Ο συνδικαλισμός και η διεκδίκηση εργασιακών δικαιωμάτων διέρχεται δύσκολες μέρες. Η οικονομική κρίση σίγουρα έχει παίξει ρόλο σ΄ αυτό. Είναι δύσκολο σαν συνδικαλιστικό κίνημα να βγεις και να διεκδικήσεις πράγματα για τον κλάδο σου σε μια περίοδο που η οικονομία δεν είναι σε καλή κατάσταση και που ο λαός μας είναι απογοητευμένος από τις διαρκείς διαψεύσεις των προσδοκιών του.
Είναι όμως αυτός ο μόνος λόγος; Πριν από την κρίση, για παράδειγμα τη δεκαετία του 2000, ο συνδικαλισμός είχε μεγαλύτερη αποδοχή; Οι εκπαιδευτικοί συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις και στις διαδικασίες του κλάδου ή παρακολουθούσαν τις εξελίξεις από απόσταση και με πολύ σκεπτικισμό;
Όποιος συμμετείχε στις γενικές συνελεύσεις του κλάδου την τελευταία δεκαετία, μη εξαιρουμένης της ετήσιας, αλλά και όποιος παρακολουθεί το μέσο όρο συμμετοχής των συναδέλφων στις απεργίες ξέρει την απάντηση. Οι ίδιοι άνθρωποι διαρκώς, οι οποίοι είτε αναγκάζονται από την ιδιότητα τους σαν μέλη του Δ.Σ να συμμετάσχουν, είτε κάποιοι λίγοι, θα είναι οι ρομαντικοί οι οποίοι έχουν στο μυαλό τους μαζικές διαδικασίες τον παλαιότερων δεκαετιών. Οι συνδικαλιστικές παρατάξεις στο μυαλό των περισσοτέρων συναδέλφων αντιμετωπίζονται στην καλύτερη περίπτωση με αδιαφορία, πιο πολύ όμως ως παραμάγαζα πολιτικών γραφείων που η καθεμιά διαχειρίζεται εξυπηρετήσεις και τα μέλη τους αποσκοπούν στην προσωπική τους ανέλιξη.
Πρέπει όμως να αντιληφθούμε πως τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η κοινωνία προχώρησε και οι προκλήσεις είναι πολλές και μεγάλες. Το συνδικαλιστικό κίνημα δεν μπορεί να απαντά σ αυτές τις προκλήσεις με δομές και διαδικασίες απαρχαιωμένες. Είναι απαραίτητο να βγει ο κλάδος μπροστά από τις εξελίξεις, να διεκδικήσει τον εκσυγχρονισμό του, να προτείνει μεταρρυθμίσεις και να στηρίξει αλλαγές που εκσυγχρονίζουν και το συνδικαλισμό αλλά και την εκπαίδευση γενικότερα.
Σε αυτή την διαδικασία θα χρειαστούμε σύμμαχο την κοινωνία. Αυτό για εμάς είναι αδιαπραγμάτευτο. Χωρίς την στήριξη της γινόμαστε μάλλον γραφικοί. Στα μάτια της είμαστε εδώ και χρόνια απαξιωμένοι. Οι εκπαιδευτικοί για τον περισσότερο κόσμο, είναι ένας κλάδος του δημοσίου που δουλεύει λίγες ημέρες τον χρόνο καιαμείβεται καλά για αυτή την εργασία και αν θέλει μια οικογένεια να κάνει κάτι παραπάνω για την εκπαίδευση των παιδιών της θα πρέπει να πληρώσει για φροντιστήριο. Αν όμως ο κλάδος θέλει την κοινωνία σύμμαχο στις διεκδικήσεις του θα πρέπει να αλλάξει αυτή την εικόνα. Οι εκπαιδευτικοί δεν πρέπει να συνεχίσουν να αντιμετωπίζονται, από τους γονείς, σαν εργαζόμενοι που στο μυαλό τους έχουν πώς να εργάζονται λιγότερο.
Δυστυχώς ο τρόπος με τον οποίον γίνεται η μεγαλύτερη δημοκρατική διαδικασία του κλάδου, η γενική συνέλευση, ενισχύει αυτή την αρνητική εικόνα. Για μια ακόμα χρονιά γίνεται σε εργάσιμη μέρα και ώρα, τα σχολεία θα είναι κλειστά και η πλατεία της πόλης θα γεμίσει από μαθητές και καθηγητές. Είναι πρόκληση απέναντι σε μια κοινωνία που εκείνη τη μέρα εργάζεται κανονικά και σε επαγγελματίες που τις συνελεύσεις τους τις κάνουν απόγευμα η Σαββατοκύριακο.
Σαν παράταξη υποστηρίζουμε πως όποιος πιστεύει στην ανάγκη ύπαρξης δυνατού συνδικαλιστικού κινήματος μπορεί να συμμετάσχει στη γενική συνέλευση σε μη εργάσιμη ώρα και μέρα. Κάτω από αυτή την λογική όσοι απαρτίζουμε αυτή την παράταξη την Πέμπτη 07/12/2017 αρνούμαστε να συμμετάσχουμε σε μια συνέλευση που γίνεται σε εργάσιμη ημέρα και ώρα. Ο συνδικαλισμός ιστορικά αναπτύχθηκε σε συνθήκες διωγμού και με δυσκολίες όχι με αργίες-δώρο της εκάστοτε διοίκησης.
Αντωνόπουλος Αλέξανδρος
Γεννάδιος Ιωάννης
Ζαχαρής Κωνσταντίνος
Ντελής Νικόλαος
Σβερώνης Ηλίας
Τσουλούφας Κωνσταντίνος
