Η κυβέρνηση προωθεί το νέο σύστημα διορισμών που μέσω του προσοντολογίου ανατρέπει σε πιο αντιδραστική κατεύθυνση τον ίδιο τον χαρακτήρα των διορισμών όπως τον ξέραμε μέχρι σήμερα και συνακόλουθα των εργασιακών σχέσεων στην εκπαίδευση .Παγιώνοντας τελικά την πολιτική μη… διορισμών. Επιβάλλοντας πάγιες και διαρκείς στοχεύσεις του συστήματος εξουσίας και των κυβερνητικών διαχειριστών του. Μπροστά στον κυβερνητικό εκβιασμό από μεριάς των συνδικαλιστικών δυνάμεων του κλάδου έχουμε μία αντίδραση μαθητών προς… εξεταστή αφού όλοι έχουν βγάλει μία… κόλλα χαρτί και σχεδιάζουν την πιο ολοκληρωμένη (;), προοδευτική (;), πιο «αγωνιστική»(;) απάντηση.
Ζήτημα 1ο: Πόσο σπουδές, πόσο προϋπηρεσία;
Επαίρεται το Υπουργείο ότι έχει πάρει σοβαρά υπόψη την προϋπηρεσίαμε το λεγόμενο «ταβάνι» των 120μηνών που αποτελεί το φύλλο συκής για να κρυφτεί από πίσω του το «προσοντολόγιο» και ο αλληλοσπαραγμός μοριοδιοτήσεων ανάμεσα στις διάφορες μερίδες της αδιοριστίας που τελικά θα καταλήξει στην ανθρωποφαγία ,στις απολύσεις και στην αμοιβαία αποδυνάμωση όλων. Το να απαιτεί κανείς «καθαρή» και «χωρίς προσόντα» υιοθέτηση ενός μικτού συστήματος προϋπηρεσίας- πτυχίου ουσιαστικά βοηθά αυτόν τον κυβερνητικό χειρισμό. Γιατί μία τέτοια «καθαρή» απαίτηση προϋποθέτει τον σχεδιασμό ενός συστήματος διορισμών που θα προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στα δύο αυτά κριτήρια χωρίς να «ρίξει» την μία κατηγορία υπέρ της άλλης ή αντίστροφα (να μην πιάσουμε το ζήτημα πως πολλές προϋπηρεσίες συγκεντρώθηκαν και με «ακαδημαϊκά» προσόντα). Δηλαδή απαιτεί το λιγότερο να έχει κανείς την κυβέρνηση (ή έστω να του έχει δοθεί το… Υπουργείο Παιδείας) και αποπροσανατολίζει από την βασική και ζωτική απαίτηση: Τους μαζικούς διορισμούς και τον διορισμό όλων των αναπληρωτών . Το να μπαίνεις στη λογική των «κριτηρίων» είναι ουσιαστικά σαν να αποδέχεσαι το «διάλογο» στον οποίο προσπαθεί να εμπλέξει τους αναπληρωτές-εκπαιδευτικούς το Υπουργείο Παιδείας. Δεν είναι καθόλου τυχαία η…ιδεολογική ανταπάντηση του Υπουργείου με τα 22 (ούτε ένα ,ούτε δύο) σημεία υπεράσπισης του νέου συστήματος διορισμών.Αντιλαμβάνεται ότι μπορεί να στριμώξει έτσι κάποιους.
Ζήτημα 2ο: Πόσοι διορισμοί;
25.000 ή καλύτερα 30.000 ,γιατί όχι 43.000 χιλιάδες και κάτι; Πραγματικά ποιο επιτελείο κάθισε και μελέτησε ότι αυτές είναι οι ανάγκες της δημόσιας εκπαίδευσης και με ποια κριτήρια; Και γιατί το εργασιακό αίτημα των μαζικών διορισμών και του διορισμού είναι από μόνο του «αδύναμο» και πρέπει να συνοδευτεί από μία αριθμητική πρόταση; Για να πείσει ποιους; Οι εργαζόμενοι γονείς και τα παιδιά τους έτσι ή αλλιώς θέλουν σχολεία , δωρεάν βιβλία και εκπαιδευτικούς όχι μόνο τώρα «με την κρίση» αλλά από πάντα. Αυτοί είναι «πεισμένοι». Το σύστημα και οι επίσημοι εκπρόσωποι του δεν πρόκειται ποτέ να πειστούν από μία αριθμητική πρόταση. Θα «πειστούν» μόνο αν στριμωχτούν από τους αγώνες!
