Με τον «βομβαρδισμό» που δέχεται καθημερινά ο Έλληνας εργαζόμενος για τη νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, όπου καθοριστικός είναι ο ρόλος των ΜΜΕ, επιχειρείται να διαμορφωθεί πλατιά η αντίληψη ότι «επιτέλους σηκώνουμε ανάστημα», «τώρα γίνεται πραγματική διαπραγμάτευση», «κάτι αλλάζει». Το όλο «περιτύλιγμα» περιλαμβάνει το «στιλ του ντυσίματος», τη «γλώσσα του σώματος», τον «ποπ-σταρ υπουργό Οικονομικών», τα …«λέω κάτι» αλλά μετά επεξηγώ ότι «δεν το εννοούσα ακριβώς έτσι» και τόσα άλλα καλά δουλεμένα επικοινωνιακά τρικ, που είναι αλήθεια ότι πιάνουν σε εργαζόμενους και ανθρώπους από λαϊκά στρώματα που έχουν προσδοκίες ότι κάτι θα αλλάξει προς όφελος του λαού.
Αξίζει, όμως, ο καθένας μας και η καθεμιά μας να καθαρίσει το μυαλό του από την ανελέητη φιλοκυβερνητική προπαγάνδα που δέχεται αυτές τις μέρες και να σκεφτεί:
1.Τι είναι αυτό που διαπραγματεύεται η σημερινή κυβέρνηση;
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ αναγνωρίζει το δημόσιο χρέος που δεν προκαλέσαμε εμείς αλλά τα θαλασσοδάνεια στην πλουτοκρατία, τα εξοπλιστικά προγράμματα κ.λ.π. Αυτό που την διαφοροποιεί από τις προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις είναι ο τρόπος ρύθμισής του (με ανταλλαγή ομολόγων) ώστε να εξασφαλιστεί η αποπληρωμή του, που και πάλι θα πέσει στις πλάτες μας. Καθημερινά η κυβέρνηση διαβεβαιώνει ότι «θα σεβαστεί τις δεσμεύσεις της απέναντι στους εταίρους και δανειστές», ωστόσο λέει ότι θα εφαρμόσει ένα νέο πρόγραμμα, μια νέα συμφωνία – αποφεύγει να μιλήσει για μνημόνιο, για ευνόητους λόγους, αλλά τέτοιο θα είναι όπως και να βαφτιστεί – που θα είναι σε συμφωνία με τους «εταίρους της» και θα έχει την επιτήρησή τους. Δέστε τι έγινε με τους λεονταρισμούς ότι η «τρόικα τέλειωσε», ήρθαν οι διορθωτικές κινήσεις και οι διαβεβαιώσεις ότι η κυβέρνηση συζητά μόνο απευθείας με τους θεσμούς και μάλιστα όπως το προσδιόρισε ο υπ. Οικονομικών με την «τρόικα των θεσμών», δηλαδή την ΕΕ, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Δηλαδή, «δεν είναι Γιάννης, είναι Γιαννάκης». Μα η προπαγανδιστική μηχανή …επιμένει: «Δεν είναι λίγο πράμα να μην συνομιλούμε με τους υπαλληλίσκους αλλά με τα αφεντικά».
Μας διαβεβαιώνουν ότι «Όλα γίνονται για να ανακουφιστεί ο λαός που υπέφερε στην κρίση, και άρα ο λαός πρέπει να υποστηρίξει την κυβέρνηση στην διαπραγμάτευση». Για να αναρωτηθούμε τι σημαίνουν αυτά που από το πρωί μέχρι το βράδυ ακούμε από κυβερνητικά στελέχη; Η κυβέρνηση λένε πασχίζει «για την επανεκκίνηση της οικονομίας, της υγιούς επιχειρηματικότητας», δηλαδή με απλά ελληνικά αγωνιά και δουλεύει για το πως θα κερδίσουν περισσότερα οι μεγαλοεπιχειρηματίες. όσο για μας, το μόνο που υπόσχεται είναι η αντιμετώπιση της «αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης», δηλαδή ψίχουλα για τους πιο εξαθλιωμένους. Και ακόμα και αυτά σταδιακά και όταν το «επιτρέψει η οικονομία».
Άρα, η όποια διαπραγμάτευση γίνεται ή θα γίνει είναι διαπραγμάτευση για τα συμφέροντα των επιχειρηματιών, και όχι για την ανάκτηση των απωλειών των εργαζομένων την περίοδο της κρίσης, ούτε για νέες κατακτήσεις και δικαιώματα. Το σκληρό παζάρι που γίνεται είναι υπαρκτό αλλά δεν γίνεται για τα συμφέροντα το δικό μας όπως μας λένε οι φιλοκυβερνητικοί προπαγανδιστές.
- Ποιοι και γιατί στηρίζουν την κυβέρνηση σε αυτή τη διαπραγμάτευση;
Αυτή τη στιγμή γίνεται ένας πόλεμος συμφερόντων στην ΕΕ και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, σχετικά με την ανάγκη να ξεπεραστεί η κρίση, όπου βεβαίως, οι κυρίαρχοι επιχειρηματικοί όμιλοι προσπαθούν να έχουν τη μικρότερη ζημιά σε σχέση με τους ανταγωνιστές τους. Η διαπραγμάτευση λοιπόν σε αυτά τα πλαίσια είναι ενταγμένη. Αυτό πρέπει να έχουμε καθαρό στην σκέψη μας όταν ακούμε περί «μαραθωνίου της κυβέρνησης προς ανεύρεση διεθνών συμμαχιών» με αφορμή και τα ταξίδια των κυβερνώντων σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Το στρατόπεδο που στηρίζει την κυβέρνηση είναι αυτές οι δυνάμεις που προωθούν, για τον ίδιο σκοπό, της καπιταλιστικής κερδοφορίας (ό,τι δηλαδή φέρνει τις κρίσεις), ένα διαφορετικό μείγμα διαχείρισης με πιο πολύ κρατικό χρήμα στις επιχειρήσεις. Σε αυτό το στρατόπεδο συντάσσονται σημαντικές μερίδες αστικών τάξεων σε διάφορες χώρες. Είναι χαρακτηριστική η σφήνα που επιχειρεί να βάλει η αμερικανική κυβέρνηση του Μπ. Ομπάμα στα της ΕΕ, που έσπευσε να στηρίξει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ για αλλαγή μείγματος διαχείρισης. Επίσης, και οι Γαλλία και Ιταλία, που έχουν τεράστιο δημόσιο χρέος και οι αστικές τους τάξεις είναι οι «ριγμένες» σε σχέση με αυτή της Γερμανίας την περίοδο της κρίσης, προβάλλουν την λεγόμενη «ποσοτική χαλάρωση», τη λιγότερο αυστηρή «δημοσιονομική πειθαρχία». Οι ανάσες που ζητούν Ομπάμα, Ολάντ, Ρέντσι αλλά και Α. Τσίπρας κ.λ.π.στο κεφάλαιο αναφέρονται και όχι για εργασία και ζωή με δικαιώματα, για ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας. Έτσι διαμορφώνεται το «στρατόπεδο» της «διεθνούς στήριξης» για την οποία κοκορεύεται η κυβέρνηση.
Όλα αυτά που γίνονται είναι για «το καλό μας;» Αυτές είναι οι ανάγκες οι δικές μας;
Θα το ανεχτούμε;
