Για μια ακόμη φορά οι κάτοικοι του Νομού γινόμαστε μάρτυρες μιας ακόμη καταστροφής, η οποία μαρτυρά τις αδυναμίες και τις προβληματικές παρεμβάσεις που δεν δίνουν λύσεις και δεν θωρακίζουν την ύπαιθρο από τις πλημμύρες, παρά τα έργα που έχουν γίνει παρά τα χρήματα που έχουν κομίσει οι πολίτες της Θεσσαλίας. Παράλληλα δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ο προβληματικός σχεδιασμός και οι ανεξέλεγκτες παρεμβάσεις που έγιναν εις βάρος του περιβάλλοντος και της λογικής έχουν αφήσει εκτεθειμένες τις πόλεις, τα χωριά μας, τα χωράφια μας, τις ζωές μας σε όλο και μεγαλύτερους κάθε φορά κινδύνους.
Είναι τεράστιες οι ευθύνες όλων των Νομαρχιακών και Περιφερειακών Αυτοδιοικήσεων που δεν κατάφεραν τόσα χρόνια να εγκαταστήσουν ένα αξιόπιστο αντιπλημμυρικό σύστημα. Είναι τεράστια η υποκρισία αυτών που με περισσή ευκολία χρησιμοποιούν πομπώδεις εκφράσεις μιλώντας με ευκολία για τη μανία της φύσης, για ακραία φαινόμενα, πληγείσες περιοχές, αγνοώντας πως μεγάλο μέρος της ευθύνης είναι δικό τους. Ως πότε όμως θα αφήνουμε αυτούς που αγνόησαν τη λογική, που δεν ολοκλήρωσαν την αντιπλημμυρική θωράκιση, που άφησαν ελλιπείς υποδομές, ασυντήρητα, εγκεταλειμένα με φθορές δίκτυα να παρελαύνουν από τις περιοχές που βυθίστηκαν, από τους δρόμους που χάθηκαν, από τους αγρούς που έγιναν λίμνες, από τις γέφυρες που γκρεμίστηκαν για να εκφράσουν «θλίψη και οδύνη» εμφανιζόμενοι και ως σωτήρες από πάνω;
Τα μεγάλα λόγια μετά την καταστροφή θα ξεχαστούν και πιθανόν η επόμενη ημέρα θα τα σβήσει όλα μαζί με τις ευθύνες όπως έγινε τόσες άλλες φορές. Αυτή τη φορά ας μην το αφήσουμε να συμβεί και ας αναζητήσουμε τις ευθύνες, για τα έργα που δεν ολοκληρώθηκαν, τη συντήρηση που δεν έγινε, τις φθορές που δεν αποκαταστάθηκαν, ας ζητήσουμε το λόγο για τους μειωμένους προυπολογισμούς, για την ιεράρχηση των προτεραιοτήτων της περιφέρειας, τις φωνές που δεν εισακούστηκαν, για τις περιουσίες ή ακόμη και τις ζωές που χάθηκαν. Αυτή τη φορά ας προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε τη μνήμη μας, όπως το κάνει η φύση, γιατί η φύση έχει μνήμη όσο και προσπαθούμε να την παρακάμψουμε και να επιβληθούμε πάνω της.
Είναι αδιανόητο να συνεχίσουμε αυτή την παράλογη πορεία που μας οδηγεί την μια χρονιά να πεθαίνει ο Θεσσαλικός κάμπος από τη έλλειψη νερού και την άλλη να πνίγεται από τις πλημμύρες. Πρέπει να κατανοήσουμε πως οι ανθρωπογενείς παρεμβάσεις έχουν όρια και όταν τα υπερβαίνουμε με σκοπιμότητα είναι σαν να σκάβουμε το λάκκο μας, στερώντας παράλληλα από τις νεότερες γενιές το δικαίωμα για ζωή.
