Τον προηγούμενο αιώνα είχε πει περίτρανα ο φυσικός Αλβέρτος Αϊνστάιν πως: «Υπάρχουν δύο μόνο τρόποι να ζήσεις τη ζωή σου. Ο ένας είναι σαν τίποτα να μην είναι θαύμα. Ο άλλος είναι σαν όλα να είναι θαύμα». Και εδώ αρχίζει ο ισοσκελισμένος λογισμός του καθενός που διερωτάται: Ζω από θαύμα ή επιβιώνω μέσα από αυτό; η απάντηση που πρέπει να δοθεί, προϋποθέτει τολμηρή διάθεση και ζωηρή σκέψη. Στη διαμόρφωση όμως μίας τέτοιας θεωρητικής άποψης, προϋποθέτει πολλούς εξωγενείς παράγοντες!
Ένας από αυτούς είναι: «η προσομοίωση του χαρακτήρα», που σημαίνει η τοπική οικειότητα που έχει ένας άνθρωπος με το φιλικό του περιβάλλον. «Η ακτίνα δράσης του», είναι ένας άλλος παράγοντας που ακολουθεί, για να αναδείξει την πορεία της εξέλιξης του ως (κύρια μονάδα) αυτοτελούς ύπαρξης. Κι έτσι αποκαλύπτουμε τη ζωή στηριζόμενη σε δύο αρχές, όπως είχε πει κάποτε κάποιος Ινδός Γκουρού, ονόματι Όσσο: «Πρώτον, ζω σαν σήμερα να ήταν η τελευταία μου μέρα σ’ αυτή τη γη. Δεύτερον, ζω σήμερα σαν να πρόκειται να ζήσω για πάντα»! Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της απόδοσης, αναγνωρίζεται η καλή πρόθεση και ευγενή διάθεση για να εξασκηθεί κανείς θεσμικά με το πεπρωμένο του, ενεργά! Άλλωστε, οι αρνητικές σκέψεις δεν οδηγούν ποτέ σε θετικές πράξεις.
Κυριολεκτώντας τώρα, και ύστερα από μια πλούσια συγκομιδή ευκαιριών και εμπειριών, μπορεί ο οποιοσδήποτε άνθρωπος να βρει τη δική του στάση ζωής, αντιμετωπίζοντας τις νοοτροπίες άλλων ανθρώπων με συγκατάβαση για ανοιχτό και ειρηνικό διάλογο. Εκεί καταλήγουν οι πιο σύντομες διαμάχες, όταν δηλαδή γνωρίζουν τους κανόνες συμφιλίωσης όλες οι πλευρές. Έτσι μιλάμε για πλήρη ισοσκέλιση και κατόπιν ευθυγράμμιση συμπεριφορών, που παράλληλα τέμνονται σε ένα τεντωμένο σχοινί. Δεν υπάρχει αμφιβολία λοιπόν, πως οι αλληλοεπιδράσεις καλά κρατούν όταν ξεκινούν από την ίδια αφετηρία, που δεν είναι άλλη από την «συνοχή», που ως κύρια συστατικά έχουν την ίδια υπομονή για το παρόν, πίστη για το μέλλον και χαρά για την όλη προσπάθεια.
Του Σεραφείμ Δ. Μπαζάνη
(Συγγραφέα – Ερευνητή)
