Ένα από τα πιο κρίσιμα ζητήματα της εποχής μας, είναι η υπευθυνότητα που κουβαλάμε (άπαντες) από γεννησιμιού μας. Κάτι που μας κάνει ευάλωτα όντα, απέναντι στα σύγχρονα προβλήματα της σκληρής καθημερινότητας που βιώνουμε. Δεν είναι καθόλου παράξενο που λέμε συνεχώς στον εαυτό μας «όχι» ή «πρέπει»!
Το δίλλημα αυτό (κάθε φορά) εντοπίζεται με διαφορετικά πρόσωπα, δημιουργώντας ενοχές στις τυχόν διπολικές παραλλαγές του ατόμου.
Εξετάζοντας τις παραμέτρους που ακολουθούν την εφηβεία μέχρι την ενηλικίωση του ανθρώπου, χαρακτηρίζεται από πάμπολλα συναισθηματικά στάδια. Ένα από αυτά, είναι το φορτίο που κουβαλά ο άνθρωπος από τα σχολικά χρόνια των μαθητικών του ευθυνών, βαραίνοντας την συνείδηση όλων από πολύ νωρίς, όπως εύλογα παρατηρούμε. Στη συνέχεια και ύστερα από τις επαγγελματικές επιλογές του καθενός μας, διαπιστώνεται μια κούρσα αντιθέσεων, διεκδικήσεων, τολμηρών αποφάσεων, ρήξεων και αντιδικιών. Οι συγκρούσεις αυτές παραδοσιακά στηρίζονται σε κληρονομικό δανεισμό, που οι νόμιμοι δικαιούχοι απομακρύνονται ποικιλοτρόπως από τους επιτήδειους που τα καταχρώνται στο έπακρο. Και κάποια στιγμή η τυφλή δικαιοσύνη βλέπει – και – διαχωρίζει τους αθώους από τους ένοχους με τα ανάλογα τιμήματα… για τους δεύτερους.
Κατ’ εξακολούθηση λοιπόν, έχουμε δανεικές ευθύνες ΟΛΟΙ και στο μέτρο του δυνατού, αδιαφορώντας για τις όποιες συνέπειες ακολουθούν στη συνέχεια. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, τα δανεικά κάποτε πρέπει να επιστρέφονται απ’ όπου και αν προέρχονται για καθαρή συνείδηση. Βέβαια κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει στο μέγιστο βαθμό, καθώς η απώλεια αγαθών και η στέρηση ανέσεων δεν ικανοποιεί όλους εκείνους που ζουν εις βάρος των (οικείων) συνανθρώπων τους.
Όσο πιο νωρίς καταλαβαίνει κανείς το σφάλμα των ευθυνών του, τόσο καλύτερα θα δει τις πράξεις του με άλλο μάτι στη συνέχεια. Συνεπώς, η μέση ηλικία καθορίζει τις ισοδύναμες τάξεις του ανθρώπινου δυναμικού, σε όλα τα μήκη και πλάτη παγκοσμίως.
Του Σεραφείμ Δ. Μπαζάνη (Συγγραφέα – Ερευνητή)
