιών – μεγαλοϊδιοκτητών γης και μία μεγάλη μάζα νεο-κολλήγων στην οποία το άχθος και το άγχος της επιβίωσης θα αντικαταστήσουν την υπερηφάνεια του ελεύθερου αγρότη.
Η αγροτική τάξη, από σπονδυλική στήλη του λαού και διαρκές εθνικό μας φυτώριο, θα μετατραπεί σε ένα άχρωμο σύνολο με θολό παρόν και αβέβαιο μέλλον.
Από την άλλη, η ενορχηστρωμένη συρρίκνωση της αγροτικής μας παραγωγής, υπονομεύει με την χρονίζουσα έλλειψη σοβαρής εναλλακτικής στρατηγικής βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, το ήδη δυσανάλογα αρνητικό εμπορικό μας ισοζύγιο και δυναμιτίζει ίσως χωρίς επιστροφή, την οικονομική μας αυτάρκεια.
Οι αγρότες των μπλόκων, κλείνουν τους δρόμους διεκδικώντας τα υποσχεθέντα και την επιβίωσή τους σήμερα
Η Κυβέρνηση, οφείλει να φροντίσει όχι μόνον γι αυτά αλλά και να χαράξει την πολιτική εκείνη που θα διαφυλάξει το αγροτικό εισόδημα και θα εκσυγχρονίσει την αγροτική μας στρατηγική διασώζοντας την αγροτική τάξη αριθμητικά και ποιοτικά, μη υποθηκεύοντας το εθνικό μας μέλλον στους ερήμην των λαών σχεδιασμούς των αποτυχημένων φωστήρων της παγκοσμιοποίησης.
Διαφορετικά οι δρόμοι δεν θ’ ανοίξουν ποτέ…
Κώστας Καρδαράς
Χειρουργός
Μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και
της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΛΑΟΣ
