Εκοιμήθει σε ηλικία 99 ετών η Γερόντισσα Μηλιά, η μητέρα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου της Κύπρου κ. Νεοφύτου, μία αγιασμένη μορφή μάνας, η οποία έζησε πολλά στο διάβα της ζωής της. Παραθέτουμε τους λόγους του υιού της Μητροπολίτη Μόρφου Νεοφύτου κατά την εξόδιο ακολουθία, προς ενίσχυση αλλά και ως πρότυπο Μητέρας.
«Όταν κινδύνευσε ο αδελφός μου Χάρης με δύσκολη ασθένεια, κι εμείς την κρύβαμε, της την αποκάλυψε ένας Άγιος! Μου είπε μια μέρα • «Δεσπότη, μα ο άγιος Νικήτας ήταν ξανθός;» Της λέω, «Ναι. Ήταν Γότθος. Η πατρίδα του ήταν εκεί, που σήμερα είναι η Ρουμανία. Αλλά, γιατί με ρωτάς;» «Τον είδα», μου λέει «όταν πήγα να προσκυνήσω ένα απόγευμα, και μου είπε • «Να μην στεναχωριέσαι για τον Χάρη! Αυτή η ασθένεια ου προς θάνατον, αλλά παιδαγωγία Χριστού». Τι σημαίνει αυτό το τελευταίο;» «Είναι για να τον φέρει κοντά του ο Χριστός, μάνα.» Τότε αναφώνησε • «Δόξα σοι, ο Θεός! Να μας δώσει ό, τι δοκιμασία θέλει! Φτάνει να είμαστε κοντά στον Χριστό!» και της λέω • «Γιατί, μάνα, να νιώθουμε τόσην αγάπη, όταν είμαστε κοντά στον Χριστό;» «Είσαι Δεσπότης, γιέ μου, και μ’ ερωτάς εμένα; Ο Χριστός είναι η ζωή η αιώνιος • τα άλλα όλα είναι προσωρινά!»
«Με είδε μια φορά να γογγύζω και να έχω θυμό, επιστρέφοντας από μια περιπετειώδη Σύνοδο, που είχαμε. Με είδε στην Μητρόπολη εκνεβρισμένο και μου λέει • «Μα, είσαι εκνευρισμένος;» Της λέω, «Ναι, από ορισμένα διατρέξαντα στη Σύνοδο, που είχαμε.» «Δε μου λες, παιδί μου, όταν είσαι επάνω στο θρόνο και σε θυμιατίζουν δύο διάκοι κι εσύ καμαρώνεις, σου αρέσει;» Της λέω, «Ναι, μου αρέσει!» «Κι όταν σε μνημονεύουν συνεχώς στο ναό και λένε • «υπέρ του πατρός και αρχιεπισκόπου ημών Νεοφύτου», κι εσύ ευλογά καμαρωτός, σου αρέσει;» Της λέω, «Μου αρέσει.» «Κι όταν προσκυνά το χέρι σου ο λαός, σου αρέσε;» Της λέω και πάλι, «Ναι, μου αρέσει!» «Ε, λοιπόν! Τα καλά δεχούμεν, τα κακά ουχί; Αυτό σε μάθαμε;»
Πριν τέσσερα χρόνια, αντιλήφθηκα ότι η μνήμη της μάνας μας άρχισε να αδυνατίζει. Τη ρώτησα • «Έζησες πολλούς πόνους στη ζωή σου. Ποιος ήταν ο πιο μεγάλος πόνος;» Μου απάντησε • «Όταν κατέβασα τον γιό μου τον Πέτρο στον τάφο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος η μάνα να θάβει το σπλάχνο της!» Αμέσως όμως μετά, για να μην τη νικήσει η θλίψη, πρόσθεσε με βιασύνη • «Αλλά, δόξα σοι ο Θεός • δόξα σοι ο Θεός! Ο Θεός ξέρει το γιατί!» Ύστερα, της ζήτησα να μου δώσει μια νουθεσία, δίκην παρακαταθήκης, τι να προσέξω στον υπόλοιπο βίο μου. Και μου απάντησε • «Ο Θεός σε ανέβασε πολύ ψηλά. Πρόσεχε, να μη «γείρει» ο νούς σου!» Εννοούσε, να μην με κυριεύσει η υπερηφάνεια. Όλος ο αγώνας της μάνας μας ήταν να μας μάθει την ταπείνωση, που είναι ο Χριστός!»
Της δούλης του Θεού Μηλιάς, είη αιωνία η μνήμη! Αμήν!
