Mετά την 7μηνη διαπραγμάτευση με τους πιστωτές αναδεικνύεται ως επιτακτική η ανάγκη – εκτός από την ανάκτηση του ελέγχου των συστημικών τραπεζών – να εκπονηθεί ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης του πρωτογενούς τομέα. Κυρίως γιατί κατέστη σαφές ότι είμαστε ανοχύρωτοι ως χώρα, πλέον στις ορέξεις και τα μνημόνια των δανειστών. Οι εκβιασμοί για κούρεμα καταθέσεων – με άμεσο επίδικο την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών – και GRexit θα επιστρατεύονται κάθε φορά προκειμένου να εφαρμοστούν βάρβαρα μέτρα – «μεταρρυθμίσεις» σε ένα σπιράλ θανάτου της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.
Για την ανακοπή της μνημονιακής βαρβαρότητας χρειάζεται να διανοηθούμε στην πράξη την ρήξη. Χρειάζεται, το συντομότερο δυνατό, ένα εναλλακτικό σχέδιο και να πείσουμε τους δανειστές ότι μπορούμε να το θέσουμε ανά πάσα στιγμή σε εφαρμογή. Χρειάζεται να ετοιμαστεί η ελληνική κοινωνία, σε όλα τα επίπεδα, για το γεγονός ότι μπορεί να χρειαστεί για κάποιο χρονικό διάστημα να βασιστεί στην δική της παραγωγική βάση, στους δικούς της πόρους ώστε να αποκτήσουμε επάρκεια στα βασικά είδη διαβίωσης και να μειωθεί η εξάρτησή μας από εισαγόμενα προϊόντα ή και συντελεστές παραγωγής (σπόροι, λιπάσματα κλπ). Για τούτο η αγροτική ανασυγκρότηση έχει τεράστια σημασία στη σημερινή ιστορική συγκυρία όπου η καταστροφή του παραγωγικού δυναμικού, ιδίως των μικρομεσαίων αγροτών και η κοινωνική εξαθλίωση είναι μία απτή πραγματικότητα.
Ένα τέτοιο σχέδιο προϋποθέτει την ενεργή συμμετοχή όλης της υπαίθρου και την αυτό-οργάνωση των αγροτών σε δημοκρατικά, συμμετοχικά, διαφανή συνεργατικά σχήματα. Προϋποθέτει την εμπλοκή της πανεπιστημιακής κοινότητας και των ερευνητικών κέντρων – όπως το Κέντρο Γενετικής Βελτίωσης Ζώων και το Εθνικό Κέντρο Ελέγχου Ποιότητας Βάμβακος στην Καρδίτσα – των χιλιάδων ανέργων επιστημόνων αλλά και των ΟΤΑ. Προϋποθέτει, επίσης, την διατήρηση κι ενίσχυση των δημόσιων υποδομών της Υπαίθρου (σχολεία, κέντρα υγείας, γεωργικές συμβουλευτικές υπηρεσίες, αγροτική οδοποιία κ.α).
Η παράταξή μας στις περιφερειακές εκλογές του ‘14 είχε παρουσιάσει το αγροτικό της πρόγραμμα που περιλάμβανε άμεσα μέτρα που αφορούν τη μείωση του κόστους παραγωγής (ΦΠΑ εφοδίων, αγροτικό πετρέλαιο, ρεύμα), την παροχή ρευστότητας στον αγροτικό χώρο (ρύθμιση χρεών, αναστολή πλειστηριασμών, χαμηλότοκα καλλιεργητικά δάνεια) με βασική προϋπόθεση την επαναφορά της ΑΤΕ υπό δημόσιο έλεγχο και την κατάρτιση ενός πραγματικά δίκαιου φορολογικού συστήματος. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει κι έναν μεσοπρόθεσμο σχεδιασμό που αφορά στην: α) εξυγίανση του συστήματος εμπορίας και την ενίσχυση των αγροτικών δικτύων ομοειδών προϊόντων, β) αναγέννηση των αγροτικών συνεταιρισμών, την καθετοποίηση της παραγωγής και την παραχώρηση δημοτικών εκτάσεων σε ανέργους, γ) αύξηση της προστιθέμενης αξίας των θεσσαλικών προϊόντων με την ανάπτυξη αγρο- και οικο-τουριστικών δραστηριοτήτων, της βιολογικής γεωργίας και την ολική απαγόρευση των μεταλλαγμένων, δ) χωροταξική – περιβαλλοντική διευθέτηση της αγροτικής γης και την θεσμική θωράκιση στην δημοκρατική διαχείριση των υδάτων.
