Μια φορά κι έναν καιρό. Τότε, παλιά όπως έλεγε και η σχωρεμένη η γιαγιά μου, τα ζώα των παραμυθιών που μιλούσαν, σ ένα στάβλο, όχι πολύ μεγάλο, συνυπήρχαν διάφορα ζωάκια. Κατσικούλες, κοτοπούλες, γαϊδουράκια, τράγοι, μπαινόβγαιναν κάποια τσοπανόσκυλα, μερικές γατούλες που και που, κάποια πουλάκια, καθώς κ.ά ζωάκια.
Όλα με τον τρόπο τους προσπαθούσαν για το καλύτερο της συνύπαρξης. Όμως τα φώτα του αφεντικού ήταν στραμμένα κυρίως στη…. Αγελάδα .Αυτή τον «τάιζε» πιο πολλά . Έτσι τ΄ αφεντικό παραμελούσε τ΄ άλλα ζωάκια. Κι αυτά τα καημενούλικα , στενοχωριόταν τόσο!!!! Κι όλο πλησίαζαν την αγελάδα μπας και κλέψουν λίγη, κάποια ματιά ΕΞΟΥΣΙΑΣ τ αφέντη!
Αυτή αφού έτρωγε συνέχεια και πιο πολύ, βρώμιζε το στάβλο. Οι πιο πολλές και «μεγάλες βρωμιές», ήταν οι δικές της. Όλα τα ζωάκια μουρμούριζαν για τις ακαθαρσίες της . Βούλωναν τις μυτούλες τους από τη μπόχα των ακαθαρσιών της. Μάλιστα ήταν μερικές φορές όπου η αγελάδα αυτή, με τις φοβέρες της, τα μουγκρίσματά της, τα «εκβιαστικά στριμωξίδια» απέναντι τους γινόταν άκρως επικίνδυνη σε κάθε αντίρρησή τους. Όλα έλεγαν πότε με το καλό, ή με το κακό, θα την έπαιρναν από το στάβλο τους, να ησυχάσουν. Τα χρόνια όμως περνούσαν, η κατάσταση δυσοσμίας γινόταν όλο και πιο ανυπόφορη. Έπρεπε να βρεθεί μια λύση.
Το θέμα τέθηκε σε ζωικό σταυλικό συμβούλιο. Πρόεδρος ήταν η Αγελάδα. Αποφασίστηκαν εκλογές. Ορίστηκαν τα ζωάκια που και πώς θα ψήφιζαν, όπως κι αυτά που θα καταμετρούσαν τις ψήφους. Όλα υπό τον έλεγχο της Αγελάδας. Αυτή βλέπετε είχε τον α΄ λόγο. Η δημοκρατία σε δράση. Κι έτσι ορίστηκε η ψηφοφορία.
Όσο περνούσε ο καιρός και πλησίαζε η μέρα δημοκρατίας, η Αγελάδα έδειχνε σημάδια λύπης που θ αποχωριζόταν το στάβλο και τα αγαπημένα της ζωάκια, σύμφωνα μ αυτό που εκλάμβανε. Την βλέπει ο αφέντης της έτσι και της λέει. «Τι έχεις καλή μου Αγελαδίτσα, τι σ απασχολεί; Πες το στ αφεντικό σου!! Δε μπορώ να σε βλέπω έτσι, σπαράζει η καρδούλα μου»!! Κι η Αγελάδα, πήρε το κακόμοιρο ύφος, με δάκρυα κι Αγελαδολυγμούς εξήγησε στ αφεντικό της το τι επρόκειτο να γίνει. Η επανάσταση της δημοκρατίας των ζώων.(Τα πήρε στο κρανίο τ΄ αφεντικό)! «Μη στενοχωριέσαι Αγελαδίτσα μου , θα γίνουν όπως τα θες εσύ. Πες μου καλή μου Αγελαδίτσα, τι θέλεις; Πες το και θα γίνει, αρκεί όμως να μη μου στερέψεις». «Κράτησέ με όσο ακόμη μπορείς στο στάβλο αφέντη μου, σε παρακαλώ, είπε η Αγελάδα κι εγώ θα σου κατεβάζω γάλα διπλό, τριπλό»!! Κι έτσι, η συμφωνία έκλεισε.
Πριν το ξημέρωμα της δημοκρατικής μέρας, της ψηφοφορίας, τ΄ αφεντικό, πιάνει το κάθε ζωάκι που θα ψήφιζε και του λέει. «Μη τυχόν και ψηφίσεις αρνητικά κατά της Αγελάδας, την έβαψες!!
Κι έτσι, επιτέλους, έφτασε η μέρα έκφρασης της Δημοκρατίας. Τα ζωάκια μαζεύτηκαν να ψηφίσουν υπό τον τρόμο του αφεντικού τους, στο βρώμικο σκοτεινό στάβλο τους. Η Αγελάδα σάρωσε στους ψήφους. Και τα τσοπανόσκυλα, οι τράγοι, τα γαϊδούρια, έγιναν κοτούλες και γατάκια.
Ξαναγύρισαν στο στάβλο με πανηγυρικό τρόπο την Αγελάδα. Απολαμβάνουν εκ νέου τις «ακαθαρσίες» και τις «βρωμιές» της.
Κι έτσι ζει μόνο η Αγελάδα καλά κι όλα τα ζωάκια νομίζουν πως ζουν κι αυτά καλά στη βρώμα της!!
Μα όμως η σοφή μου η γιαγιά λέει!!! Όση ζάχαρη κι αν βάλεις στα σκ..τά, κουραμπιέδες δε γίνονται.
Το παραπάνω είναι πολυδιάστατο, τοπικό, εθνικό, ευρωπαϊκό, παγκόσμιο. Ο καθένας ας το συγκρίνει αναλόγως.
