Η Ιερά Μητρόπολη Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων θέλοντας να συμβάλει στην καλύτερη κατάρτιση και συνεχή επιμόρφωση των στελεχών της τοπικής μας Εκκλησίας στο έργο της Κατηχήσεως, αλλά και όσων ασκούν εκπαιδευτικό και κοινωνικό λειτούργημα, συνεχίζει για Τρίτη χρονιά τα επιμορφωτικά σεμινάρια κατηχήσεως. Το ετήσιο πρόγραμμα των σεμιναρίων καλύπτει κατά το δυνατόν, τις σύγχρονες πνευματικές ανάγκες και τις κατηχητικές προκλήσεις της επικαιρότητας.
Το πρώτο σεμινάριο πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2016 στο πνευματικό κέντρο του Ιερού Μητροπολιτικού Ναού Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Καρδίτσας. Η προσέλευση των Κατηχητών ήταν πολύ μεγάλη και με πολύ ενδιαφέρον παρακολούθησαν την ομιλία. Στο τέλος της ομιλίας ακολούθησε εποικοδομητική συζήτηση με κέρασμα.
Ομιλητής στο 1ο σεμινάριο των Κατηχητών ήταν ο Πανοσιολογιότατος Αρχιμανδρίτης π. Πολύκαρπος Μπόγρης. Κληρικός της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς και γραμματέας της συνοδικής επιτροπής επί της χριστιανικής αγωγής και της νεότατος. Το θέμα που ανέπτυξε ήταν: Διακονώντας με ευθύνη και πνευματικότητα.
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Τιμόθεος καλωσόρισε και ευχαρίστησε τον πρώτο ομιλητή για φέτος π. Πολύκαρπο, για την παρουσία του στο σεμινάριο των Κατηχητών, καθώς και όλους τους κατηχητές κληρικούς και λαϊκούς. Ανέφερε πως Θα συνεχιστεί και φέτος με την Χάρη του Θεού το πρόγραμμα της μηνιαίας επιμορφώσεως στα θέματα αυτά, για να μπορούμε να βλέπουμε, να ακούμε, θέσεις και απόψεις από ανθρώπους και εκτός της Μητροπολιτικής μας περιφέρειας, να ανοίγει ο ορίζοντας μας, ώστε να επιτελούμε καλύτερα το έργο μας.
Ο π. Πολύκαρπος ευχαρίστησε τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας για την αγάπη που τρέφει προς το πρόσωπό του και για την πρόσκληση να είναι ομιλητής στο πρώτο σεμινάριο των κατηχητών.
Στην ομιλία του μεταξύ άλλων ανέφερε: Είναι πολύ σημαντική αυτή η συνάντησή μας. Είναι άλλη μια εμπειρία στην εμπειρία της ζωής σας. Και μέσα στην Εκκλησία η εμπειρία είναι ένα γεγονός που χαράζει την καρδιά μας. Σήμερα είναι η Εκκλησία εδώ. Σε αυτή την διακονία που μας κάλεσε η Εκκλησία και ελεύθερα το δεχθήκαμε, ο Θεός μας κάνει την τιμή να μας συμπεριλάβει στους συνεργάτες του. Δεν σημαίνει όμως ότι η επιλογή μας αυτή, μας επιτρέπει να εφησυχάζουμε ή να θεωρούμε τον εαυτό μας, προνομιούχο και ανώτερο από τους άλλους ανθρώπους. Ασφαλώς είναι προνόμιο να διακονούμε στο έργο του Θεού και να συμβάλουμε και εμείς με τις δυνάμεις μας, τις μικρές ή τις μεγαλύτερες, στην σπορά του θείου λόγου και στην καλλιέργεια των ψυχών των ανθρώπων. Αλλά δεν θα πρέπει να ξεχνούμε ποτέ ότι το προνόμιο αυτό είναι ένα τάλαντο που μας έδωσε ο Θεός, ένα τάλαντο που δεν δικαιούμεθα να κρύψουμε στην γη και να το αφήσουμε να σκουριάζει. Αντίθετα όλοι μας, έχουμε την υποχρέωση να το καλλιεργήσουμε ώστε να αυξηθεί και να αποδώσει περισσότερους και καλύτερους καρπούς. Αυτό είναι το χρέος μας, αυτή είναι η ευθύνη μας και ενώπιον της Εκκλησίας και ενώπιον του Θεού διότι διαφορετικά θα είμαστε υπόλογοι και εκτεθειμένοι ενώπιον του Θεού, όπως συνέβη και με τον δούλο της ευαγγελικής παραβολής των ταλάντων. Τον οποίο επέπληξε ο κύριος του διότι έκρυψε το τάλαντο που του εμπιστεύτηκε και δεν το αξιοποίησε.
Η Εκκλησία συνεχίζει να ζει γιατί κατηχεί. Ο χριστιανός ανοίγεται στον κόσμο γίνεται γέφυρα. Τι σημαίνει γέφυρα; Να σε πατάω και να περνάω.
Πρέπει κάποια στιγμή όλοι μας να αναρωτηθούμε και να δούμε αν είμαστε οι άνθρωποι εκείνοι οι οποίοι δημιουργούμε αισθήματα χαράς, και γλύκας στις καρδιές των ανθρώπων. Μας εμπιστεύεται ο Θεός ψυχές. Η κατήχηση πρέπει να έχει ανθρώπους οι οποίοι να εμπνέουν. Γιατί όλοι εμείς οι κατηχητές, δεν μεταφέρουμε στους ανθρώπους απλές θρησκευτικές γνώσεις. Μεταφέρουμε εμπειρία και έκφραση ζωής.
Ο χώρος της Εκκλησίας είναι ένας χώρος διακονίας, ένας χώρος προσφοράς. Να λέμε αυτό που έλεγε κάποτε ο Άγιος Πορφύριος. Πρόσεχε αν δουλεύεις για τους ανθρώπους, θα πληρωθείς ανθρώπινα. Να θυμάσαι ότι δουλεύεις για τον Θεό και θα πληρωθείς από τον Θεό. Εργοδότης είναι ο Θεός για αυτόν δουλεύουμε. Ο χώρος της κατήχησης δεν είναι ένας χώρος καταξίωσης και ένας χώρος προβολής. Το πρόσωπο του κατηχητή είναι κάτι ιδιαίτερο, ξεχωριστό, κομβικό σημείο. Όπως λένε οι Άγιοι, έχουν δώσει πολύ αίμα για να λάβουν πνεύμα. Αυτοί οι οποίοι έχουν αγωνιστεί για να γίνουν άνθρωποι πνευματικότητος. Τα παιδιά έχουν προτεραιότητα σε μια ενορία γιατί είναι η συνέχεια μας. Αν τα παιδιά μας δεν συνεχίσουν να είναι οι πιστοί της ενορίας μας, η Εκκλησία θα κλείσει. Να αισθανόμαστε ότι είμαστε όλοι μια οικογένεια και πρέπει να υπάρχει μια συνέχεια. Τα οποία παιδιά, είναι τα παιδιά του Θεού. Να αισθανθούν τα παιδιά ότι η Εκκλησία, τους σκέπτεται, τους σκεπάζει. Άρα ο καθένας από εμάς είναι ένα κομβικό πρόσωπο στην ιστορία της Εκκλησίας και στην ιστορία της ζωής των ανθρώπων. Όπως και σε εμάς υπήρξε ένα κομβικό σημείο.
Τι σημαίνει όμως πνευματικότητα του κατηχητή;
Πρώτον: Είναι σημαντική η προσωπική μας πνευματική καλλιέργεια και η πρόοδος. Το να λέμε λόγια για τον Θεό είναι εύκολο αλλά αυτό είναι μια ιδεολογία. Η πνευματική μας ζωή, είναι επίπονη κατάσταση, πονάμε για να έχουμε πνευματική ζωή; Βλέπουμε τα λάθη μας; Πολεμάμε; Βλέπουμε τις δυσκολίες και τις ιδιαιτερότητες; Χρειάζεται εργασία πνευματική, χρειάζονται πολλά δάκρυα.
Δεύτερον: Να έχουμε μέσα μας γαλήνη. Να έχουμε παλέψει με τα πάθη μας. γιατί αν δεν μπορεί να κάνει κάποιος καλά τον εαυτό του, τότε πως θα μπορέσει να κατηχήσει τους άλλους. Αν μέσα μας δεν έχουμε καταλαγιάσει τα πάθη μας, πως θα μιλήσουμε για την εγκράτεια, για την αγνότητα αν δεν την έχουμε ζήσει.
Τρίτον: Η λειτουργική και μυστηριακή ζωή όλων μας. Ένας καλός κατηχητής δεν φαίνεται γιατί λέει καλά το μάθημά του, αλλά φαίνεται γιατί συμμετέχει στο γεγονός της Εκκλησίας που είναι η λειτουργία της ζωής του. Η μετοχή στα μυστήρια. Όσο καλά και να πει ένας κατηχητής το μάθημα, τα παιδιά την Κυριακή μας βλέπουν, ότι την Κυριακή στην Εκκλησία δεν ερχόμαστε, δεν κοινωνάμε. Ή θα κοινωνήσουμε Χριστούγεννα και Πάσχα. Για ποιον γίνεται η λειτουργία; Για ποιόν μπαίνουμε κάθε Κυριακή μέσα στο Ναό; Για να αισθανόμαστε ότι φτάνουμε στον Παράδεισο και κάνουμε την ζωή μας Παράδεισο. Πως μοιραζόμαστε την εβδομάδα μας ευχαριστιακά αν δεν συμμετέχουμε την Κυριακή στην Θεία Ευχαριστία; Πως γίνεται η ζωή μας μια ζωή δοτική όταν εμείς δεν παίρνουμε από αυτόν που είναι ο ζωοδότης. Και αν μετέχουμε, μετέχουμε με ειλικρίνεια, με συντριβή. Αιματώνεται η ψυχή μας με το αίμα του Χριστού μας; Τροφοδοτεί την ύπαρξη μας; Η Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία είναι ένα γεγονός που ενώνει όλους μας.
Τέταρτον: Όλοι εμείς οι κατηχητές κληρικοί και λαϊκοί, έχουμε μια αναφορά. Ο τρόπος της διακονίας θα πρέπει να έχει μια Εκκλησιαστικότητα. Δηλαδή μετέχουμε στο γεγονός ότι είμαστε στο ενιαίο σώμα της Εκκλησίας. Σε αυτό το ενιαίο σώμα Εκκλησίας πειθαρχούμε. Πειθαρχούμε στον Επίσκοπο πατέρα μας. Να έχουμε μια σχέση πνευματική με τον Επίσκοπό μας. Δεν κάνουμε ότι θέλουμε.
Πέμπτον: Να έχουμε θυσιαστική διακονία. Να είμαστε αυθεντικοί, να μην απογοητευόμαστε. Να θυμούνται τα παιδιά ότι κάποτε, υπήρξε ένας Ιερέας κατηχητής που στα δύσκολα χρόνια της ζωής του ήταν εκεί. Ήταν ένας κατηχητής, μια κατηχήτρια που ήταν αδερφός και αδερφή και ήταν εκεί.
Και όσο κάποιος εμβαθύνει και μπαίνει μέσα στην ομορφιά της πνευματικότητος, τότε καταλαβαίνει τι του αποκαλύπτει ο Θεός. Και του αποκαλύπτει κάτι που δεν μπορεί να το αισθανθεί ο ανθρώπινος νους.
Και τέλος τόνισε ο π. Πολύκαρπος, πως μας λείπει να κάνουμε αυτό που έκαναν οι Άγιοι, γιατί πολλά ξέρουμε από αυτά που είπαν οι Άγιοι, αλλά λίγα κάνουμε από αυτά που έκαναν οι Άγιοι. Και να μην ξεχνάμε την προσευχή.
Το 2ο σεμινάριο των κατηχητών θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου με ομιλητή τον Καθηγητή μέσης εκπαίδευσης και πρόεδρο της συνοδικής επιτροπής καλλιτεχνικών εκδηλώσεων της Εκκλησίας της Ελλάδος κ. Ηλία Λιαμή.
