Άρθρο του Αριστοτέλη Τσόγκα
Πρόσφατα ανακοινώθηκε από τη νέα κυβέρνηση η κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ και η δημιουργία του Ταμείου για την Αξιοποίηση της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου. Το ΤΑΙΠΕΔ ήταν η απόλυτη κατάντια του πολιτικού συστήματος εξαιτίας του ξεπουλήματος του Δημόσιου πλούτου για την πληρωμή των χρεών που δημιουργήθηκαν από το πουθενά και τα οποία οφείλουν πλέον να διερευνηθούν διεξοδικά. Για να καταλάβουμε το μέγεθος και τη σημασία του θέματος αρκεί να αναφέρουμε πχ. την περίπτωση της πώλησης στην Eurobank 14ων κτιρίων στα οποία στεγάζονται δημόσιες υπηρεσίες όπως το Υπουργείο Παιδείας, το Υπουργείο Υγείας, η Γ.Α.Δ.Α. κ.α. Το τίμημα ανήλθε σε 145,81 εκ. €, ενώ τα ετήσια έσοδα για τον μισθωτή θα είναι 14,05 εκ. € προερχόμενα από τα ενοίκια που καταβάλλει το Ελληνικό Δημόσιο.
Η πώληση δημόσιου πλούτου και πόρων ακόμη και στις σημερινές πιεστικές συνθήκες είναι καθαρός παραλογισμός καθώς αυτά δεν ανήκουν σε εμάς αλλά στις επόμενες γενεές και κανείς δεν έχει δικαίωμα να τους τα στερήσει.
Πέρα όμως της βασικής θεώρησης είναι ενδιαφέρον να δούμε τον παράλογο τρόπο που το σύγχρονο οικονομικό σύστημα δημιουργεί αυτά τα χρέη που «ανάγκασαν» την προηγούμενη κυβέρνηση σε ξεπούλημα της Δημόσιας περιουσίας. Ίσως έτσι κατανοήσουμε καλύτερα την καταστροφική και απολύτως στοχευμένη δράση της. Το χρέος είναι πλέον το απόλυτο εργαλείο ελέγχου των κρατών και ένας μηχανισμός παραγωγής σύγχρονων σκλάβων. Η διαδικασία παραγωγής χρήματος και χρέους είναι επί της ουσίας ένα και το αυτό και ελέγχεται όχι από τα κράτη όπως θα ήταν λογικό, αλλά από τις ιδιωτικές τράπεζες. Η δημιουργία χρήματος ως χρέος για μια τράπεζα δεν κοστίζει σχεδόν τίποτε και γίνεται με το πάτημα ενός κουμπιού, καθώς το χρήμα πλέον υφίσταται κυρίως ως λογιστικό μέγεθος. Όταν κάποιος ζητά ένα δάνειο η τράπεζα το δημιουργεί λογιστικά έχοντας μόνο την υποχρέωση να καταθέσει στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα το 1/100 του ποσού του δανείου. Έτσι λοιπόν μια τράπεζα έχει τη δυνατότητα να δώσει ένα δάνειο πχ. 100.000 € χωρίς καν να δανειστεί από κανέναν ζητώντας από τον δανειολήπτη επιτόκιο πχ 5%. Έτσι θα εισπράξει ως τόκο τον πρώτο χρόνο 5.000 €, έχοντας βάλει όμως μόλις 1.000 €. Απόδοση δηλαδή 500%. Και αυτό είναι μόνο η αρχή, καθώς τα χρήματα στης συνέχεια κατατίθενται ξανά στο τραπεζικό σύστημα, υποστηρίζουν νέα δάνεια, που δημιουργούν νέο χρήμα και χρέος, και ο κύκλος συνεχίζεται…
Κάπως έτσι λειτουργεί το τραπεζικό μας σύστημα, και τα χρέη συνεχίζουν να αυξάνονται, καθώς η συνολική ποσότητα του χρήματος πολλαπλασιάζεται συνεχώς, αφού δεν έχει κόστος για τις τράπεζες. Με τον τρόπο αυτό σταδιακά μεταβιβάζεται και ο πλούτος από τα κατώτερα και μεσαία στρώματα προς τις ελίτ, και τις ελίτ των ελίτ, οι οποίες έχουν συγκεντρώσει πλέον ανεξήγητο μέγεθος πλούτου και δύναμης.
Τα χρήματα λοιπόν δεν υπάρχουν καθώς η μόχλευση και οι μηχανισμοί παραγωγής χρεών έχουν δημιουργήσει ένα τέρας, ένα εντελώς παράλογο χρηματοπιστωτικό σύστημα το οποίο μας οδηγεί σε αδιέξοδο και απαιτεί πλέον επαναπροσανατολισμό, έλεγχο και νέους κανόνες από τις κυβερνήσεις.
Κάπως έτσι λοιπόν δημιουργήθηκε και το χρέος που εμείς καλούμαστε να πληρώσουμε. Κατανοώντας λοιπόν όλες τις διαστάσεις του παιχνιδιού μπορούμε να αντιληφθούμε τον παραλογισμό της πώλησης δημόσιας περιουσίας και την ανάγκη για μια σθεναρή διαπραγματευτική στάση απέναντι στον αυταρχισμό, τη λιτότητα και τις μεταδημοκρατικές πρακτικές. Το χρέος μας ως πολίτες είναι η αντίσταση στον παραλογισμό των σύγχρονων οικονομιών που δημιουργώντας την ψευδαίσθηση της ευημερίας (και εργαλεία για τον έλεγχο της κοινής γνώμης) μας καθιστούν σκλάβους και ανίκανους να απολαύσουμε το δώρο της ζωής.
