Τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις; Γιατί αυτή η ασάφεια για το 30ωρο; Συναδέλφισσες και συνάδελφοι τα παραπάνω ερωτήματα έχουν κύρια δυο κατηγορίες απαντήσεων. Αυτές που επιδιώκουν να επικρατήσει ο εφυσηχασμός και να διατηρηθεί στον κλάδο, η ακινησία και τελικά η υποταγή στα κυβερνητικά μέτρα. Που προτάσσουν τις νομικές γνωμοδοτήσεις και εκχωρούν την αρμοδιότητα υπεράσπισης των εργασιακών δικαιωμάτων μας στο διοικητικό μηχανισμό (διευθυντές δευτεροβάθμιας- διευθυντές σχολικών μονάδων). Που “κλείνουν το μάτι” στους εκπαιδευτικούς -μέσω διαρροών απο το υπουργείο παιδείας- ότι “δεν τρέχει τίποτα απλά κοροϊδέψαμε τους τροικανούς” , ακριβώς για να κλείσουμε τα μάτια σ’ αυτά που επιδιώκουν και υλοποιούν.
Να μη “χαθούμε στη μετάφραση”. Πρέπει να είνα σαφές ότι το υπουργείο θα εφευρίσκει συνεχώς δουλειές για να ορίσει επακριβώς την υποχρεωτικότητα δένοντας χειροπόδαρα τον κλάδο. Μάλιστα αυτές που αφορούν την αυτοαξιολόγηση της σχολικής μονάδας που το υπουργείο ετοιμάζεται να νομοθετήσει, φτάνουν και περισσεύουν…
Είναι θετικό ότι τα συνδικαλιστικά όργανα κάλεσαν τους συναδέλφους να συνεχίσουν να εργάζονται όπως πριν. Είναι, όμως, από την άλλη σίγουρο επίσης, ότι η μάχη δεν μπορεί να δοθεί μέχρι τέλους με αυτόν τον τρόπο. Η άρνηση των εκπαιδευτικών να δεχτούν την αύξηση του εργασιακού τους ωραρίου μπορεί μια πρώτη περίοδο να χρησιμεύσει στην συγκέντρωση δυνάμεων και στην πολιτική – συνδικαλιστική ανάδειξη του ζητήματος, αλλά είναι καταδικασμένη να περιθωριοποιείται όσο δεν εντάσσεται σε ένα κίνημα αντίστασης και διεκδίκησης που πρέπει να συγκροτηθεί για την ανατροπή των μέτρων αυτών και αυτής της πολιτικής.
Γιατί δεν πρόκειται η κυβέρνηση να σταματήσει να επιτίθεται στα εργασιακά δικαιώματά μας μαζί με το δικαίωμα των μαθητών μας να σπουδάζουν. Λιγότερα σχολεία, περισσότεροι μαθητές στην τάξη, αύξηση εργασιακού και διδακτικού ωραρίου, μηδενικοί διορισμοί.
Συγχωνεύσεις-κλεισίματα σχολικών μονάδων εξαγγέλονται ενώ στην ίδια κατεύθυνση κινείται και η αναμοριοδότησή τους. Πρόσφατα (στην υπ.απόφαση για τις απουσίες) νομοθετήθηκαν οι ηλεκτρονικές εγρραφές παντού και η κατεύθυνση να μεταφέρονται μαθητές σε όμορα σχολεία, όταν στα δικά τους δεν υπάρχει ο απαιτούμενος (από το υπουργείο) αριθμός για την δημιουργία τμημάτων. Ενοποίηση αρκετών ειδικοτήτων, που πάει παράλληλα με το “άπλωμα” των αναθέσεων σε βαθμό…ξεχειλώματος.
Όσον αφορά μάλιστα το πιο ευάλωτο κομμάτι της εκπαίδευσης, τους συμβασιούχους – αναπληρωτές, το υπουργείο επιφυλάσσει ένα ακόμη πιο βάρβαρο μέλλον με την ανασφάλεια που έτσι κι αλλιώς κυριαρχεί να εντείνεται και με την οριστική απόλυση για πολλούς να γίνεται το πιο πιθανό σενάριο, ιδίως σε συνδυασμό με τα μέτρα που προαναφέρθηκαν (αύξηση ωραρίου, συγχωνεύσεις/ καταργήσεις τμημάτων).
Οι ομοσπονδίες, ΟΛΜΕ-ΑΔΕΔΥ μας έκαναν παραπάνω από σαφές πως όχι μόνο δεν έχουν την διάθεση να οργανώσουν και να στηρίξουν το κίνημα αντίστασης που απαιτείται απέναντι σε όλα αυτά, αλλά με τη στάση τους και την δηλωμένη απραξία τους αποδεικνύουν ότι είναι πρόθυμοι να συστρατευτούν με την κυβέρνηση στα σχέδια της για την εκπαίδευση και να κοιμίσουν τον κλάδο.
Για όλα αυτά και τόσα άλλα που δεν χωρούν σ’ αυτή την ανακοίνωση να είμαστε παρόντες στη Γενική Συνέλευση. Για να συγκροτήσουμε την αντίστασή μας για να συζητήσουμε, να αποφασίσουμε αγωνιστικά βήματα απαραίτητα για να αλλάξουν τα πράγματα στο εσωτερικό του κλάδου. Όλα όσα ψάχνουμε βρίσκονται εκεί, στον δρόμο της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ- ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗΣ. Στην αναμέτρηση με αυτούς που επιτίθενται στη ζωή μας εντός και εκτός σχολείου.
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ
