«Τα παπαγαλάκια του Ρουσόπουλου» ήταν μια από τις πιο γνωστές και συνηθισμένες εκφράσεις πολλών Ελλήνων τον τελευταίο καιρό. Με την έκφραση αυτή ήθελαν να αναδείξουν ότι υπάρχουν δημοσιογράφοι και εφημερίδες που «κατ’ εντολήν» του πρώην Υπουργού περνούσαν «υπογείως» τις απόψεις της Κυβέρνησης στον λαό. Δηλαδή στα Ελληνικά ΜΜΕ (έντυπα και ηλεκτρονικά) συμβαίνει αυτό που είναι καθεστώς εδώ και δεκαετίες με τον Μπερλουσκόνι στην Ιταλία, αφού αυτός ελέγχει την πλειοψηφία των Ιταλικών ΜΜΕ και είναι εν γνώσει όλου του Ιταλικού λαού.
Ο ζάμπλουτος Πρωθυπουργός της Ιταλίας αποτελεί εδώ και καιρό πρότυπο πολλών πολιτικών της Ελλάδας. Ο έλεγχος των Μ.Μ.Ε. της Ιταλίας έδωσαν στον Σίλβιο Μπερλουσκόνι τη δυνατότητα να γαλουχήσει γενιές Ιταλών με τις αρχές του νεοπλουτισμού, της παπαρολογίας και της παπαγαλίας.
Είναι γνωστό ότι πλέον τα παπαγαλάκια στην πολιτική ζωή της Ελλάδας είναι γεγονός. Αντιγράφουν τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι με πιο «Ελληνικό» τρόπο.
Ορισμένοι καλοπληρωμένοι δημοσιογράφοι λειτουργούν ως «παπαγάλοι», για να περάσουν τις απόψεις των αφεντικών τους ή κάποιων «φίλων». Διαβάζεις ένα άρθρο στην εφημερίδα σου και δεν ξέρεις αν οι θέσεις είναι του δημοσιογράφου ή «καθ’ υπόδειξη ». Γι’ αυτό, υπάρχει και μεγάλη πτώση στην κυκλοφορία των εφημερίδων στην Ελλάδα.
Συνεπώς, ο Μπερλουσκόνι και ο Μπερλουσκονισμός υπάρχουν και στην Ελλάδα, στο Κέντρο και στην Περιφέρεια.
Δημοσιογράφοι, εκδότες και διευθυντές εφημερίδων αναλαμβάνουν εργολαβικά να προωθήσουν πολιτικούς και πολιτικές, επιχειρηματίες, απόψεις και θέσεις (ή να τους εξαφανίσουν). Φυσικά, αυτό δεν ισχύει για όλους. Υπάρχουν εκδότες και δημοσιογράφοι, που αντιστέκονται και σώζουν την τιμή και την υπόληψη του Κλάδου.
Είναι γνωστή επίσης και η δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου. «Δεν οφείλω σε κανέναν ΤΙΠΟΤΕ».
Είναι γνωστό ότι και στην Επαρχία υπήρχαν και υπάρχουν δημοσιογράφοι που αμοίβονται άμεσα ή έμμεσα, πάνω ή κάτω από το τραπέζι, από νομικά πρόσωπα ή κρατικούς Φορείς, ή από την Τοπική Αυτοδιοίκηση και τους πολιτιστικούς Φορείς.
Έτσι, φθάσαμε να έχουμε πολιτικούς αντιπροσώπους με προκλητικά «πόθεν έσχες», αφού έχουν την ασυλία του Τύπου, αλλά και της Δικαιοσύνης.
Διαβάζοντας τις δηλώσεις των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων για το «πόθεν έσχες» συνειδητοποιούμε ότι τελικά τους Νεόπτωχους Έλληνες τους κυβερνούν Έλληνες Μπερλουσκόνι, ενώ οι περισσότεροι πολιτικοί – όπως φαίνεται από το «πόθεν έσχες» – ζουν με παχυλές καταθέσεις στις τράπεζες, ακίνητα, ομόλογα, πολυτελή αυτοκίνητα κ.λ.π.
Όλοι συμφωνούμε ότι οι Βουλευτές πρέπει να έχουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα, για να μην εξαρτώνται από τα αδηφάγα επιχειρηματικά συμφέροντα.
Από την άλλη πλευρά όμως οι συνολικές αποζημιώσεις των εκλεγμένων αντιπροσώπων βρίσκονται πολύ μακριά από αυτά που παίρνει μηνιαίως ένας μέσος εργαζόμενος. Αυτό δείχνει ότι η περίφημη αντιπροσωπευτική σχέση εκλογέα και εκλεγομένου δεν λειτουργεί, πράγμα που είναι θεμελιώδες για μια κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Με άλλα λόγια, όταν ένας πολιτικός δηλώνει εκατόν πενήντα ή διακόσιες χιλιάδες ευρώ το χρόνο, τότε είναι πολύ δύσκολο να αντιληφθεί στοιχειωδώς τις αγωνίες και το δράμα του εργαζομένου στο σουπερμάρκετ, που παίρνει 700 ευρώ το μήνα ή του τετραώρου που αποκομίζει 400 ή εκείνου που δεν μπορεί να πληρώσει για τη μόρφωση των παιδιών του ή πολύ περισσότερο του ανέργου ή απολυμένου.
Επομένως, είναι αναγκαίο ο πολιτικός που εκπροσωπεί τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα, να κάνει συνεχώς ανατροπές στο μοντέλο ζωής του, για να συντηρεί στη ζωή αυτή την αντιπροσωπευτική σχέση.
Ασφαλώς, μπορεί να υπάρχουν πλούσιοι πολιτικοί, που να εκφράζουν πτωχούς και χαμηλά η μεσαία στρώματα.
Για να υπάρξει όμως αυτή η σχέση οφείλει ο πλούσιος πολιτικός να το δείχνει κάθε μέρα με τον τρόπο ζωής του, τις θέσεις που εκφράζει και τις προτάσεις του.
Η στάση ζωής και οι πολιτικές του πλούσιου πολιτικού απέναντι στη μεγάλη πλειοψηφία του λαού που υποφέρει οικονομικά, αποτελεί την άμεση απάντηση σε όσους υπονομεύουν και αμφισβητούν το σημερινό πολιτικό σύστημα και απομακρύνονται από το δημόσιο βίο. Άσχετα από τον οποιονδήποτε έλεγχο που μπορεί να αποδώσει, αν κάποιος βουλευτής γίνει πλουσιότερος με αθέμιτο τρόπο, ο πολιτικός καταξιώνεται με τον τρόπο ζωής και την υπεύθυνη πολιτική του στάση.
Το παράδειγμα του συντοπίτη Νικολάου Πλαστήρα, που πέθανε πάμπτωχος, δείχνει τον δρόμο.
Επιβάλλεται στο νέο ξεκίνημα της χώρας μας με τον Γιώργο Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ, να επανέλθει η Πολιτική και η λειτουργία του Τύπου σε υγιείς βάσεις.
Άλλωστε είναι γνωστό ότι η σωστή λειτουργία του Τύπου είναι καθοριστική για την ποιότητα της δημοκρατίας.
