Το σκηνικό θυμίζει το γνωστό …«εκεί που μας χρωστούσανε, μας πήραν και το βόδι».
Πριν από ένα χρόνο, όταν οι κομμουνιστές μιλούσαν για την επερχόμενη οικονομική καπιταλιστική κρίση, οι εκπρόσωποι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ κόμπαζαν για τους αυξημένους ρυθμούς ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, θριαμβολογώντας για τα υπερκέρδη του κεφαλαίου και τις ξένες επενδύσεις στη χώρα. Λες και από αυτό, είχαν κάτι να κερδίσουν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα.
Τώρα, τα κόμματα του κεφαλαίου, που φέρουν ακέραια την ευθύνη για την οικονομική κρίση τις συνέπειες της οποίας πληρώνουν ήδη οι εργαζόμενοι, ζητούν από τα λαϊκά στρώματα να αποδεχτούν τις επιλογές τους, προκειμένου να επιτευχθεί, λέει, η έξοδος από την κρίση.
Η ΝΔ μιλάει για αναγκαία «σκληρά μέτρα», το δε ΠΑΣΟΚ, που κινείται στην ίδια διαχειριστική τροχιά, ζητάει «συναίνεση» και «συμφωνία», για να εφαρμόσει «πρόγραμμα αντιμετώπισης της κρίσης».
Στην ατζέντα και των δύο κομμάτων του δικομματισμού, ο κυρίαρχος στόχος είναι, μαζί και στο όνομα της αντιμετώπισης της κρίσης, να προωθηθούν και οι περιβόητες «διαρθρωτικές αλλαγές». Το πλέγμα εκείνων των μέτρων και των πολιτικών που περιλαμβάνονται στη «Στρατηγική της Λισσαβόνας» και αποβλέπουν στην εξασφάλιση της ανταγωνιστικότητας (κερδοφορίας) του ευρωενωσιακού κεφαλαίου στις σύγχρονες συνθήκες εξέλιξης του συστήματος.
Είναι φανερό ότι τόσο η ΝΔ, σύμφωνα με τα όσα είπε ο πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη, όσο και το ΠΑΣΟΚ, όπως προκύπτει από το πρόγραμμά του, ζητούν από τους εργαζόμενους όχι απλά να ανεχτούν αυτήν την πολιτική σε βάρος τους, αλλά να βάλουν πλάτη στη δημιουργία νέων δεδομένων αντιδραστικών στον τομέα των σχέσεων κεφαλαίου – εργασίας. Τη νομιμοποίηση των αποκλειστικά ελαστικών εργασιακών σχέσεων, την καθιέρωση της εκ περιτροπής εργασίας, την ολοκληρωτική κατάργηση του συστήματος κοινωνικής πρόνοιας και συνταξιοδοτήσεων, την πλήρη ιδιωτικοποίηση του κλάδου της υγείας, την κατάργηση των κατώτατων μισθών, την πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων κ.ο.κ.
Αυταπατώνται όσοι φαντάστηκαν ότι σε συνθήκες κυριαρχίας του κεφαλαίου θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Η έξοδος από την οικονομική κρίση, που κάθε φορά ξεσπά, έχει βαθιά ταξικό χαρακτήρα και εξασφαλίζεται μόνο σε βάρος των κοινωνικών στρωμάτων που βρίσκονται στην όχθη των εκμεταλλευομένων. Η εργατική τάξη και οι άλλοι εργαζόμενοι, που αποτελούν την πηγή απόσπασης υπερκερδών για την οικονομική ολιγαρχία, οι μικρομεσαίοι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι της πόλης που τους εκμεταλλεύονται τα μονοπώλια, αυτοί καλούνται να πληρώσουν τα σπασμένα της οικονομικής κρίσης, που προκάλεσε η υπερσυσσώρευση του κεφαλαίου. Άλλωστε – και καλό είναι να μην το λησμονούμε – οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν πληρώνουν μόνο την κρίση, αλλά πληρώνουν και την ανοδική πορεία της καπιταλιστικής οικονομίας. Τα παραδείγματα, από τη δεκαετία του ’80 και τα προγράμματα λιτότητας του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, είναι παραπάνω από γνωστά.
Τα θύματα της εφαρμοζόμενης πολιτικής, η μεγάλη πλειοψηφία του λαού, γνωρίζοντας το ρόλο και τις επιδιώξεις των κομμάτων του δικομματισμού, μπορούν να χαλάσουν το σκηνικό τού «εκεί που μας χρωστούσανε…». Μπορούν να βάλουν φρένο στις προσπάθειες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ να φορτώσουν και πάλι τα βάρη της κρίσης στους εργαζόμενους, να συμβάλουν με την ψήφο τους στην αποδυνάμωση και των δύο.
Μπορούν να στείλουν το δικό τους μήνυμα αντίστασης και απαίτησης για άλλο δρόμο ανάπτυξης με την αποφασιστική ενίσχυση της δύναμης του ΚΚΕ.