Ζήτημα 3ο: Συνάντηση με τον πρωθυπουργό, κάπου το έχω ξαναδεί…
Όσοι θυμούνται πως έκλεισε η απεργία των δασκάλων-νηπιαγωγών το 2006, με κεντρικό αίτημα την «συνάντηση με τον –τότε- Πρωθυπουργό», μόνο αρνητικούς συνειρμούς για την εξέλιξη του σημερινού κινήματος μπορούν να κάνουν. Δηλαδή αν συναντήσει τον κλάδο ο πρωθυπουργός τι θα βγει; Θα το ξανασκεφτεί; Εκτός και αν το κίνημα έχει δημιουργήσει –με την πάλη του- τόσο αρνητικούς συσχετισμούς για την κυβέρνηση που αυτή –σε μια τέτοια περίπτωση- θα το ζητούσε από μόνη της (παράδειγμα ο Μακρόν στη Γαλλία). Αν μία απεργία ξεκινά με το αίτημα να δει τον πρωθυπουργό είναι από την αρχή της υπονομευμένη εσωτερικά…
Ζήτημα 4Ο: Ο λόγος των αντιστρόφων. Εκεί που χρειάζεται ενότητα: διάσπαση! Εκεί που χρειάζεται άπλωμα του αγώνα: συγκέντρωση!
Τι νόημα έχουν και τι εξυπηρετούν οι διαφορετικές συγκεντρώσεις ανάλογα με την επιρροή και τους συσχετισμούς που διαμορφώνει κάθε συνδικαλιστική δύναμη στα ΔΣ (ούτε καν στις Γενικές Συνελεύσεις που… δεν γίνονται); Τι νόημα έχουν οι δύο συσκέψεις στην Αθήνα και οι δύο συγκεντρώσεις στη Θεσσαλονίκη; Και γιατί κάθε φορά να αναδεικνύεται η μάχη των… Αθηνών ως η μητέρα των μαχών και να αποδυναμώνονται οι συγκεντρώσεις στις υπόλοιπες πόλεις; Και μάλιστα απαρχής, όχι τουλάχιστο ως κλιμάκωση μίας πορείας προετοιμασίας; Πότε κέρδισε το κίνημα με μια τέτοια λογική; Λογική που κυριαρχεί στις εκπαιδευτικές –και όχι μόνο- κινητοποιήσεις τα τελευταία χρόνια.
Ζήτημα 5ο: Τώρα ή ποτέ;
Γιατί η μεγάλη απεργία, η μεγάλη κινητοποίηση πρέπει να γίνεται είτε τη μέρα της ψήφισης του αντιδραστικού νομοσχέδιου, ή έστω της παραμονής του (η κυβέρνηση πάλι αιφνιδίασε τα συνδικαλιστικά «κεφάλια» και πάει την ψήφιση από… Δευτέρας); Δεν αποτελεί κάτι τέτοιο μια ανοιχτή παραδοχή ήττας; Και όλο το προηγούμενο διάστημα τι γίνεται; Σύμφωνοι, δεν είναι εύκολα τα πράγματα, αλλά θα γίνονται δυσκολότερα αν δεν οικοδομείται ένα κίνημα από τα κάτω, στους συλλόγους, σε κάθε πόλη της χώρας και με αιτήματα που να μην αναπαράγουν την αμηχανία μπροστά στην κυβερνητική… πανουργία αλλά να δημιουργούν κίνηση μαζών.
Εξ άλλου και με την ψήφιση του νομοσχεδίου δεν θα σταματήσει η γη να γυρνά. Ούτε το σύστημα και η κυβέρνηση απαλλάσσεται από το πρόβλημα (την πίεση για μαζικούς διορισμούς στην εκπαίδευση) ούτε φυσικά οι αναπληρωτές έχουν πειστεί πως εκτός από την προκήρυξη «θα δουν τους εαυτούς τους στα σχολεία» (για να παραφράσουμε τον Υπουργό).
Γι αυτό και ο αγώνας θα συνεχιστεί. Για μαζικούς διορισμούς εκπαιδευτικών. Για μονιμοποίηση όλων των αναπληρωτών. Ενάντια στην ανατροπή των εργασιακών σχέσεων στην εκπαίδευση στην κάθε μορφής αξιολόγηση και προσοντολόγιο πριν και μετά τον διορισμό!
Των Αγωνιστικών Κινήσεων Εκπαιδευτικών
