Ποιος έλληνας τηλεθεατής δεν έχει συνδυάσει μεσημέρια του καλοκαιριού του με την αξέχαστη σειρά παραγωγής της κρατικής τηλεόρασης «στο Κάμπινγκ»! Κάπου στην Πελοπόννησο, σε ένα κάμπινγκ, ντόπιοι εργαζόμενοι, συγχρωτιζόμενοι με τουρίστες και επισκέπτες του χώρου περνούν ανέμελες στιγμές, κωμικές και τραγικές μαζί, με το άλλοθι της θερινής ραστώνης! Τηρουμένων των αναλογιών, αλλά με την ιλαροτραγωδία σταθερή, παρόμοιες καταστάσεις παρακολουθούμε σήμερα, πραγματικές δυστυχώς και όχι σενάριο ταινίας, στο χώρο του ΑΠΘ (Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θες/νίκης)! Ελεύθερο κάμπινγκ στα μέσα του καλοκαιριού από ακτιβιστές και αλληλέγγυους, από κινηματίες και αναρχικούς που μάχονται για το προσφυγικό και το μεταναστευτικό, από παιδιά «μαραμένων» λουλουδιών, που οραματίζονται ότι έτσι θα χτυπήσουν το κεφάλαιο! Ο χώρος του πανεπιστημίου έχει μετατραπεί σε πραγματική κατασκήνωση, με κουζίνες, μαγειρία, τροχόσπιτα και εξέδρες συναυλιών. Οι εικόνες με τα έκτροπα των καταλήψεων είναι τουλάχιστον θλιβερές και αποτροπιαστικές, πολύ δε περισσότερο, όταν τα παραπάνω λαμβάνουν χώρα σε μια ευνομούμενη πολιτεία και σε ένα κράτους δικαίου. Και από την άλλη, η Κυβέρνηση και ο κρατικός μηχανισμός παρακολουθούν στωικά τις εξελίξεις, σφυρίζοντας αδιάφορα, καλυπτόμενοι πίσω από το «αναχρονιστικό» κατά την προσωπική μου άποψη άσυλο, που μόνο άσυλο ιδεών δεν είναι, αλλά αντιθέτως άσυλο καταστροφών και βιαιοτήτων. Βέβαια, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, τέτοιου είδους μπάχαλα και ανομίες ήταν πάντα προσφιλή στον ΣΥΡΙΖΑ, που τα ενθάρρυνε και τα πυροδοτούσε! Γι’ αυτό ποιεί την νήσσα τώρα και ανέχεται την ασυδοσία στο Αριστοτέλειο, γιατί είναι εγκλωβισμένος στις ιδεοληψίες του και στις αριστερές του αγκυλώσεις! Τα γεγονότα στη Θες/νίκη πρέπει να αποτελέσουν την αφορμή για μια ουσιαστική συζήτηση από την αρχή περί πανεπιστημιακού ασύλου και κατά πόσο αυτό το ιδιότυπο σήμερα άσυλο είναι αναγκαίο ή πρέπει να καταργηθεί διά παντός ως έννοια, ως έθιμο, ως τακτική. Γιατί, όπως είναι γνωστό, με νόμο – πλαίσιο της Διαμαντοπούλου το 2011 το πανεπιστημιακό άσυλο ως νομική έννοια και υπόσταση καταργήθηκε διά της παράλειψης να αναφερθεί στις σχετικές διατάξεις. Όπως επίσης είναι γνωστό, το 2015 με το πολυνομοσχέδιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για την παιδεία γινόταν λόγος για επαναφορά του πανεπιστημιακού ασύλου. Στη χώρα μας διαχρονικά το πανεπιστημιακό άσυλο έχει μεταλλαχθεί σε μια παγιωμένη αναρχία και υπό αυτή την έννοια είναι και ανώφελο και επικίνδυνο. Εκτός από τα επίκαιρα δεινά στο κάμπινγκ στο Αριστοτέλειο, όσοι υπάρξαμε φοιτητές στα πανεπιστήμια, έχουμε στο μυαλό μας αποτυπωμένες εικόνες που δεν τιμούν την πανεπιστημιακή κοινότητα: Ελεύθερη διακίνηση ναρκωτικών, βανδαλισμοί, ετσιθελικοί καταληψίες αγνώστων στοιχείων, αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου. Επομένως, στα πανεπιστήμια στο όνομα του ασύλου έβρισκαν προστασία κάθε είδους εγκληματίες. Είναι απορίας άξιο, γιατί στη χώρα μας, που η ακαδημαϊκή ελευθερία και η ανεμπόδιστη διακίνηση των ιδεών, η ελευθερία της διδασκαλίας, η έρευνα και η επιστήμη προστατεύονται από το Σύνταγμα (άρθρο 16), γίνεται ακόμη λόγος και για άσυλο, απαγόρευση δηλαδή εισόδου της δημόσιας ή κρατικής δύναμης στα πανεπιστημιακά ιδρύματα, πλην των περιπτώσεων που διαπράττονται κακουργήματα ή κινείται αυτόφωρη διαδικασία για εγκλήματα κατά της ζωής. Αξίζει δε να αναφερθεί, ότι σε καμία νομοθεσία σύγχρονου ευρωπαϊκού κράτους δεν ισχύει το πανεπιστημιακό άσυλο. Και επειδή, όσο και να κραυγάσουν οι φοιτητές, οι πανεπιστημιακοί, οι γονείς που δαπανούν για την ανώτατη μόρφωση των παιδιών τους, οι Σύγκλητοι και οι πρυτανικές αρχές, λύση θα δοθεί μόνο με ισχυρή πολιτική βούληση. Γιατί κακά τα ψέματα, και οι κυβερνήσεις του παρελθόντος αποδείχθηκαν άτολμες στην ριζική αντιμετώπιση αυτού του φαινομένου, φοβούμενες το πολιτικό κόστος από τις αντιδράσεις όλων εκείνων που είναι ιδεολογικά υπόδουλοι σε αριστεροαναρχικά στερεότυπα. Με αποτέλεσμα, κάθε φορά που διαδραματίζονταν παρόμοια περιστατικά, να έχουμε μία αστυνομία παροπλισμένη, ανήμπορη να παρέμβει, παρ’ όλες τις εκκλήσεις των πρυτανικών αρχών και την εκάστοτε κυβέρνηση που παρέπαιε μεταξύ αριστερίστικων και συντηρητικών δοξασιών, να καταδικάζει θεωρητικά κάθε φορά τη βία, χωρίς να μπορεί όμως να την καταστείλει. Η βία και η ανομία, η καταστροφή δημόσιας περιουσίας δεν είναι ατομικό δικαίωμα. Ως εκ τούτου, οι νοσηρές καταστάσεις που παρατηρούνται στα πανεπιστήμια και υποβαθμίζουν τους σκοπούς που αυτά υπηρετούν πρέπει άμεσα και επιτακτικά να εκλείψουν. Και για να εκλείψουν απαιτείται ισχυρή πολιτική βούληση, παιδεία, υπουργοί παιδείας ογκόλιθοι ως προς την πολιτική τους υπόσταση, με αίσθημα πατριωτισμού και συνείδηση ευθύνης έναντι της νέας γενιάς, απομάκρυνση από μικροκομματικές αντιλήψεις και διχασμούς. Ειδάλλως, θα διαιωνίζεται η ίδια παθογένεια και τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα θα καταλήξουν να είναι resort θερινών διακοπών!
Σοφία Τόλια
Δικηγόρος
Προέδρου Δ.Σ. Δ. Μουζακίου, Μέλους της Π.Ε. Νέας Δημοκρατίας
