161 χρόνια έχουν περάσει από τις 8 Μάρτη του 1857, που οι γυναίκες της κλωστοϋφαντουργίας και του ιματισμού κατέβηκαν σε μαζική διαδήλωση στους δρόμους της Νέας Υόρκης ζητώντας ίσες αμοιβές με τους άνδρες και καλύτερες συνθήκες δουλειάς. Η διαδήλωση πνίγηκε στο αίμα από την αστυνομία και αποτέλεσε σταθμό στην πάλη των εργατριών γυναικών και αφορμή η 8 Μάρτη να καθιερωθεί από το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα σαν Μέρα της Γυναίκας.
Παρά τους αγώνες όλα αυτά τα χρόνια του κομμουνιστικού και του γυναικείου κινήματος για τα δικαιώματα και την ισότητα των γυναικών, που έχουν επιβάλλει σημαντικές κατακτήσεις, η ανισότητα παραμένει.
Η καταπίεση που υφίστανται εκατομμύρια γυναίκες και κορίτσια σε όλο τον κόσμο, με παραβίαση βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων, η στέρηση της εκπαίδευσης, ο εξαναγκασμός σε σκληρή -χαμηλότερα ή καθόλου αμειβόμενη- εργασία, η επιβολή ακόμα και του συζύγου και του γάμου, η έλλειψη φροντίδας για τη μητρότητα και την υγεία, η επαναφορά της απαγόρευσης των αμβλώσεων, η βία, η σωματεμπορία, οι βιασμοί ακόμα και η αφαίρεση της ζωής, η ενδοοικογενειακή βία, σηματοδοτούν τις συνθήκες ζωής των γυναικών και τον «πολιτισμό» της κοινωνικής μας οργάνωσης. Και αυτή δεν είναι μόνο πραγματικότητα κάποιων μακρινών χωρών, αλλά και «αναπτυγμένων» χωρών της δύσης.
Στη χώρα μας η θέση της γυναίκας της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων παραμένει στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού. Με χαμηλότερες αμοιβές, περιορισμένη πρόσβαση στην εργασία, τη μόρφωση, την επιστήμη. Με άνισο καταμερισμό στις δουλειές του σπιτιού, στη φροντίδα των νεαρότερων και των γηραιότερων μελών και συνέπειες τόσο στην προσωπική, όσο και στην κοινωνική ζωή τους. Με προκαταλήψεις και διακρίσεις.
Στις συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης, στην Ελλάδα των μνημονίων, της φυλακής του κεφαλαίου, της Ε.Ε., και του Δ.Ν.Τ. οι γυναίκες είναι αυτές που πληρώνουν πιο βαρύ το τίμημα της αστικής απάντησης στην κρίση. Με μεγαλύτερο μερίδιο από ότι οι άνδρες, στις απολύσεις, την ανεργία, την επισφάλεια, τη μερική απασχόληση τις περικοπές μισθών, την εργοδοτική τρομοκρατία και τις συχνότερα περιστατικά σεξουαλικής παρενόχλησης στους χώρους εργασίας. Με αφαίρεση κατακτήσεων, για τα όρια συνταξιοδότησης, δήθεν στο όνομα της ισότητας. Είναι αυτές που βιώνουν βαρύτερα τη συρρίκνωση των δημόσιων δαπανών για την κοινωνική πρόνοια, την κατάργηση συλλογικών συμβάσεων και κοινωνικών επιδομάτων. Που πλήττονται οδυνηρά από τις επιπτώσεις στον πολύπλοκο ρόλο τους ως γυναίκες, εργαζόμενες, μητέρες, νοικοκυρές. Είναι αυτές που τσακίζονται περισσότερο από την επιβολή τροφείων στους παιδικούς σταθμούς. Είναι αυτές που τραυματίζονται περισσότερο από την αναβίωση σκοταδιστικών, θρησκοληπτικών, συντηρητικών αντιλήψεων.
Οι ρίζες του προβλήματος της γυναικείας ανισοτιμίας, που βρίσκονται στα εκμεταλλευτικά συστήματα, είναι αυτές που έχουν επιβάλλει τη διπλή καταπίεση και εκμετάλλευση της γυναίκας της εργατικής τάξης στο σύγχρονο βάρβαρο καπιταλισμό. Προβάλλει η ταξική ουσία της φυλετικής ανισοτιμίας και η επιτακτική αναγκαιότητα οργάνωσης ενός κομμουνιστικού κινήματος για την επανάσταση, που θα ανοίξει το δρόμο για την κατάργηση της εκμετάλλευσης και όλων των διακρίσεων, για τα ίσα δικαιώματα των εργατριών και όλων των γυναικών από τα καταπιεσμένα λαϊκά στρώματα και για την κομμουνιστική απελευθέρωση. Μαζί προβάλλει η αναγκαιότητα της πάλης για τα δικαιώματα των γυναικών στο σημερινό κόσμο, για δουλειά, ίση αμοιβή, προστασία της μητρότητας, μέτρα κοινωνικής προστασίας και πρόνοιας, σεβασμό και ίση μεταχείριση.
Οι γυναίκες μπορούν να μη το βάλουν κάτω, να αντισταθούν στο κατεστημένο που θέλει να γυρίσει στο μεσαίωνα τα δικαιώματα όλων μας. Μαζί με τους άνδρες να βρεθούν στην πρώτη γραμμή του αγώνα για την ειρήνη, το δικαίωμα στη δουλειά, στη μόρφωση, στη ζωή, για μια κοινωνία της εργατικής χειραφέτησης και της κοινωνικής απελευθέρωσης, των ίσων δικαιωμάτων αντρών και γυναικών. Για την αντικαπιταλιστική ανατροπή της επίθεσης κεφαλαίου, κυβερνήσεων, Ε.Ε. και Δ.Ν.Τ.
Ανακοίνωση του ΝΑΡ Καρδίτσας για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση
(oργάνωση της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α)
