Η λεγόμενη διαπραγμάτευση της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τους ιμπεριαλιστές της ΕΕ και του ΔΝΤ για τη «δεύτερη αξιολόγηση», βαίνει προς ολοκλήρωση. Το αποτέλεσμά της δεν είναι άλλο απ’ την επιβολή νέων τερατωδών μέτρων ενάντια στους εργαζόμενους και στο λαό. Μέτρα που έρχονται να προστεθούν στα παλιά. Σ΄ αυτά που πέρασε τόσο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όσο κι οι προηγούμενες της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και των διάφορων κολαούζων.
Τα νέα μέτρα – όσα έχουν ανακοινώσει μέχρι τώρα – λεηλατούν το ήδη πενιχρό εισόδημα των εργαζόμενων, μέσω της μείωσης του αφορολόγητου από τα 8.636 στα 5.681 ευρώ, βάλλοντας ευθέως τον ίδιο το βασικό μισθό του εργαζόμενου, προβλέπουν την κατάργηση φοροαπαλλαγών και επιδομάτων (ανεργίας, θέρμανσης, οικογενειακών επιδομάτων, φυσικών καταστροφών), ενώ χαρατσώνονται ξανά οι συντάξεις και κόβονται οι επικουρικές. Τα μέτρα αυτά, εξαθλίωσης, τα συνοδεύουν και πιο εκτεταμένες αφαιρέσεις εργατικών δικαιωμάτων – μέρος μιας «στρατηγικού χαρακτήρα» επίθεσης του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστών απέναντι στη εργατική τάξη – όπως: Διευκόλυνση των ομαδικών απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα με την κατάργηση του βέτο του υπουργείου Εργασίας και απόφαση γι’ αυτές απ΄ το Ανώτατο Συμβούλιο Εργασίας, απαλλάσσοντας έτσι την εκάστοτε κυβέρνηση απ΄ το πολιτικό κόστος των απολύσεων και τους εργοδότες από «εμπόδια» να πραγματοποιούν γρήγορες μαζικές απολύσεις. Συνέχιση και διεύρυνση της κατάργησης της Κυριακάτικης αργίας, όπου τουλάχιστον 30 Κυριακές το χρόνο τα εμπορικά καταστήματα θα είναι ανοικτά, σε περιοχές της Αθήνας, του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης. Και έπεται συνέχεια… Νέα «αξιολόγηση» (διάβαζε απολύσεις, μισθολογικές καθηλώσεις) στο δημόσιο και μείωση του πλαφόν πρόσληψης συμβασιούχων.
Τα μέτρα αυτά είναι προς όφελος της ντόπιας άρχουσας τάξης και των ιμπεριαλιστών, ενώ τα λεγόμενα «αντίμετρα» για να «χρυσωθεί το χάπι», αποτελούν μια απάτη που ούτε στο ελάχιστο δεν αντισταθμίζουν τη λεηλασία και την επίθεση αυτή, ενώ αφορούν λίγους, και προπαντός το ίδιο το κεφάλαιο (φοροαπαλλαγές για τους επιχειρηματίες). Κι αυτά θα ενεργοποιηθούν μόνο σε περίπτωση που επιτευχθεί ο στόχος για πρωτογενές πλεόνασμα πάνω του 3,5%.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει το λαό πως το όφελος απ΄ τη «συμφωνία» αυτή θα είναι η απαρχή της διαπραγμάτευσης για τη διευθέτηση του «ελληνικού χρέους». Ενός χρέους όμως που δεν είναι του λαού! Αλλά της ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης που για λογαριασμό της «διαπραγματεύεται» η κυβέρνηση με τους ιμπεριαλιστές, με πενιχρά και αμφίβολα αποτελέσματα και κυρίως, όχι για την βελτίωση της θέσης του ελληνικού λαού. Ενός χρέους που οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και της ΕΕ αξιοποιούν στη μεταξύ τους αντιπαράθεση και ανταγωνισμό και στους εκβιασμούς τους προς την ελληνική πλευρά.
Εργαζόμενοι/-ες, άνεργοι/-ες, νέοι/-ες,
Η κατάσταση που επικρατεί όσον αφορά τις αντιστάσεις του λαού και των εργαζόμενων είναι τελείως αναντίστοιχη μ΄ αυτή που απαιτείται, κι όχι με ευθύνη του λαού και των εργαζόμενων! Οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ φέρουν τεράστια ευθύνη για την αποσυγκρότηση του εργατικού κινήματος και την υπονόμευση κάθε κατεύθυνσης αντίστασης και διεκδίκησης. Όπως πολλές φορές το έχουν ξανακάνει, αφού για μια μακρά περίοδο – και ενώ δρομολογούνταν εδώ και μήνες τα νέα αντιλαϊκά μετρά – επέβαλαν ακινητοποίηση των συνδικάτων, προκηρύσσουν τώρα, μια γενική απεργία, της τελευταίας στιγμής, για τις 17 του Μάη. Μια απεργία στην οποία ωστόσο οι εργαζόμενοι πρέπει να συμμετάσχουν μαζικά διαδηλώνοντας την αντίθεσή τους στα νέα μέτρα. Το ΠΑΜΕ απ΄ την άλλη μεριά δεν επιδιώκει την οργάνωση πραγματικών λαϊκών και εργατικών αγώνων με στόχο την ανατροπή των μέτρων και συνολικά της αντιλαϊκής πολιτικής, εξαντλούμενο σε κομματικές παρελάσεις και κοινοβουλευτικές προτάσεις.
Η διασπορά εκλογικών και κοινοβουλευτικών αυταπατών, η αποσυγκρότηση του εργατικού κινήματος, η άρνηση της γραμμής της αντίστασης και της διεκδίκησης, της σύγκρουσης με την ντόπια εξαρτημένη αστική τάξη και τους ιμπεριαλιστές, με την πολιτική τους που εφαρμόζει η κυβέρνηση και υπηρετεί και η αντιπολίτευση, οδηγούν το λαό στη γωνία και στην ηττοπάθεια.
Κόντρα σ’ αυτό το κλίμα, να προβάλλουμε την πραγματική διέξοδο! Αυτή των μαζικών κι αποφασιστικών εργατικών και λαϊκών αγώνων. Όπου οι εργαζόμενοι κι ο λαός, μέσα από συνελεύσεις, απεργίες, διαδηλώσεις, κινητοποιήσεις κι όποιες άλλες μορφές αγώνα αποφασίσουν, να πάρουν την υπόθεση στα δικά τους χέρια τους και να παλέψουν ενάντια στο νέο κύμα της επίθεσης, αλλά ενάντια και σε όλα τα αντιλαϊκά μέτρα και «μνημόνια». Όσο δύσκολος κι αν είναι ο δρόμος αυτός, όσους κόπους και θυσίες κι αν χρειαστεί, αποτελεί για το λαό, μονόδρομο. Που μπορεί όμως να έχει ως αποτέλεσμα σοβαρές νίκες για το λαό και τους εργαζόμενους!
