Μέρα αφιερωμένη στο περιβάλλον η 5η Ιούνη 2024, με την παγκόσμια κοινότητα να βρίθει αντίστοιχων περιβαλλοντικών προβλημάτων, για τα οποία οι κυβερνήσεις ευαγγελίζονται κάθε τόσο υποτιθέμενες λύσεις και μέτρα. Λύσεις και μέτρα, ωστόσο, που, στην πλειοψηφία τους οδηγούν σε παρεμβάσεις στη φύση, με καταστροφές μεγαλύτερες απ’ αυτές που, υποτίθεται, επιδιώκουμε να αποτρέψουμε. Και ως μία τέτοια, βέβαια, λύση επιλέγεται και η προσφυγή στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΑΠΕ)που, προωθούνται για τη σωτηρία του πλανήτη από την «κλιματική αλλαγή».
Έτσι, εκατοντάδες ανεμογεννήτριες, άνω των 150 μέτρων ύψους, έχουν αδειοδοτηθεί και συνεχίζουν να αδειοδοτούνται στις βουνοκορφές της χώρας μας, ανεξαρτήτως υψομέτρου, προστατευόμενων ή μη περιοχών, παντελώς άναρχα και με το νομό μας και τις κορυφές των ιστορικών Αγράφων κάθε άλλο παρά να εξαιρούνται. Οι αρνητικές επιπτώσεις στο περιβάλλον, την κοινωνία, τη βιοπικοιλότητα αλλά και τις δραστηριότητες της τοπικής οικονομίας αποδεικνύονται τεράστιες, εξαιτίας των φαραωνικού τύπου επεμβάσεων στο περιβάλλον, των ισοπεδωμένων βουνοκορφών, των διανοίξεων νέων και τεραστίων διαστάσεων δρόμων σε βουνοπλαγιές, της μη αναστρέψιμης μετάλλαξης του τοπίου, της παραχώρησης, άμεσα ή έμμεσα, δημόσιας γης αλλά και των τόσων άλλων παραμέτρων και συνεπειών, που καθημερινά αναδεικνύονται.
Πλήθος μικρών υδροηλεκτρικών σχεδόν σε κάθε ορεινό ρέμα ή ποτάμι, με εκτροπές των νερών από τις κοίτες για μήκος πολλών χιλιομέτρων και με «άδειες χρήσης νερού» υπέρ ιδιωτών επενδυτών, που διαλαλούν στις πλατείες και στα καφενεία των χωριών μας πως «όποιος θέλει νερό για τον κήπο του, τώρα πρέπει να έρθει σε μένα», με τους όποιους παραπέρα συνειρμούς τα λόγια τούτα μπορεί να προκαλούν. Και τούτα χάριν μιας πενιχρότατης ισχύος παραγόμενης από τα μικρά υδροηλεκτρικά ενέργειας(350MW το ανώτατο θεσπισμένο όριο, συνολικά για ολόκληρη τη χώρα), η οποία σε καμία περίπτωση δε μπορεί να συγκριθεί με τις περιβαλλοντικές καταστροφές και τις δεσμεύσεις στη χρήση του νερού, που τα ίδια επιφέρουν.
Πλήθος, ακόμα, φωτοβολταϊκών σε καλλιεργήσιμες εκτάσεις ή σε χρησιμοποιούμενους βοσκότοπος, που σταδιακά οδηγούν σε εγκατάλειψη της παραγωγής και σε μεταβολή του παραγωγικού μοντέλου, με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται για την εθνική και τοπική οικονομία.
Κι όλ’ αυτά με την κοινωνία ν’ αντιδρά απ’ άκρου σε άκρο της Ελλάδας και ενώ έχει καταδειχθεί πλήρως, με αντίστοιχα στοιχεία επίσημων αρχών, επιστημόνων και φορέων, ότι οι μεταβλητές ΑΠΕ, όπως οι ανεμογεννήτριες και τα φωτοβολταϊκά, εξαιτίας της μεταβλητής και στοχαστικής ενέργειας που παράγουν, κάθε άλλο παρά αξιόπιστες και αποτελεσματικές καθίστανται για το δίκτυο ηλεκτροδότησης. Δε μπορούν να προσφέρουν αυτονομία και αυτάρκεια, οδηγούν σε ενεργειακή φτώχεια και εξάρτηση (βλ. εισαγόμενο φυσικό αέριο για παραγωγή ενέργειας αλλά και εισαγωγή ρεύματος από γειτονικές χώρες), ακριβαίνουν το ρεύμα για τον καταναλωτή, κ.λ.π..
Και ενώ προωθείται με τόσο άθλιους τρόπους η εγκατάσταση ΑΠΕ σε βάρος του περιβάλλοντος, παράλληλα διαπιστώνουμε να παραχωρούνται θαλάσσια «οικόπεδα» αλλά και αντίστοιχα ηπειρωτικά για εξορύξεις υδρογονανθράκων, στοιχείο που επιβεβαιώνει ότι στόχος των ανωτέρω «επενδύσεων» δεν είναι η ανάσχεση της όποιας κλιματικής αλλαγής και η ουσιαστική προστασία του περιβάλλοντος αλλά το αδηφάγο κέρδος σε βάρος της φύσης και των αγαθών της, στα οποία βασίζεται και η δική μας επιβίωση.
Μην ξεχνάμε, ακόμα, τις προβληματικές πολιτικές για την μείωση της χρήσης των πλαστικών και των συσκευασιών, την απόλυτα πλημμελή διαχείριση των απορριμμάτων στην χώρα μας, τη λειτουργία ανεξέλεγκτων χωματερών ή απαράδεκτων ΧΥΤΑ αλλά και τη φαεινή ιδέα της καύσης των απορριμμάτων (ενεργειακή αξιοποίηση τη βάφτισαν), με τις τεράστιες βλαβερές επιπτώσεις στην ατμόσφαιρα και στην υγεία των κατοίκων (βλ. π.χ., τσιμεντάδικο της Λαφάρτζ στον Βόλο, κ.λ.π.).
Κι όλα τούτα χωρίς κάποιο συγκεκριμένο και προσαρμοσμένο στις ανάγκες της χώρας ενεργειακό σχεδιασμό, που να στέκεται με ρεαλισμό απέναντι στο ενεργειακό ζήτημα. Να εγγυάται την ενεργειακή αυτάρκεια και ανεξαρτησία της χώρας με πραγματική απεξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα, να μη δεσμεύει πολύτιμο για την επιβίωση και την πραγματική ανάπτυξη ενός τόπου φυσικό και υδάτινο πλούτο και να μην υιοθετεί πολιτικές που ακριβαίνουν το αγαθό της ενέργειας (όπως είναι π.χ. οι επιδοτήσεις και οι φόροι υπέρ των ΑΠΕ, που μόνο συμφέροντα ωφελούν). Χωρίς καν ένα σύγχρονο χωροταξικό σχεδιασμό, που να σέβεται πραγματικά το περιβάλλον, τη βιοποικιλότητα, την ιστορία, τις ιδιαιτερότητες και τις προοπτικές του κάθε τόπου, θεωρώντας ως δεδομένο το ανέγγιχτο περιοχών Natura και λοιπών προστατευόμενων περιοχών.
Κανένας προβληματισμός, τέλος, και καμία ευαισθησία εκ μέρους κυβερνώντων, «επενδυτών», αρμόδιων αρχών ή φορέων, κ.λ.π.,για την έλλειψη διαβούλευσης με τις θιγόμενες τοπικές κοινωνίες. Πλήρης η αδιαφορία για τις καταφανείς παραβιάσεις και καταστρατηγήσεις της σχετικής με την προστασία του περιβάλλοντος εθνικής και ευρωπαϊκής νομοθεσίας (η χώρα μας κατέχει τα θλιβερά αντίστοιχα πρωτεία στην ΕΕ), δεδομένο που οδηγεί σε αυθαιρεσίες και ενισχύει περιβαλλοντικές καταστροφές.
Η ενεργοποίηση, σήμερα, κάθε περιβαλλοντικού ή κοινωνικού φορέα αλλά και κάθε πολίτη με στόχο την αποτροπή της καταστροφής του περιβάλλοντος – που επιχειρείται, μάλιστα, με την επίκληση της δήθεν προστασίας του – απόλυτα αναγκαία, όπως απόλυτα αναγκαία και η ενεργοποίησή τους για τη διατήρηση αδέσμευτου του κάθε μορφής και απαραίτητου για την ίδια μας την επιβίωση φυσικού μας πλούτου.
Ως Δίκτυο το πράττουμε, κατά το δυνατό, και θα συνεχίσουμε να το πράττουμε πάντα.
Για το Δίκτυο Φορέων και Πολιτών για την Προστασία των Αγράφων: Γιώργος Δ. Καραβίδας, νομικός, και Χρήστος Φασούλας, Οικονομολόγος
