Εδώ και πέντε χρόνια η πατρίδα μας στροβιλίζεται στη δίνη της χειρότερης μεταπολεμικής κρίσης. Αυτό που ξεκίνησε ως μια “απλή” κατάρρευση ενός,μεγάλου, τραπεζικού ιδρύματος των ΗΠΑ, εξαπλώθηκε σαν ιός και έλαβε σύντομα διαστάσεις επιδημίας μολύνωντας τις χώρες της ΕΕ και ιδιαίτερα τον ευπαθή Νότο. Η χώρα μας δέχτηκε ίσως το ισχυρότερο πλήγμα, καθώς η κρίση έφερε στην επιφάνεια τις χρόνιες δυσλειτουργίες της κοινωνίας μας,δυσλειτουργίες που είχανε να κάνουν με στρεβλώσεις στους καίριους τομείς της παραγωγής,της δημόσιας διοίκησης και της γενικότερης διαχείρισης των οικονομικών δεδομένων. Ως επακόλουθο αυτής της κρίσης προέκυψε και η κρίση του πολιτικού συστήματος, το οποίο μεταβλήθηκε άρδην.
Το πολιτικό προσωπικό του τόπου ,ξεπερνώντας τις παραδοσιακές διαχωριστικές γραμμές του παρελθόντος, που το “έτεμναν” κάθετα διακρίνωντας δεξιούς,αριστερούς , κεντρώους, χωρίστηκε-οριζόντια πλέον-σε δυό νέα “στρατόπεδα”. Αυτά που στην κοινή συνείδηση καθιερώθηκαν ως ¨μνημονιακοί” και “αντιμνημονιακοί”. Ο αφοριστικός αυτός διαχωρισμός δεν λάμβανε διόλου υπόψιν τη βασική έννοια της ευθύνης. Το κόμμα μας-όπως και το συγκυβερνών ΠΑΣΟΚ-αναγνώρισε το μερίδιο της ευθύνης που του αναλογούσε για τη δύσκολη θέση της χώρας και προέταξε όλες του τις δυνάμεις,μη υπολογίζοντας το λεγόμενο πολιτικό κόστος , για τη σωτηρία της. Δύσκολες αποφάσεις ελήφθησαν, αποφάσεις που διόλου ευχαριστούσαν αυτούς που τις λάμβαναν.
Χάρη σ’αυτές τις γενναίες αποφάσεις όμως, η χώρα ξεπέρασε τον σκόπελο της χρεοκοπίας. Η ιστορία, που αρχίζει να αποκαλύπτεται σταδιακά, λέει ξεκάθαρα πως αυτό δεν ήταν σενάριο τρόμου αλλά απτή, ευρισκόμενη προ των πυλών,πραγματικότητα. Το 2012 ο χρόνος έμοιαζε να τερματίζει για τον τόπο μας, που ήταν έτοιμος να μπει σε ακόμη μεγαλύτερες περιπέτειες.Οι συμπολίτες μας επρόκειτο να αντιμετωπίσουν ακόμη περισσότερα δεινά από αυτά που ήδη περνούσαν. Χάρη στις επίμονες προσπάθειες του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης όμως το καράβι χάραξε νέα πορεία,για πιο ήρεμα νερά. Ναι, δεν φτάσαμε ακόμη στο απάγκιο λιμάνι της οικονομικής ευημερίας και της κοινωνικής ηρεμίας.Είμαστε όμως στη σωστή πορεία πλεύσης.
Η οικονομία μας ήδη τους προηγούμενους μήνες έδειξε τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης. Για πρώτη φορά εδώ και χρόνια επετεύχθησαν πρωτογενή πλεονάσματα, για πρώτη φορά κατετέθη ισοσκελισμένος προϋπολογισμός.Όλα αυτά έχουν αναγνωριστεί από τη διεθνή κοινότητα και από τις-δαιμονοποιημένες αλλά δεδομένες και πανίσχυρες στην παγκοσμιοποιημένη οικονομία-αγορές. Γι’αυτό και η αντίδρασή τους στην προοπτική δημιουργίας κλίματος πολιτικής αστάθειας ήταν άμεση και ισχυρή. Η πτώση του χρηματιστηρίου, η άνοδος των επιτοκίων, οι καυστικές δηλώσεις ηγετών δεν εντάσσονται σε κάποιο οργανωμένο σχέδιο,όπως αυτάρεσκα τυρβάζουν κάποιοι,αλλά η φυσιολογική αντίδραση όσων έχουν έννομα συμφέροντα από την σταθερότητα της χώρας μας.
Η χώρα μας έχει δεσμευτεί έναντι των δανειστών της και οι όποιες μονομερείς ενέργειες,που τόσο εύκολα ανακοινώνουν ορισμένοι,θα έχουν δραματικό αποτέλεσμα. Γι’αυτό λοιπόν στις κρίσιμες τούτες ώρες, που το θέμα της Προεδρικής εκλογής είναι εν εξελίξει, είναι απαραίτητη η μεγαλύτερη δυνατή σύνεση και συναίνεση. Εκτός των άλλων είναι αδήριτη ανάγκη να προχωρήσει η δρομολογημένη, Συνταγματική Αναθεώρηση, μια αναθεώρηση που θα βάλει τη χώρα σε νέα τροχιά αφήνοντας πίσω τα βαρίδια του παρελθόντος. Αυτή όμως δεν θα έχει κανένα νόημα όσο κάποιοι επιμένουν να μεταχειρίζονται τους θεσμούς ως εργαλεία εξυπηρέτησης μικροκομματικών συμφερόντων και προσωπικών φιλοδοξιών. Ο σεβασμός στο ύπατο αξίωμα δεν επιδέχεται αστερίσκους και υποσημειώσεις.
Η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από την παρούσα Βουλή αποτελεί πλέον μέτρο ευθύνης του πολιτικού προσωπικού. Από τη στιγμή που το προτεινόμενο πρόσωπο χαίρει συνολικής εκτίμησης οι τακτικισμοί δεν έχουν καμία θέση, όπως δεν έχουν καμία θέση και τα φτηνά παιχνίδια εντυπώσεων από ,δήθεν, αδιάφθορους.Ο κύβος ερρίφθη και όλοι μας θα κριθούμε από τη στάση μας και τις αποφάσεις μας.
Γιώργος Θ. Αναγνωστόπουλος
Βουλευτής Καρδίτσας