Η Κτηνοτροφία, τομέας αιχμής για την διατροφική επάρκεια και το σταμάτημα της συναλλαγματικής αιμορραγίας πρέπει να στηριχθεί με: α) αποτύπωση και προστασία των δημόσιων βοσκοτόπων στα πλαίσια των δασικών χαρτών, σύνταξη διαχειριστικών σχεδίων, β) ενίσχυση της αιγο-προβατοτροφίας, γ) υποστήριξη των κτηνοτροφικών συνεταιρισμών και των μικρών μονάδων επεξεργασίας για την παραγωγή τοπικών προϊόντων ΠΟΠ, δ) ενίσχυση της καλλιέργειας σανοδοτικών φυτών με στόχο την αντικατάσταση των εισαγόμενων ζωοτροφών, ε) εξάλειψη της γραφειοκρατίας κλπ.
Σε επίπεδο Περιφέρειας προτείναμε την οργάνωση Τοπικών αγορών παραγωγών – δικτύων και κοινωνικών Συνεταιρισμών σε κάθε πόλη της Θεσσαλίας (πχ: κλειστές ζωαγορές) με έλεγχο των εκθετών και των προϊόντων από σχετική υπηρεσία της Περιφέρειας και των Δήμων. Είναι δε απαραίτητη, έστω και τώρα, η μεταφορά πόρων από την τουριστική προβολή στην προβολή των τοπικών προϊόντων και του πρωτογενούς τομέα της Θεσσαλίας.
Δεν παραβλέπουμε ότι ηγεμονεύει η νεοφιλελεύθερη ΚΑΠ που με σημαία την ανταγωνιστικότητα της ευρωπαϊκής γεωργίας στοχεύει στην εξαφάνιση των μικρών οικογενειακών εκμεταλλεύσεων. Θα έπρεπε να συνδεθούν οι ενισχύσεις με την παραγωγή και το Πρόγραμμα Αγροτικής Ανάπτυξης (ΠΑΑ) θα έπρεπε να συμβάλλει στη διαμόρφωση ενός θετικού ισοζυγίου για την χώρα και στην διαμόρφωση καταναλωτικών προτύπων που εξυπηρετούν τις διατροφικές ανάγκες της κοινωνίας και μόνο. Απαιτείται, λοιπόν, να σταθούμε ανυποχώρητοι στο θέμα της ριζικής της αναθεώρησης πριν εκπληρωθεί η συγκέντρωση της γης σε λίγους και πριν ο αγρότης μετατραπεί σε εργάτη της ίδιας του της γης.
Απαιτείται, συνολικά, άμεσα ένα τέτοιο εθνικό σχέδιο κάλυψης των κοινωνικών αναγκών, περιφρούρησης των δημοσίων αγαθών, προστασίας των φυσικών πόρων και οικοδόμησης μιας αλληλέγγυας κοινωνίας και οικονομίας. Ένα σχέδιο που θα χρειαστεί χρόνο αλλά κυρίως πολιτική βούληση για να δρομολογηθεί. Με την αγροτική παραγωγή να γίνεται βάση στήριξης της ελληνικής κοινωνίας σε εξαιρετικά δύσκολους καιρούς, όπλο στη διαπραγμάτευση που θα χρειαστεί να ξαναγίνει με τους πιστωτές αλλά και δρόμος αναδιανομής του πλούτου προς τα χαμηλά και μεσαία στρώματα.
* από την τοποθέτηση στην ειδική συνεδρίαση του Π.Σ Θεσσαλίας της 09/11
